PERSKIE PODBOJE

PERSKIE PODBOJE 519-509 p.n.e. Po

umocnieniu władzy w Persji, król Dariusz I Wielki (558?-486) (patrz perskie bunty 521-519 p.n.e.) podjął wyprawy wojenne mające na celu ochronę granic i powiększenie impe­rium. Zaczął od zabezpieczenia granic, po­tem, według greckiego historyka Herodota (484?-425), wystąpił przeciw dokonującym napadów na Persję i siejącym zniszczenie Scytom; walczył z nimi z powodzeniem na wschód od Morza Kaspijskiego. Działania te powiększyły terytorium Persji aż po dolinę Indusu na wschodzie. W 513 Dariusz skiero­wał się na zachód i podporządkował sobie Scytów we wschodniej Tracji - była to pierwsza duża ofensywa podjęta przez Persję w Europie. Przeprawiwszy się przez Bosfor (i rzekę Dunaj) przy użyciu mostu pontono­wego, armie Dariusza w 512 wyparły Scytów i Getów na tereny obecnej Rumunii. Nie­przyjaciele stosowali praktykę spalonej zie­mi, w związku z czym Persowie mieli poważ­ne trudności z zaopatrzeniem armii. Dariusz zaniechał dalszej kampanii, polecając satra­pom jej zakończenie. Jego podwładni dokoń­czyli podboju Tracji i greckich miast w Azji Mniejszej, zmusili Macedonię do zostania wasalem Persji i zajęli wyspy Lemnos i Im-roz na Morzu Egejskim (do 509). Persja była gotowa do wyprawy na kontynent i wojny z Grecją, ale ta zaczęła się dopiero w 500 (patrz grecko-perskie wojny).