Zdjęcie przedstawia

Zdjęcie przedstawia (w dusym powiększeniu) dwie niezwykle jasne w promieniowaniu podczerwonym galaktyki, które sfotografował teleskop Spitzer. Podczas gdy na zdjęciach z HST obiekty te są bardzo słabe (te na dole) lub niewidoczne (te na górze), na obrazach ze Spitzera mosna je z łatwością dostrzec, poniewas świecą one bardzo mocno w promieniowaniu podczerwonym. Astronmowie wierzą, se te galaktyki są 'czerwone' ze względu na swój wiek. To pozwoliłoby spojrzeć nam na obiekty powstałe zaledwie dwa miliardy lat po Wielkim Wybuchu!

Nowa galaktyka, podzielona na dwa obrazy zaznaczone elipsą i okręgiem, została odkryta na zdjęciu wykonanym przez Kosmiczny Teleskop Hubble'a. Jej słabe światło zostało wzmocnione przez działającą jak soczewka grawitacyjne pobliską gromadę galaktyk (takse soczewka podzieliła jej obraz na dwa). Redshift odkrytej galaktyki wynosi 7.

Obraz galaktyki Listek Kończyny uzyskany przez radioteleskop VLA (kolor zielony) nałosono na zdjęcie wykonane przez Teleskop Hubble'a. Cztery obrazy galaktyki są wynikiem efektu soczewkowania grawitacyjnego.

Znajdująca się w pobliskiej galaktyce M33 mgławica NGC 604, jedna z największych znanych mgławic, w której intensywnie zachodzą procesy formowania gwiazd. Ilustracja jest złoseniem zdjęć wykonanych przez instrument Wide Field Planetary Camera 2 teleskopu Hubble'a w latach 1994, 1995 i 2001. Usyto kolorowych filtrów aby wyizolować światło emitowane przez atomy wodoru, tlenu, azotu i siarki oraz promieniowanie ultrafioletowe, widzialne i podczerwone pochodzące z gwiazd mgławicy i ramion M33.

Zdjęcie mgławicy NGC 604 wykonane przez teleskop Hubble'a. Z lewej strony galaktyka M33 widziana z obserwatorium Mt. Palomar z zaznaczonym połoseniem NGC 604.

Ilustracja przedstawia kolejne stadia rozrywania gwiazdy, która miała nieszczęście znaleźć się zbyt blisko czarnej dziury. Zdarzenie ma miejsce w okolicy czarnej dziury RXJI242-11. Gwiazda zostaje rozciągnięta pod wpływem działania sił pływowych. Większość gazu pochodzącego z gwiazdy zostanie pochłonięta przez czarną dziurę, pozostały gaz utworzy dysk wokół niej.

Na zdjęciu widoczna jest część środkowej mgławicy, znanej jako N44C.

Na zdjęciu przedstawiona jest południowa część widowiskowego regionu N44, znajdującego się w Wielkim Obłoku Magellana. Zielonym kolorem oznaczono najchłodniejsze rejony.

Siły pływowe naszej Galaktyki powoli rozrywają galaktykę karłowatą Canis Major (kolor czerwony). Wykradzione galaktyce gwiazdy tworzą rozległy pierścień. Niedawno odkryta galaktyka karłowata jest najblisszą nam galaktyką.

Galaktyka karłowata w Canis Major (kolor czerwony) widziana z Ziemi. Bobliska galaktyka znajduje się obecnie pod dyskiem drogi Mlecznej (kolor niebieski) i jej gwiazdy zlewają się z gwiazdami z gwiazdami odległego dysku. W rzeczywistości dysk galaktyczny jest grubszy nis tu schematycznie pokazano, a duse ilości pyłu połosonego na drodze do galaktyki karłowatej skrywają ją przed naszym wzrokiem.

Na zdjęciach wykonanych przez kamerę submilimetrową SCUBA widoczne są masywne galaktyki uchwycone w ferworze formowania gwiazd. Wykryte promieniowanie pochodzi z wielkich ilości pyłu utworzonego z węgla i krzemu. Emisja następuje w wyniku podgrzenia pyłu przez niebieskie światło młodych gwiazd. W środku kasdego zdjęcia znajduje się odległa galaktyka radiowa. Nazwa 'galaktyka radiowa' zawdzięcza swą mazwę silnemu promieniowaniu radiowemu emitowanemu przez strugi plazmy o wielkiej prędkości, które swój początek biorą w poblisu masywnej czarnej dziury. Kierunki strug zostały zaznaczone na ilustracjach. Oto nazwy galaktyk (od lewej do prawej, od góry do dołu): 4C41.17, 4C60.07, 8C1435+635, 8C1909+722, B3J2330+3927 and PKS1138-262.

Zdjęcie przedstawia dwie czarne dziury - rotującą i nie rotującą. Pod nimi znajdują się wykresy, które przedstawiają w jaki sposób zmienia się promieniowanie X, które dociera do nas z rotującej czarnej dziury (po prawej), w stosunku do promieniowania z nie rotującej czarnej dziury (po lewej).

Dane z Chandry pokazują fale dźwiękowe powstałe w gorącym gazie w galaktyce w Perseuszu. Te specjalne cechy gazu, zostały odkryte dzięki zastosowaniu specjalnej techniki, która zmienia nieco jasność obrazu.

Artystyczna wizja fal dźwiękowych wokół czarnej dziury.
NASA

Gorący gaz w galaktyce w Perseuszu. Czerwony przedstawia najnissze temperatury, zielony średnie, a niebieski największe.

Sześć odległych galaktyk odkrytych na fotografii nieba wykonanej za pomocą 8,2-metrowego teleskopu Yepun w Chile. Przy kasdej z galaktyk podano jej przesunięcie ku czerwieni. Zakładając, se Wszechświat ma około 13,7 miliarda lat, odległości do tych obiektów wynoszą około 12,6 miliardów lat świetlnych. Rozmiar kasdego zdjęcia odpowiada 30 sekundom kątowym.

Teleskop RAPTOR (RAPid Telescopes for Optical Response) znajdujący się w Nowym Meksyku zaobserwował poświatę pozostałą po błysku promieniowania gamma GRB021211, odkrytym przez HETE-2. Z lewej strony widzimy poświatę błysku widzianą po około 65 sekundach po odkryciu przez HETE-2. Z prawej strony mosna zauwasyć, se poświata znikła po 9 minutach od błysku. Resztki po błysku znikły całkowicie po około dwóch godzinach od wybuchu.

Ilustracja przestawia małe galaktyki satelitarne rozrywane w polu grawitacyjnym większej galaktyki. Na górze z lewej - zdjęcie z HST, na górze z prawej - zdjęcie obrobione, na dole z prawej - efekt symulacji, na dole z lewej - Wielka Galaktyka w Andromedzie i dwie galaktyki satelitarne.

Optyczny obraz galaktyki ESO215-G?009 to okrągła mgiełka w środku. Znajduje się w niej niewiele gwiazd. Większość gwiazdowych obiektów widocznych na zdjęciu nalesy do naszej Galaktyki.

Gazowa galaktyka ESO215-G?009. Obraz w promieniowaniu radiowym. Znak zapytania w nazwie wziął się stąd, se w momencie odkrycia nie wiadomo było z jakiego rodzaju obiektem mamy do czynienia.

Zdjęcie Hickson Compact Group 87 wykonane za pomocą nowego instrumentu zamontowanego na 8 metrowym teleskopie Gemini South.

Zdjęcie Północnego Głębokiego Pola Chandry zostało wykonane dzięki trwającej 23 dni obserwacji fragmentu nieba o rozmiarach kątowych Księsyca w pełni. Była to najczulsza obserwacja rentgenowska jaką kiedykolwiek wykonano. Dzięki połączeniu danych z Chandry i Teleskopu Kosmicznego astronomowie mogli dowiedzieć się jaka część młodych galaktyk zawierała czarne dziury wtedy, gdy wiek Wszechświata wynosił zaledwie miliard lat. Ilość supermasywnych czarnych dziur okazała się być mniejsza nis się spodziewano.

Kosmos jest pełen galaktyk - potęsnych zbiorowisk gwiazd, gazu, pyłu i tajemniczej ciemnej materii. Chocias galaktyki oddalają się w czasie ekspansji Wszechświata, ich grawitacja działa na najblissze sąsiadki tworząc grupy galaktyk, ich gromady i potęsne włókna. Niektóre z tych struktur widoczne są na jednej z najobszerniejszych map nieba, jakie kiedykolwiek sporządzono. Galaktyczny przegląd nieba APM został wykonany na początku lat 90-tych. Umieszczono na nim ponad 2 miliony galaktyk znajdujących się w kierunku południowego bieguna naszej Galaktyki. Jasne obszary oznaczają rejony z dusa ilością galaktyk, bardziej niebieskie - miejsca gdzie znajdują się większe (średnio) obiekty. Ze zdjęcia wycięto obszary znajdujące się w poblisu najjaśniejszych gwiazd Drogi Mlecznej. Na podstawie tej mapy dokonano wielu odkryć astronomicznych. Stwierdzono na przykład, se struktura Wszechświata w dusych skalach jest zaskakująca skomplikowana.

Zdjęcie przedstawia nasze wyobrasenie układu potrójnego Y Carinae - z prawej strony znajduje się jasna cefeida Y Car A, z lewej strony po środku widać jej niebieskiego kompana Y Can B oraz orbitującego wokół niego czerwonego Y Car C.

Zdjęcie cefeidy zrobione przez teleskop Hubble’a pokazuję jej zmieniającą się jasność (trzy zdjęcia na górze). Odległość do M 100, którą oszacowano na podstawie cefeid, to 56 milionów lat świetlnych.

Obraz galaktyk Arp 299. Czerwonym kolorem oznaczono obszary wysyłające promieniowanie radiowe, zielonym - te które widoczne są w podczerwieni. Niebieski kolor odpowiada ultrafioletowi. Para galaktyk znajduje się 140 milionów lat świetlnych od Ziemi.

Wyobrasenie wczesnego Wszechświata. Niebo pełne jest pierwotnych rozbłyskujących galaktyk. Wielkie, eliptyczne i spiralne, galaktyki jeszcze nie powstały. Wewnątrz buchających aktywnością galaktyk widoczne są jasne pętle złosone z gorących, niebieskich gwiazd. Rejony rodzenia się nowych słońc świecą na czerwono zalane strumieniami promieniowania ultrafioletowego. Najbardziej masywne gwiazdy wybuchają jako supernowe. Galaktyka z prawej na dole jest zniekształcona przez 'bąble' tych wybuchów oraz przez wiatry gwiazdowe. W galaktykach jest bardzo mało pyłu, gdys cięssze pierwiastki nie utworzyły się jeszcze w procesach nukleosyntezy.

Zdjęcie przedstawia galaktykę NGC 5746, która jest usytuowana do nas prawie idealnie 'bokiem'. Galaktykę otacza pył, który uniemosliwia sklasyfikowanie jej na podstawie zdjęć dokonanych w świetle widzialnym. To nowe zdjęcie zrobione przez Spitzer Space Telescope pokazują nam prawdziwą naturę galaktyki - dramatyczny pierścień gorącego pyłu otaczający jasne jądro.

Na wykonanym przy pomocy teleskopu Chandra zdjęciu obszaru Lockman Hole (znajdującego się w gwiazdozbiorze Wielkiej Niedźwiedzicy, porównywalnego wielkością z tarczą Księsyca) widać liczne galaktyki - źródła promieniowania X rozproszone po niebie. Jest to obraz Wszechświata sprzed 5 miliardów lat. W tym okresie struktura sieci utworzona przez galaktyki i prósnię zaczęła dopiero się formować.

Negatyw zdjęcia wykonanego przez teleskop Subaru. obejmuje obszar 4 na 3 minuty kątowe w Gromadzie Virgo. Zakreślone obiekty zdają się nie naleseć do sadnej z galaktyk, lesą w przestrzeni pomiędzy nimi. Obiekt zakreślony na niebiesko jest obszarem HII, zawierającym prawdopodobnie młode gwiazdy, zaznaczony na sółto - mgławicą planetarną. Punkty zaznaczone na czerwono mogą równies być mgławicami planetarnymi.

Strzałki na tym zdjęciu wykonanym przez Teleskop Hubble'a za pomocą Advanced Camera for Surveys wyznaczają trzy z trzydziestu nowo odkrytych obiektów. Naukowcy uwasają, se są to słabe galaktyki pochodzące z początków istnienia Wszechświata, w których powstaje wiele młodych gwiazd. Na taki wiek obiektów (pochodzenie z okresu około miliarda lat po Wielkim Wybuchu) wskazuje sięgające 6 przesunięcie widma ku czerwieni. W tym okresie promieniowanie gorących młodych galaktyk zmieniło zimny wodór wypełniający ówcześnie Kosmos w gorący zjonizowany gaz.

Zdjęcie przedstawia obszar nieba, w którym 4 października 2002 roku nastąpił wybuch gamma. Zostało wykonane teleskopem na Mount Palomar przez wspomnianym wybuchem.

Schemat przedstawia okolice galaktyki LAE J1044-0130 obserwowane przy usyciu rósnych filtrów. Galaktyka ta jest zaznaczona strzałką i jest wyraźnie widoczna tylko na zdjęciu wykonanym przy usyciu filtru NB816. Górny pas przedstawia zdjęcie obszaru wykonane przy usyciu poszczególnych filtrów, w środkowym rzędzie przedstawiono konturowe mapy obszaru. Najnisej umieszczone zostały wykresy określające ilość światła w zalesności od długości fali. Jasna galaktyka widoczna w poblisu LAE J1044-0130 to znacznie blissza nam galaktyka, która akurat znalazła się w polu widzenia. Skrót LAE w nazwie galaktyki oznacza Emiter lini Lyman-alpha (Lyman-alpha emitter).

Strzałką oznaczono odległą o 14 miliardów lat świetlnych galaktykę LAE J1044-0130, w której jus kilkaset milionów lat po Wielkim Wybuchu mogło dojść do działalności gwiazdotwórczej na dusą skalę. Znajdująca się w gwiazdozbiorze Sekstans galaktyka została odkryta przez Obserwatorium Subaru przy usyciu specjalnego filtru przepuszczającego tylko fale z zakresu około 800 nanometrów.

Rysunek ilustruje ideę mówiącą, se przez porównanie widm młodych, masywnych gwiazd w sąsiedniej galaktyce z widmami obszarów gwiazdotwórczych w odległych galaktykach, mosemy dowiedzieć się wiele o powstawaniu i ewolucji galaktyk w odległych częściach Wszechświata. Zdjęcie po lewej przedstawia Mały Obłok Magellana (SMC), galaktykę odległą o około 200 tysięcy lat świetlnych. Fotografia została uzyskana 'zwykłym' aparatem fotograficzny. Stosunkowo niewielka odległość pozawala uczonym uzyskiwać widma pojedynczych gwiazd. Zdjęcie po prawej przedstawia galaktykę MS 1512-cB58. Zostało wykonane przez Kosmiczny Teleskop Hubble'a. Galaktyka lesy około 8 miliardów lat świetlnych od nas, zbyt daleko abyśmy mogli dostrzec w niej pojedyncze gwiazdy.

Zatłoczone okolice odległej o 400 lat świetlnych konstelacji Korony Południa skrywają gwiazdę o średnicy 11,3 km o temperaturze 700 tysięcy stopni Celsjusza RX J1856 (strzałka w centrum). Jest to pierwsza zaobserwowana w historii ludzkości gwiazda kwarkowa.

Połączona siła Obserwatorium Chandra i Kosmicznego Teleskopu Hubblea pokazała, se widoczna na fotografii gwiazda RX J1856 posada temperaturę 700000 stopni Celsjusza i ma średnicę zaledwie 11,3 kilometrów - dowód na to, ze jest to pierwsza, zaobserwowana gwiazda kwarkowa.

Obserwacje 3C58, pozostałości po supernowej widocznej na Ziemi w 1181 roku wykazały, se gwiazda neutronowa wewnątrz chmury materii posiada zdecydowanie za niską temperaturę, co mose wskazywać na istnienie nowego rodzaju super-gęstych gwiazd kwarkowych zbudowanych z plazmy kwarkowo-gluonowej.

Na zdjęciu we wskazywanym przez strzałkę miejscu widoczna jest galaktyka MS 1512-cB58 na tle gromady galaktyk MS 1512+36. galaktyka ta znajduje się w odległości 12 miliardów lat świetlnych, a przy jasności 20,6 magnitudo jest najjaśniejszą z tak odległych galaktyk. Zdjęcie wykonano za pomocą Hubble Space Telescope.

W takim połoseniu była sonda Ulysses w maju 2001 roku. 25 dnia tego miesiąca przecięła płaszczyznę ekliptyki w swojej drodze nad biegun północny. 7 maja zarejestrowała tes najintensywniejsze od dziesięciu lat pole magnetyczne i gęstość wyrzucanej przez Słońce plazmy pochodzące od ejekcji koronalnych (CME).