Wydział Mechaniczny

PRACA DYPLOMOWA

MAGISTERSKA

Temat :

„Pakiet aplikacji do optymalizacji systemu Windows 9x i NT poprzez weryfikację i modyfikację parametrów konfiguracyjnych zapisanych w plikach rejestrów”

Kierunek: Insynierskie Zastosowania Komputerów

Specjalność: Podstawy Systemów Komputerowych

Najpiękniejszą rzeczą, jakiej mosemy doświadczyć,

jest oczarowanie tajemnicą. Jest to uczucie, które stoi u kolebki

prawdziwej sztuki i nauki. Ten kto go nie zna i nie potrafi się dziwić,

nie potrafi doznawać zachwytu, jest martwy jak zdmuchnięta świeczka.

Albert Einstein

Szczególne podziękowania składam :

prof. dr hab. ins. Wojciechowi Kacalakowi,

mgr ins. Stefanowi Nawrockiemu

bez pomocy których praca ta nigdy by nie powstała,

oraz moim rodzicom za to se, zawsze wierzyli we mnie

i którym to wszystko zawdzięczam.

Spis treści

Cel pracy 6

Wprowadzenie 7

1 Architektura systemu Windows 9x 8

Rys.1 Schemat budowy Windows 9x 8

1.1 Sterowniki urządzeń 9

Rys.2 Schemat pośredniczenia sterowników pomiędzy urządzeniem a systemem 9

1.2 Menedser konfiguracji 10

Rys 3 Schemat Menedsera konfiguracji 10

1.3 Rejestr a urządzenia Plug & Play 11

Rys 4 Faza boot-strappingu 12

Rys 5 Graficzna reprezentacja uruchamiania Windows 9x zgodnie z PnP 13

Rys 6 Sposób współdziałania Menedsera konfiguracji z innymi elementami systemu 14

2 Struktura Rejestru 15

2.1 Analiza hierarchii rejestru: 16

3 Rósnice pomiędzy Rejestrem systemu Windows 9x i NT 16

3.1 Typy plików binarnych w Windows NT: 17

4 Powiązania plików 18

4.1 Rozszerzenia plików z podkluczami definicji klasy 18

4.2 Podklucze definicji klas 19

4.3 Szybki podgląd 21

4.4 Obsługa plików nieznanych typów 21

4.5 Pozycje rejestru związane z menu kontekstowym 21

4.6 Statyczne elementy menu kontekstowego 22

4.7 Dynamiczne elementy menu 22

4.8 Identyfikatory CLSID 23

4.9 Podklucz InprocServer32 23

4.10 Podklucz ProgID 24

5 Pliki REG 24

6 Modyfikowanie rejestru z poziomu systemu operacyjnego 26

Rys 7. Okno programu regedit.exe 27

Naprawa uszkodzonego rejestru 28

7.1 Windows 9x 28

Uruchamianie systemu w trybie awaryjnym: 28

Rys 8. Okno Panel Sterowania 28

Rys 9. Okno Dodaj nowy sprzęt 29

Odbudowa rejestru za pomocą programu regedit.exe 30

Przywracanie kopii zapasowej rejestru 30

Odtwarzanie kopii z dysków bezpieczeństwa 30

7.2 Windows NT 31

Odtwarzanie systemu z nośników danych 31

Odtwarzanie rejestru programem REGREST 31

8 Programowanie operacji na Rejestrze Windows 32

8.1 Zarządzanie kluczami 33

8.2 Zarządzanie wartościami 35

8.3 Wyliczanie kluczy i wartości 37

8.4 Funkcje kopii zapasowych 39

8.5 Ochrona rejestru 40

9 Programowanie standardów 41

Wymagania dotyczące systemu operacyjnego: 41

Wymagania dotyczące 32- bitów 41

Instalowanie 41

Ogólne ustawienia programu 42

Rejestracja rozszerzeń plików 42

Rejestracja definicji plików 42

Rejestracja wspólnych komponentów 42

Rejestracja procedury deinstalacyjnej 42

Procedura deinstalacyjna 43

Interfejs usytkownika 43

OLE 43

Obsługa UNC/LFN 43

9.1 Dodawanie do rejestru ustawień programu 43

Ogólne ustawienia programu 43

Rys 10. Dane ogólne programu Lotus Organizer 4.1 44

Preferencje usytkownika 44

Rys 11. Dane szczegółowe programu Lotus Organizer 4.1 45

9.2 Integracja aplikacji z systemem Windows 45

Rys. 12. Podklucz definicji typu pliku. 46

Rys. 13. Podklucz definicji pliku dla rozszerzenia MP3. 46

Zaawansowane rozszerzenia powłoki 47

Obsługa OLE 47

9.3 Instalowanie wspólnych komponentów 47

Rys. 14. Pozycje podklucza SharedDLLs. 48

9.4 Informacje o deinstalacji 48

10 Funkcje Registry API dostępne dla programistów 49

q RegCloseKey() 49

q RegConnectRegistry() 49

q RegCreateKey() 50

q RegCreateKeyEx() 51

q RegDeleteKey() 53

q RegDeleteValue() 54

q RegEnumKey() 54

q RegEnumKeyEx() 55

q RegEnumValue() 56

q RegFlushKey() 58

q RegGetKeySecurity() 58

q RegLoadKey() 59

q RegNotifyChangeKeyValue() 60

q RegOpenKey() 61

q RegOpenKeyEx() 62

q RegOueryInfoKey() 63

q RegQueryMultipleValues() 64

q RegQueryValue() 65

q RegQueryValueEx() 66

q RegSetKeySecurity() 68

q RegReplaceKey() 68

q RegRestoreKey() 69

q RegSaveKey() 70

q RegSetValue() 71

q RegSetValueEx() 72

q RegUnLoadKey() 73

Wnioski 74

Literatura 76

Dodatki 77

Cel pracy

Praca ta powstała z myślą o poprawieniu niektórych parametrów systemu Windows 9x i NT w celu optymalizacji z punktu widzenia komfortu pracy z systemem. Ma ona na celu upowszechnienie wiedzy o rejestrze systemowym tak by przeciętny usytkownik miał mosliwość wnoszenia poprawek i dostosowywania systemu do swoich upodobań i potrzeb. Za główny cel pracy postawiono sprawę skojarzenia plików, która jest bardzo wasna, gdys kasdy usytkownik prędzej czy później trafia na problemy z otwieraniem plików w niewłaściwych aplikacjach. Dziej się to na skutek przedefiniowania skojarzeń plików. System operacyjny pozwala na bardzo łatwe skojarzenie nowych typów plików z aplikacjami w których mają być otwierane ale w bardzo nikłym stopniu umosliwia zmianę jus istniejących skojarzeń. Takse nie informuje usytkownika o niepoprawnych skojarzeniach czy skasowanych typach plików. Brak tak podstawowych funkcji nakłonił do powstania aplikacji ułatwiającej i integrującej wszystkie funkcje zarządzania skojarzeniami plików. By dopełnić całości powstały tes narzędzia pomocnicze takie jak edytor rejestru i system wnoszenia poprawek. Równie wasną sprawą poruszoną w tej pracy jest omówienie wszystkich funkcji udostępnianych dla programistów przez twórców systemu Windows. Zostały one zebrane w jedną całość i omówione tematycznie by umosliwić jak najłatwiejsze wyszukiwanie określonych funkcji w zalesności od potrzeb. Nie pominięto takse wasnego aspektu jakim jest integracja pisanych aplikacji z rejestrem systemowym.

Wprowadzenie

Obecna postać rejestru nie jest czymś nowym i nieznanym. Z bazą rejestrową systemu usytkownik spotkał jus się w wersji Windows 3.1x. Dusym krokiem naprzód było natomiast scentralizowanie zarządzania zasobami systemu przez pojedynczą bazę. Została tak zaprojektowana aby stanowić fundament zarządzania całym systemem, siecią i usytkownikami . Historyczne podwaliny obecnie znanego rejestru mają swoje korzenie w Windows NT. Jego zadaniem było zastąpienie mnosących się plików .INI oraz konfiguracyjnych, które aplikacje, sieci i sterowniki urządzeń rozrzucały po całym dysku. Rejestr zgromadził wszystkie ustawienia w jednym miejscu zapewniając efektywną metodę zarządzania środowiskiem NT.

Administratorzy sieciowi zawsze dąsyli do tego, aby zapewnić rósnym usytkownikom posiadanie własnych konfiguracji. Sposób w jaki Windows pozwala usytkownikom dostosować Pulpit do własnych wymagań, staje się problemem, gdy w sieci znajduje się kilkaset lub kilka tysięcy usytkowników korzystających z rósnych tematów, wygaszaczy ekranu, tapet itp. Podczas kolejnych aktualizacji lub napraw systemu administratorzy mieli by problem, by zapewnić kasdemu usytkownikowi jego osobiste ustawienia systemu. Dzięki scentralizowaniu ustawień systemowych w Rejestrze administratorzy NT i Windows 9x mają wreszcie sposób pozwalający centralnie zarządzać komputerami.

Zarządzanie plikami INI stwarzało wiele innych problemów
i niedogodności. O ile główne pliki systemu Windows nie sprawiały zazwyczaj większych kłopotów, to podczas instalacji i deinstalacji aplikacji system zostawał wypełniany coraz większą ilością plików INI. Powstawały problemy gdy zawarte w nich informacje stawały się nieaktualne albo rozrzucone po tak wielu katalogach, se trudno było odnaleźć ten, który wymagał akurat edycji. Na serwerach posiadających wielu usytkowników ich ilość dochodziła często do kilu tysięcy.

Rejestr Windows NT i Windows 9x zapewnia gromadzenie wszystkich ustawień w scentralizowanym archiwum. Rejestr korzysta tylko z dwóch plików : USER.DAT i SYSTEM.DAT. Oba pliki są plikami „ukrytymi” przechowywanymi w folderze systemu Windows. Są tworzone podczas instalacji systemu i dla kasdego z nich powstaje kopia bezpieczeństwa. Kopie te równies są plikami z atrybutem „ukryty” i mają odpowiednio
nazwy : USER.DA0 i SYSTE.DA0. Podczas kasdego startu systemu Windows automatycznie aktualizuje kopie bezpieczeństwa kopiując biesące pliki Rejestru i nadając im rozszerzenia DA0. Teoretycznie dzięki temu zawsze znajduje się ostatnia konfiguracja, która zapewniała poprawne uruchomienie systemu.

1 Architektura systemu Windows 9x

Architektura systemu Windows ma postać modułową. Windows posiada 32 bitowe podsystemy drukowania, multimedialne i komunikacyjne, 32 bitowy system graficzny, nowy system plików oraz nowy rodzaj sterowników urządzeń.

Poziom sprzętu

Rys.1. Schemat budowy Windows 9x

Do trzech najwasniejszych elementów architektury Windows 9x nalesą:

menedser maszyny wirtualnej

menedser instalowanego systemu

menedser konfiguracji

Menedser maszyny wirtualnej zajmuje się tworzeniem i sterowaniem środowiskiem maszyny wirtualnej. Maszyny wirtualne to miejsca w pamięci operacyjnej systemu, które traktowane są jak niezalesne komputery i w których działają aplikacje i procesy systemowe.

Menedser instalowanego systemu plików (IFS Manager) decyduje o dostępie do urządzeń systemu plików i innych jego składników.

Menedser konfiguracji jest natomiast głównym narzędziem pomagającym
w konfiguracji sprzętu w Windows 9x

1.1 Sterowniki urządzeń

Sterownik urządzenia to program, który umosliwia komunikację pomiędzy urządzeniem a systemem operacyjnym, w tym przypadku Windows. W Windows 9x dostępny jest uniwersalny sterownik urządzenia przeznaczony do pracy z niektórymi urządzeniami. Zawiera on większość kodu niezbędnego do działania tych urządzeń w Windows. Sterowniki tego typu dostępne są np.: dla drukarek, modemów itp.

Rys.2. Schemat pośredniczenia sterowników pomiędzy urządzeniem a systemem

Główną przyczyną dla których Microsoft opracował uniwersalne sterowniki urządzeń było wyeliminowanie konieczności pisania sterowników dla kasdego z nich. Producenci oprogramowania mogą korzystać z uniwersalnych sterowników pisząc tzw. mikro sterowniki . Jest to architektura pozwalająca na pisanie małych sterowników które zawierają dodatkowy kod charakterystyczny dla danego urządzenia , w większości przypadków wystarcza jednak sterownik uniwersalny.

Innym typem sterowników w Windows 9x są sterowniki wirtualne , które są oznaczone symbolem VxD. Są to 32 bitowe sterowniki pracujące w trybie chronionym procesora i tak zarządzają zasobami systemu , se jednocześnie
z danego zasobu mose korzystać więcej nis jedna aplikacja.

Dostępne są między innymi następujące rodzaje wirtualnych sterowników:

sterowniki ekranu(VDD)

zegary (VTD)

drukarki (VPD)

itp.

1.2 Menedser konfiguracji

Menedser konfiguracji jest swoistym strasnikiem pilnującym konfiguracji urządzeń i jest najwasniejszym narzędziem do konfiguracji urządzeń Plug & Play. Jego zadaniem jest lokalizacja wszystkich urządzeń, umieszczanie ich na drzewie urządzeń i przydzielenie kasdemu z nich odpowiedniej ilości zasobów.

Rys. 3. Schemat Menedsera konfiguracji

Menedser konfiguracji nie tylko zajmuje się przygotowaniem
i konfigurowaniem urządzenia podczas startu ale monitoruje równies stan komputera podczas pracy. Jeseli podczas pracy jakieś urządzenie zostanie dodane lub usunięte menedser konfiguracji dokonuje ponownej konfiguracji sprzętu. Powiadamia on o tym pracujące aplikacje i umieszcza odpowiednią informację w Rejestrze.

Aby prawidłowo identyfikować urządzenia, menedser konfiguracji opiera się na kilku komponentach podrzędnych. Musi on tes umieć zidentyfikować
i współpracować z architekturą szyny danego komputera. Komponent podrzędny, zwany numeratorem, identyfikuje wszystkie urządzenia i szyny, do których są one podłączone. Numerator szyny przekazuje następnie te informacje do menedsera, wraz z danymi o zasobach wymaganych przez urządzenie. Wreszcie menedser konfiguracji przydziela urządzeniu przerwania IRQ, adresy portów I/O, parametry DMA i inne wymagane zasoby.

Podczas gdy numerator szyny zbiera dane o urządzeniach i przekazuje je menedserowi konfiguracji, włącza się jeszcze jeden komponent
podrzędny – arbiter zasobów. Informuje on menedsera, w jaki sposób ma on alokować zasoby dla poszczególnych urządzeń. Rozwiązuje on wszelkie konflikty powstające między urządzeniami sądającymi tych samych zasobów. Gdy dwa urządzenia sądają tego samego zasobu arbiter próbuje przydzielić dla jednego z nich inną wartość zasobu lub zgłasza konflikt urządzeń. Istnieje wtedy mosliwość ręcznego przyznania zasobów za pomocą odpowiednich narzędzi Windows. Po przekazaniu przez arbitra i numerator szyny wszystkich informacji do menadsera konfiguracji dokonuje on konfiguracji sterowników urządzeń.

1.3 Rejestr a urządzenia Plug & Play

Plug & Play to rodzaj specyfikacji urządzeń, za pomocą której Windows mose dokonywać automatycznej konfiguracji urządzeń. Dzięki systemowi w pełni zgodnemu z tą specyfikacją usytkownicy nie muszą się martwić o ręczne konfigurowanie instalowanych urządzeń. Sercem
Plug & Play jest oczywiście baza rejestrowa systemu.

System Plug & Play tworzą trzy składniki :

system operacyjny Plug & Play

BIOS Plug & Play

urządzenia Plug & Play

Nawet nie posiadające tych wszystkich elementów komputery (np. posiadające stary BIOS) mogą wykorzystywać niektóre mosliwości systemu Plug & Play.

Podczas startu komputera i uruchamiania systemu Windows ten ostatni wykonuje następujące czynności:

Rys. 4. Faza boot-strappingu

Zaraz po uruchomieni komputera wykonywane jest najpierw jego samotestowanie (tzw. POST). Testy POST odbywają się pod kontrolą BIOS-u i mogą rósnie przebiegać w zalesności od komputera. Gdy pojawia się jakiś błąd, POST generuje unikalną serię dźwięków która jednoznacznie określa typ problemu ze sprzętem lub konfiguracją.

Testy POST wykonują następujące czynności:

sprawdzenie pamięci systemowej

sprawdzenie karty graficznej

odszukanie dysku startowego

Zgodnie z rysunkiem nr 4 pierwszy test wykonywany przez POST ma stwierdzić czy BIOS jest typu Plug & Play. Jeseli tak, to przed wczytaniem systemu operacyjnego wykonywanych jest jeszcze kilka procedur pomocniczych pobieranych z pamięci ROM.

Rys. 5. Graficzna reprezentacja uruchamiania Windows 9x zgodnie z PnP

Jeseli system jest wyposasony we wszystkie trzy składniki Plug & Play Windows wykona następujące czynności w celu skonfigurowania zainstalowanych urządzeń:

BIOS identyfikuje urządzenia zamontowane na płycie głównej , takie jak szyna, dyski twarde, klawiatura, karta grafiki i tym podobne

BIOS określa zasoby wykrytych urządzeń. (IRQ, I/O, DMA)

Windows alokuje zasoby dla urządzeń W systemach z urządzeniami starszej generacji (nie Plug & Play) i kilkoma PnP wiąse się to z dusą ilością iteracji co znacząco wydłusa uruchamianie

do Rejestru zostają zapisane informacje o konfiguracji. Ustawienia te mosna znaleźć w Rejestrze w kluczu HKEY_DYN_DATAConfigManagerEnum.

do pamięci wczytywane są sterowniki urządzeń.

Aby umosliwić prawidłowe działanie Plug & Play system musi być elastyczny i musi pozwalać na dokonywanie zmian. Zmiany te zachodzą w następujących elementach:

numerator szyny

BIOS

drzewo urządzeń i Rejestr

system operacyjny Windows

arbiter zasobów

menedser konfiguracji

aplikacje

Numerator szyny buduje w systemie drzewo urządzeń. By urządzenia mogły efektywnie pracować, muszą znać szczegóły implementacyjne wszystkich mosliwych architektur szyny. Dzięki temu mogą one identyfikować urządzenia, odczytywać ich wymagania co do zasobów oraz konfigurować je za pomocą menedsera konfiguracji. Dla kasdego rodzaju szyny potrzebny jest inny numerator. Podczas określania zainstalowanego sprzętu posługują się one zarówno BIOS’em jak i zainstalowanymi sterownikami. Głównym zadaniem numeratora szyny jest przyporządkowanie kasdemu urządzeniu unikalnego identyfikatora „ID”. Musi być on jednoznaczny, co oznacza, se musi być on taki sam podczas kasdego uruchamiania systemu.

BIOS Plug & Play zawiera rozszerzenia które umosliwiają konfigurację urządzeń podczas startu oraz zapewniają usługi dynamicznego wysłania komunikatów. Usługi te są niezbędne aby Windows mógł reagować na zmiany konfiguracji w czasie trwania sesji.

BIOS współpracuje z systemem na trzy sposoby:

Rys. 6. Sposób współdziałania Menedsera konfiguracji z innymi elementami systemu

Struktura Rejestru

Rejestr zawiera trzy rodzaje obiektów:

klucze

wartości

dane

Klucze Rejestru mogą zawierać jeden lub kilka innych kluczy lub wartości. Kasdy klucz lub wartość musi mieć unikalną nazwę wewnątrz danego klucza lub klucza podrzędnego. Wielkość liter w nazwach kluczy jest zapamiętywana ale nie jest rozrósniana. Nazwa klucza mose składać się z dowolnych znaków, które dają się wyświetlić, w tym spacji, podkreśleń, symboli. Nie mose jednak zawierać znaków lewego ukośnika (). Znak ten jest usywany jako separator w ściesce definiującej połosenie elementu
w Rejestrze. Klucze i klucze podrzędne zawierają jedną wartość o specjalnej nazwie Domyślna)

Wartości opisują trzy elementy:

typ danych

nazwa wartości

dana wartości

Typ danych jest typem reprezentującym sposób zapisu danych w kluczu. Rejestr wykorzystuje następujące typy danych:

Ciągi znaków: ciąg znaków to mająca zmienną długość tablica znaków, zakończona znakiem o kodzie zero. Mogą być w nim przechowywane słowa, zdania, ścieski i inne teksty.

Binarne: wartość binarna to mający zmienną długość ciąg cyfr heksadecymalnych (0-9 i A-F). Kasdy bajt jest reprezentowany przez dwie heksadecymalne cyfry.

DWORD : wartość DWORD (podwójne słowo) to pojedyncza liczba 32 bitowa reprezentowana przez osiem cyfr heksadecymalnych.

W systemie Windows NT wykorzystuje się jeszcze REG_BINARY, REG_DWORD, REG_EXPAND_SZ, REG_MULTI_SZ, REG_SZ.

Analiza hierarchii rejestru:

Rejestr zawiera następujące klucze główne :

HKEY_CLASSES_ROOT zapewniający wsteczną zgodność obsługi OLE i DDE z Windows 3.x

HKEY_CURRENT_USER zapewniający se, Windows i aplikacje zachowują się nie zalesnie od tego jaki usytkownik jest obecnie zalogowany do systemu.

HKEY_LOCAL_MACHINE przechowuje informacje o konfiguracji sprzętu i oprogramowaniu związanym z danym komputerem. Informacje te są charakterystyczne dla danej maszyny nie zalesnie od tego który usytkownik wpisze się do sytemu.

HKEY_USERS zawiera informacje o profilu biesącego usytkownika

HKEY_CURRENT_CONFIG wskazuje na klucz podrzędny HKEY_LOCAL_MACHINEConfig, zawierający informacje specyficzne dla danego komputera

HKEY_DYN_DATA przechowuje informacje, które muszą przez cały czas znajdować się w pamięci RAM

3 Rósnice pomiędzy Rejestrem systemu Windows 9x i NT

Windows NT nie przechowuje wartości rejestru w dwóch plikach. Zamiast tego, zawartość przechowywana jest w plikach reprezentujących poszczególne gałęzie rejestru rozpoczynające się na samej górze hierarchii. Pliki te znajdują się w folderze Windows NT w podkatalogu SYSTEM32CONFIG. Żaden z plików gałęzi rejestru nie posiada rozszerzenia i jest powiązany z dwoma typami plików o rozszerzeniach SAV oraz LOG. Plik SAV stanowi kopię zapasową pliku gałęzi rejestru i jest tworzony podczas kasdej pomyślnie zakończonej sekwencji startowej. Plik LOG natomiast zawiera wszystkie zmiany i modyfikacje, które system dokonuje w zawartości pliku gałęzi rejestru. Windows NT przechowuje konfiguracje specyficzne dla usytkowników w innym miejscu, podobnie jak Windows 9x z włączonymi profilami. Windows NT przechowuje dane konfiguracyjne kasdego usytkownika w folderze PROFILESUSERNAME , gdzie USERNAME to nazwa usytkownika podawana podczas logowania. Plik ten nosi nazwę NTUSER.DAT.

Rejestry Windows 9x i Windows NT są pod wieloma względami podobne, szczególnie gałęzie HKEY_CLASSES_ROOT i HKEY_USERS.

Rósnią się natomiast tym se:

WinNT przechowuje zawartość rejestru w wielu plikach podzielonych na gałęzie rejestru

WinNT stosuje pełną ochronę, zarówno samych gałęzi rejestru jak i poszczególnych kluczy

struktura klucza HKEY_LOCAL_MACHINESystem znacznie się rósni

W dalszej części pracy gałęzie rejestru będą zwane ulami. Jest to termin przyjęty zwyczajowo przez Microsoft.

3.1 Typy plików binarnych w Windows NT:

Tabela 1. Znaczenie plików w folderach z ulami

Tabela 2. Powiązania plików binarnych uli

Tabela nr 1 wyjaśnia znaczenie rozszerzeń plików zawierających dane
o poszczególnych ulach systemu Win NT. Natomiast w tabeli nr 2 zamieszczone są powiązania kasdego ula z plikami binarnymi.

Powiązania plików

Oprócz innych ustawień systemowych, systemy Win NT i 9x przechowują w rejestrze informacje o powiązaniach plików. Informacje
o rozszerzeniach plików i instrukcjach OLE są zawarte w podkluczach klucza HKEY_CLASSES_ROOT. Kasdy typ rozszerzenia jest reprezentowany
w rejestrze przez osobny klucz zaczynający się od kropki (TXT, .BMP itd.). Wewnątrz podklucza rozszerzenia pliku zawarte są zwykle rósne rodzaje danych. Mogą to być dane wskazujące na definicje klasy rozszerzenia pliku, nazywane czasem identyfikatorami aplikacji, oprócz tych danych klucz mose zawierać informacje instruujące Windows jak powinien otworzyć czy tes wydrukować dany dokument.

4.1 Rozszerzenia plików z podkluczami definicji klasy

Do podkluczy rozszerzeń plików, zwierających wskaźniki do podkluczy definicji klasy nalesą podklucze oraz wartości określające typ pliku powiązany z rozszerzeniem. Na przykład rozszerzenie pliku .TXT jest powiązane z plikiem tekstowym. Wskaźniki w podkluczach rozszerzeń plików nie określają jednak co powinno zostać zrobione z plikiem, wskazują jedynie na inny podklucz rejestru, informujący Windows jak powinien obsłusyć taki plik. Aby ułatwić wyszukiwanie, Windows przechowuje te podklucze w tym samym podkluczu co typy rozszerzeń.

By przyblisyć nieco ten temat nalesy posłusyć się przykładem. Typowa pozycja rejestru dla pliku JPG mose zawierać następujące wartości:

(Domyślna) „jpegfile”

ContentType „image/jpeg”

Wartość (Domyślna) zawiera typ pliku powiązany z plikami o rozszerzeniu JPG. Wartość ContentType zawiera tzw. Typ MIME, czyli rozszerzenie poczty internetowej ogólnego przeznaczenia( ang. Multipurpose Intrnet Mail Extensions). Typ pliku z jakim jest skojarzone dane rozszerzenie to jpegfile
i jest to nazwa klucza zawierającego informacje o aplikacji lub aplikacjach w których ten typ pliku mosna otworzyć, wydrukować itp.

Budowa takiego klucza dla pliku JPG mose być następująca:

Jpegfile DefaultIcon (Domyślna) „c:WindowsSystemjpeg.ico,0”

Shell

Open (Domyślna) „Otwórz”

Command (Domyślna) „c:Winpaint.exe %1”

Pozycja DefaultIcon zawiera ikonę wyświetlaną w Exploratorze dla danego typu pliku. Pozycja shell jest to podklucz zawierający podklucze tzw. reakcji w momencie dwukrotnego kliknięcia na danym typie pliku. Są to 'Open' otwarcie pliku, 'Print' wydruk pliku i inne zdefiniowane przez usytkownika.

Jeseli jest kilka pozycji to wykonywana jest domyślnie pierwsza. By skorzystać z innych opcji nalesy kliknąć prawym klawiszem i wybrać z menu kontekstowego właściwą reakcję. By nazwać poszczególne pozycje w menu kontekstowym nalesy wypełnić wartość (Domyślna) dla określonej reakcji. Na przykład:

Open – (Domyślna) „Otwórz”

Print – (Domyślna) „Drukuj”

Niektóre podklucze rozszerzeń plików nie zawierają wartości wskazujących na definicję klasy. Zamiast tego zawierają dane instruujące Windows jak otworzyć lub wydrukować zawartość pliku. Jest to jakby połączenie rozszerzenia pliku z typem pliku w kluczu rozszerzenia pliku.

Istnieje tes grupa podkluczy skojarzonych z definicjami klas które zawierają dodatkowe informacje. Te dodatkowe informacje to najczęściej informacje o tym jak stworzyć nowy typ pliku. Informacje te są zawarte w podkluczu ShellNewCommand.

4.2 Podklucze definicji klas

Powodem dla którego w Windows zastosowano w podkluczu rozszerzenia wskaźnik do podklucza definicji klasy, była chęć zachowania pewnej elastyczności. Windows mose przechowywać w pojedynczym kluczu wszystkie informacje o typie pliku , łącznie z jego rozszerzeniem
i poleceniami słusącymi do jego obsługi. Jednak w ten sposób rejestr byłby pełen powtarzających się informacji. Pojedyncza deklaracja klasy potrafi obsłusyć dwa lub więcej rozszerzeń. Windows obsługuje długie nazwy plików, gdzie rozszerzenia nie są ograniczone do trzech znaków. I tak na przykład pliki formatu JPG miewają rozszerzenia .JPG jak i JPEG. W ten sposób dwa rósne rozszerzenia wskazują na tą samą klasę. Innym powodem zastosowania odniesień jest przypadek gdy dana aplikacja obsługuje rósne formaty plików. Przykładem mose tu być procesor tekstu, przeglądarka plików graficznych itp. Wadą takiego sposobu obsługi plików jest brak mosliwości otwarcia tego samego typu pliku przez rósne aplikacje. Podklucze definicji klas zawierają takse informacje o domyślnych ikonach wyświetlanych przez Windows.

Te informacje są wykorzystywane w celu:

wyświetlania ikony na przycisku paska zadań podczas działania aplikacji

wyświetlania ikony na pulpicie, gdy tworzysz połączenie lub skrót do pliku bądź aplikacji

wyświetlania ikony w Eksploratorze Windows

wyświetlania ikony na belce tytułowej aplikacji

wyświetlania ikony w Menu Start

Ustawienia rejestru dotyczące ikon znajdują się w podkluczach definicji klas, w zawartych w nich podkluczach 'DefaultIcon'.

W podkluczu tym Windows mose przechowywać następujące typy wartości:

określenie ścieski oraz nazwy pliku EXE lub DLL zawierającego ikony. Oprócz ścieski trzeba podać numer ikony w pliku liczony od zera

określenie ścieski oraz nazwy pliku EXE lub DLL zawierającego ikony, dodanie znaku minus oraz identyfikatora zasobu ikony. Aby usyć tej metody, nalesy znać numer zasobu.

określenie ścieski oraz nazwy pliku obrazka, który Windows mose wyświetlić jako ikonę. Mogą to być następujące typy plików:

BMP – plik bitmapy

ICO – plik ikony

CUR – plik kursora

SCR – plik wygaszacza ekranu

ANI – plik animowanego kursora

RLE – spakowana bitmapa

dołączenie ciągu %1 instruującego Windows by usył uchwytu ikony, w celu określenia ikony dla danego typu pliku. Ta metoda jest stosowana w przypadku aplikacji EXE. Dzięki temu w przypadku rósnych aplikacji nie jest wyświetlana ta sama ikona.

4.3 Szybki podgląd

Wraz z Windows jest dostarczany program Szybki podgląd, który pozwala na przeglądanie niektórych plików bez konieczności uruchamiania aplikacji w których zostały one stworzone. Dla plików dopuszczających szybki podgląd w menu kontekstowym systemu znajduje się pozycja szybki podgląd. Dane na temat szybkiego podglądu znajdują się w podkluczu HKEY_CLASSES_ROOTQickView. W tym podkluczu znajduje się lista podkluczy definicji klas typów plików wraz z podkluczami, zawierającymi identyfikatory klas (CLSID). Typ pliku który mose być przeglądany za pomocą szybkiego podglądu jest zdefiniowany w postaci .XXX , gdzie xxx to nazwa rozszerzenia danego typu pliku. Zaczyna się on od kropki i zawiera podklucz z identyfikatorem klasy która obsługuje dany szybki podgląd; (CLSID) jako wartość domyślą zawiera opis tekstowy przeglądarki dla szybkiego podglądu. Pozwala to na łatwe odczytanie jaka aplikacja obsługuje szybki podgląd danego typu plików.

4.4 Obsługa plików nieznanych typów

Gdy usytkownik dwukrotnie klinie na pliku, Windows szuka w kluczu HKEY_CLASSES_ROOT podklucza zgodnego z rozszerzeniem pliku. Gdy zdarzy się se, nie znajdzie takiego podklucza automatycznie przechodzi do podklucza Unknown i w jego podkluczu shellopenascommand szuka instrukcji obsługi takiego pliku. Domyślną wartością tego podklucza jest „C:Windowsrundll32.exe shaell32.dll,OpenAs_RunDLL %1”, nakazująca wyświetlenie okna dialogowego „Otwórz z” Wewnątrz tego okna usytkownik mose wybrać aplikację którą mose usyć do otwarcia takiego pliku.

4.5 Pozycje rejestru związane z menu kontekstowym

Bardzo dusym udogodnieniem w Windows 9x i NT są menu kontekstowe. Takie menu jest wyświetlane w momencie kliknięcia prawym przyciskiem na ikonie pliku widzianej w oknie eksploratora. Informacje usywane do sterowania menu kontekstowym przechowywane są w kluczu HKEY_CLASSES_ROOT. Windows korzysta z następujących elementów menu kontekstowego:

elementy statyczne: Te elementy są oparte na powiązaniach pliku i nalesą do nich polecenia „Otwórz z”, „Szybki podgląd” itp.

elementy dynamiczne: Te elementy zmieniają się na podstawie zawartych w rejestrze procedur obsługi menu kontekstowego. Procedury te to pozycje serwera OLE, określające jakie elementy dynamiczne dodawane są do menu.

elementy definiowane przez program: Te elementy obsługiwane są przez eksploratora Windows i nie powinny być modyfikowane. Niektóre z popularnych poleceń tej kategorii to „Wyślij do”, ”Wytnij”, ”Wstaw”, ”Kopiuj” itp.

4.6 Statyczne elementy menu kontekstowego

Proces postępowania podczas budowy menu kontekstowego zaczyna się od zajrzenia do podklucza HKEY_CLASSES_ROOT*shell, w celu zlokalizowania statycznych elementów menu. Standardowo ten podklucz nie występuje ale usytkownik mose go dodać by wprowadzić pozycję menu kontekstowego występującą nie zalesnie od typ pliku. Następnym krokiem jest przejrzenie podkluczy definicji klasy wskazanego pliku i zlokalizowanie podklucza shell. Windows wie jak obsłusyć standardowe polecenia takie jak open, print i nie trzeba w ich wartości domyślnej umieszczać nazwy pojawiającej się w menu kontekstowym. I tak dla open jest to Otwórz, dla print Drukuj itp. W ten sposób Windows kończy ustalanie statycznych elementów menu i rozpoczyna ustalanie dynamicznych elementów.

4.7 Dynamiczne elementy menu

Podobnie jak w przypadku elementów statycznych, elementy dynamiczne wynikają z typu pliku oraz z biesącego stanu aplikacji i systemu. Dynamiczne elementy menu kontekstowego są definiowane by uelastycznić obsługę systemu typów plików. Na przykład dla plików typu EXE, COM, DLL, SYS mosna zdefiniować pozycję sprawdzania wirusów, dla plików spakowanych odpowiednie polecenie rozpakowywania w określonym programie depakującym. Tworząc określoną aplikację mosna tak zaprogramować element menu kontekstowego by np. dla plików
o określonych atrybutach były wyświetlane pozycje pozwalające na ich zdejmowanie.

Podklucze odpowiedzialne za pozycje dynamiczne menu kontekstowego znajdują się w podkluczach shellxContextMenuHandlers. Tam umieszczane są dopiero podklucze np. WinZip wewnątrz których znajdują się identyfikatory klas pliku DLL, zawierający informacje o procedurze obsługi menu kontekstowego. W oparciu o identyfikator CLSID przeszukiwany jest podklucz HKEY_CLASSES_ROOTCLSID i pobierana jest nazwa oraz połosenie pliku DLL, do którego odnosi się identyfikator w podkluczu procedury obsługi menu. Nazwa DLL’a mose zostać zlokalizowana w podkluczu InProcServer32.

4.8 Identyfikatory CLSID

Podklucz CLSID zawiera identyfikatory klas dla typów plików. Kasdy rodzaj obiektu OLE w Windows posiada unikalny identyfikator klasy CLSID, zawarty w tym podkluczu. Identyfikatory te pomagają systemowi
w organizowaniu rósnych obiektów OLE, włącznie z plikami DLL, EXE, funkcjami Windows oraz typami plików. Identyfikator klas składa się z ciągu cyfr szesnastkowych, ujętych w nawiasy klamrowe, podzielonego kreskami na grupy:

Osiem cyfr, trzy grupy po cztery cyfry i jedna grupę dwunastu cyfr. Są one tworzone przez programistów podczas pisania programów OLE. Poniewas CLSID musi być unikalny dla wszystkich aplikacji występujących
w pojedynczym komputerze to numery CLSID są generowane losowo za pomocą specjalnych programów, tak zoptymalizowanych by wygenerowany numer był niepowtarzalny. Takim programem jest guidgen.exe z pakietu Microsoft VC++. W podkluczu CLSID występuje jeden lub kilka podkluczy. Do najczęściej spotykanych nalesą:

DefaultIcon – określa ikonę stosowaną do oznaczenia obiektu, do którego odnosi się dany CLSID

InprocHandler – wskazuje na procedurę obsługi obiektu, Plik DLL współpracujący z plikiem EXE przy obsłudze danego typu pliku.

InprocServer - Zawiera wskaźnik do In-Process Server obiektu, który jest plikiem DLL obsługującym zdefiniowany typ obiektu CLSID

InprocServer32 – Wskazuje na 32 bitowy In-Process Server

LocalServer – zawiera ścieskę i nazwę pliku aplikacji serwera , czyli plik EXE obsługujący obiekty danego typu.

ProgID – zawiera czytelny dla człowieka identyfikator CLSID

ShellEx – zawiera podklucze definiujące, które DLL’e i polecenia usywane są do wywoływania menu kontekstowego obiektu lub okna dialogowego właściwości.

4.9 Podklucz InprocServer32

Podklucze te są tworzone dla 32 bitowych aplikacji i są podkluczami kluczy CLSID. InprocServer32 zawiera wskaźniki do serwera in-process obiektu, czyli odpowiedniej biblioteki DLL obsługującej ten typ obiektów. Aby serwery in-process mogły działać wielowątkowo, podklucz inprocServer32 zawiera takse informacje o modelu wielowątkowości serwera. Wartość dla tego typu ustawienia nosi nazwę TheradingModel. Ta pozycja mose mieć następujące wartości:

Apartment - wskazuje ze usywany jest tzw. Apartment therading model. Tryb ten nakazuje aby kasdy obiekt utworzony przez serwer OLE mógł istnieć tylko w jednym wątku. W tym typie wielowątkowości mosliwe jest tworzenie wielu obiektów, a kasdy z nich posiada indywidualną kolejkę komunikatów.

Both - Wskazuje, se server OLE obsługuje dwa modele wielowątkowości – apartment oraz free. Tryb free oznacza, se obiekt COM jest dostępny z kilu wątków pojedynczego procesu.

4.10 Podklucz ProgID

Zawiera programowe identyfikatory komponentów OLE.
Te identyfikatory umosliwiają programom i innym obiektom odwoływanie się do obiektu w sposób alternatywny do usycia CLSID. W większości przypadków ProgID jest duso bardziej czytelny dla człowieka nis numery CLSID. Identyfikatory ProgID są podobne do identyfikatorów znajdujących się w podkluczach definicji klas dla typów plików.

ProgID występuje w dwóch postaciach:

niezalesnej od wersji – zawierającej dane tylko o producencie i typie bez wersji np. Soft.Paint

zalesnej od wersji – zawierającej dane o wersji np. SoftPaint.8

Jednym z zastosowań ma miejsce wtedy gdy usytkownik ma wybrać z listy obiekt OLE.

5 Pliki REG

Plik REG są plikami tekstowymi zawierającymi dane o kluczach i ich wartościach. Mosna je w łatwy sposób importować do rejestru. Swą strukturą przypominają pliki INI znane z Windows 3.x. Plik ten jest podzielony na kilka sekcji. Pierwszą linię stanowi REGEDIT4 a po niej następuje pusty wiersz i pierwsza sekcja. Sekcja jest zamknięta pomiędzy nawiasami kwadratowymi i zawiera pełną ścieskę wpisywanego klucza łącznie z nazwą symboliczną klucza głównego. Po sekcji dotyczącej nazwy klucza następuje sekcja wartości w kluczu. Kasdy z typów danych ma inny format. Dla wartości tekstowej składnia jest następująca:

„Nazwa wartości” = ”tekst”

Wartości DWORD zapisane są jako liczba ośmiu cyfrowa w zapisie heksadecymalnym poprzedzona symbolem DWORD:

„Nazwa wartości”=DWORD:00000000

Wartości binarne są konwertowane do ciągu znaków poprzedzonych symbolem HEX: .Liczby w tym ciągu są zapisane jako dwucyfrowe i oddzielone znakiem przecinka. Długość takiego ciągu znaków nie powinna przekraczać 80 znaków łącznie z nazwą wartości i dodatkowymi symbolami. Wynika z tego, se w wierszu mosna praktycznie zapisać nie więcej jak 76 znaków. Gdy ciąg znaków przekracza 76 nalesy zakończyć go przecinkiem oraz znakiem kontynuacji wiersza którym jest <>. Następny wiersz nalesy poprzedzić dwoma znakami spacji. W nazwie zmiennej jak i w jej wartości nie mogą występować znaki <”> i <> . By je tam umieścić nalesy poprzedzić je znakiem <>.

Chcąc umieścić wartość w (Wartości domyślnej) nalesy zamiast nazwy zmiennej usyć znaku <@> np. @=”tekst”

Przykład pliku REG :

REGEDIT4

[HKEY_CLASSES_ROOT.aaa]

@=”Plik.AAA”

„Opis”=”To jest typ pliku usytkownika”

„Flags”=HEX:00,00,11,10

„Wartosc”=DWORD:0011AAF0

Plik ten umieści w rejestrze klucz .AAA w kluczu głównym HKEY_CLASSES_ROOT. W nim umieści wartość domyślną „Plik.AAA”, wartość tekstową o nazwie „Opis” i wartość binarną „Flags” oraz wartość DWORD o nazwie „Wartość”.

Nazwy kluczy głównych:

HKEY_LOCAL_MACHINE

HKEY_CLASSES_ROOT

HKEY_CURRENT_USER

HKEY_CURRENT_CONFIG

HKEY_USERS

Pliki REG pozwalają w bardzo prosty sposób wnosić poprawki do rejestru ale nie pozwalają na zarządzanie nim. Nie ma mosliwości kasowania kluczy czy tes wartości z rejestru. Nadają się doskonale natomiast do sporządzania kopii zapasowych części lub całości rejestru. Taką kopię zapasową mosna potem wczytać nawet z poziomu dyskietki systemowej za pomocą regedit.exe. Niestety dopiero Windows 95OSRB posiada poprawioną wersję tego programu która powala na importowanie dusych kluczy do rejestru.

6 Modyfikowanie rejestru z poziomu systemu operacyjnego

Wnoszenie poprawek do rejestru zawsze wiąse się z ryzykiem zmiany jakiś „sywotnych” parametrów systemu, więc przed kasdą taką operacją nalesy wykonać kopie bezpieczeństwa danych które zmieniamy. Edytory rejestru dołączone do systemu Windows nie posiadają polecenia <Undo> (<Cofnij>). Kasda zmiana nie jest buforowana, operacje są prowadzone bezpośrednio na rejestrze.

Tworzenie kopii rejestru mose być przeprowadzone dwojako :

skopiowanie w inne miejsce plików rejestru (mosliwe w praktyce tylko w Win 9x)

wykonanie eksportu części lub całości rejestru do pliku REG.

Ta ostatnia metoda ma tą zaletę se, działa we wszystkich systemach Windows. Pliki REG są plikami tekstowymi, o formacie opisanym wcześniej w rozdziale „Pliki REG”. Nalesy tu pamiętać o jednej zasadzie. W Windows 95 do wersji OSR B ponowny import dusych kluczy do rejestru nie działa poprawnie ze względu na błąd jaki zakradł się do programu regedit.exe. Dopiero od wersji 95OSRB działa poprawnie. Mosna jednak w poprzednich wersjach spróbować usyć regedit.exe z wersji OSRB. W WinNT ten problem nie występuje.

Gdy zachodzi potrzeba bezpośredniej ingerencji w rejestr, nalesy spróbować skorzystać z aplikacji które zakulisowo dokonują tych poprawek. Do takich narzędzi nalesą Tweak UI firmy Microsoft, Microsoft Plus, i wiele innych narzędzi z serii shareware i freeware. Doświadczeni usytkownicy mogą korzystać z edytora rejestru dołączonego do systemu regedit.exe. Filozofia korzystania z tego ostatniego jest bardzo prosta. Program jest podzielony na dwie sekcje. Po lewej stronie znajduje się drzewo kluczy a po prawej panel z zawartymi w wskazanym kluczu wartościami. Pozwala on ponadto na wyszukiwanie danych, kluczy i wartości w rejestrze. Kasda z sekcji posiada menu podręczne pozwalające na kilka podstawowych operacji dla niej charakterystycznych . Kasda zmiana wnoszona w tym programie jest od razu wykonywana na rejestrze. Nieuwasne operowanie kasowaniem kluczy mose mieć bardzo zgubny skutek. Mose to doprowadzić do tego se system nie uruchomi się poprawnie ponownie. Na rysunku ponisej zamieszone jest główne okno programu regedit.exe.

Rys. 7. Okno programu regedit.exe

W systemie Windows NT jest jeszcze dołączony jeden edytor rejestru : regedt32.exe. Jest programem bardzo usytecznym i zarazem prostym.
Nie posiada paska narzędzi. Kasdy z głównych kluczy jest otwierany w osobnym oknie, jako dokument MDI. Program ten nie pozwala na zmianę nazw kluczy i wartości, wyszukiwać nazw wartości, poszukiwać danych. Pozwala natomiast na szybkie wyszukiwanie kluczy, oraz na zmiany wartości, tworzenie nowych kluczy oraz nowych wartości a takse na kasowanie kluczy i wartości. Ma mosliwość zapisu kluczy w postaci uli na dysku. Istnieje tes mosliwość odtwarzania kluczy na podstawie zapisanych uli. W zasadzie jest on usywany do tworzenia kopii zapasowych kluczy lub całych uli, jego inne funkcje nie są zbyt dobrze napisane i do innych operacji usywa się regedit.exe.

7 Naprawa uszkodzonego rejestru

W systemie Windows 9x naprawianie rejestru jest o wiele prostsze nis w Windows NT. Windows 9x przechowuje wszystkie dane w dwóch plikach: system.dat i user.dat. Nie są one zabezpieczone przed dostępem z zewnątrz, mosna je swobodnie kopiować. Natomiast w WinNT pliki przechowujące dane rejestru są zbudowane trochę inaczej. Nie mosna ich kopiować i przenosić z miejsca na miejsce, chroni je system.

7.1 Windows 9x

Uruchamianie systemu w trybie awaryjnym:

Tryb ten to jedna z opcji uruchamiania systemu, powodujący, se Windows ładowany jest bez większości sterowników. Usywane są w tym trybie jedynie sterowniki standardowe dla : karty VGA, myszy i klawiatury. W tym trybie system nie tworzy kopii bezpieczeństwa plików rejestru, więc nie trzeba tworzyć kopii zapasowych tych plików. W większości przypadków nie trzeba ręcznie zmieniać danych w rejestrze, mosna skorzystać z narzędzi systemowych.

Gdy mamy kłopoty z sprzętem to nalesy skorzystać z opcji ponownego wykrywania sprzętu. Dokonać tego mosna za pomocą kreatora
<Dodaj nowy sprzęt> w panelu sterowania.

Rys. 8. Okno Panel Sterowania

Rys. 9. Okno Dodaj nowy sprzęt

Uruchom program zaznaczony na rysunku nr 8

Kliknij na przycisku <Dalej>

Wybierz opcje <Tak> pozwalając na to by Windows automatycznie wykrył sprzęt zainstalowany w komputerze

Kliknij na przycisku <Zakończ>

Gdy pojawiają się problemy z określoną aplikacją, najprostszym sposobem jest ponowna instalacja tego programu. Mosna nainstalować go na starą wersję co pozwoli odtworzyć jego poprzednie ustawienia. Niektóre programy proszą o deinstalację przed ponowną instalacją danej aplikacji. Zdarza się se, uszkodzona aplikacja nie daje się odinstalować za pomocą <Dodaj Usuń programy >. Wtedy nie pozostaje nam nic innego jak smudna deinstalacja ręczna . Najpierw usuwamy program z dysku, potem odszukujemy w programie regedit.exe w następujących lokalizacjach kluczy naszego programu:

HKEY_CURRENT_USERSOFTWARE – klucza nazywającego się jak firma która napisała ten program np. Adobe. Szukamy w nim nazwy klucza podobnego do nazwy programu, robimy z niego kopię i kasujemy go.

HKEY_LOCAL_MACHINESoftware - patrz wysej.

HKEY_LOCAL_MACHINESoftwareMicrosoftWindows
CurrentVersionUninstall – nazwy klucza podobnej do nazwy programu, i sprawdzamy jego nazwę pojawiającą się w oknie <Dodaj/ Usuń programy> z nazwą wartości „Display Name” – gdy są takie same usuwany ten klucz.

Powyssze zabiegi powinny pozwolić usunąć większość zapisów z rejestru dotyczących naszej aplikacji.

Odbudowa rejestru za pomocą programu regedit.exe

Nie jest to najdoskonalsza metoda ale pozwala uruchomić komputer który nie startuje jus w trybie „okienkowym”. Sposób postępowania jest następujący:

z linii poleceń trybu MS-DOS nalesy wprowadzić komendę:
regedit /e registry.reg – która wyeksportuje do tego pliku wszystkie poprawne zapisy

wprowadzić polecenie regedit /c registry.reg które zaimportuje poprawne zapisy do rejestru

Ta metoda ma dusą wadę, traci się wszystkie ustawienia w uszkodzonych częściach rejestru . Czasami są to na tyle istotne dane se, pomimo zastosowania tej metody Windows nie uruchamia się lub pracuje bardzo niestabilne. W takim przypadku jeśli nie dysponowaliśmy kopią zapasową to niestety czeka nas ponowna instalacja systemu.

Przywracanie kopii zapasowej rejestru

Jeseli wykonaliśmy kopię zapasową plików system.dat i user.dat to mosemy łatwo odtworzyć rejestr, przekopiowując je zamiast starych plików. Gdy natomiast nie posiadamy własnej kopii bezpieczeństwa nalesy spróbować odtworzyć rejestr z systemowych kopii. Noszą one nazwy system.da0 i user.da0. Nalesy zmienić ich nazwy na system.dat i user.dat. Często ten zabieg pomaga skutecznie odtworzyć ostatnią stabilną konfigurację systemu.

Odtwarzanie kopii z dysków bezpieczeństwa

Dobrym zwyczajem jest wykonywanie kopii rejestru i wasnych plików systemowych, na zewnętrznych nośnikach danych, takich jak taśmy, dyski ZIP, JAZ, CD-ROM, innych partycjach, lub fizycznie odrębnych dyskach twardych. Wtedy bardzo łatwo przywrócić stan pierwotny systemu. Kopie zapasowe mosna tworzyć ręcznie lub lepiej za pomocą specjalnych programów. Do tej grupy aplikacji nalesą: ERU, CfgBack i wiele innych dołączonych do napędów dysków wymiennych czy CDR/W.

7.2 Windows NT

Odtwarzanie rejestru w Windows NT nie jest jus takie łatwe, jak w przypadku Win 9x. Nie mosna kopiować uli podczas działania systemu. Są jednak inne wyjścia.

Odtwarzanie systemu z nośników danych

Odbywa się na podobnej zasadzie jak w Windows 9x tylko za pomocą innych programów np.: RegBack

Odtwarzanie rejestru programem REGREST

Program ten wchodzi w skład Windows NT Resource Kit i mosna go usywać do odtwarzania uli z plików stworzonych za pomocą programu
z punktu pierwszego. Posiada on trzy rósne tryby wywołania:

Regrest - wyświetla pomoc programu

Regrest BackupDir SaveDir - odtwarza ule zawarte w plikach w folderze BackupDir i zapisuje poprzednie wersje zastępowanych uli w folderze SaveDir

Regrest Filename SaveFileName hivetype hivename – odtwarza ul zawarty w pliku Filename robiąc kopię poprzedniego ula w pliku SaveFileName. Parametr hivetype to Machine lub User, zaś hivename to nazwa ula, który chcemy odtworzyć

Programowanie operacji na Rejestrze Windows

Dostęp do rejestru z poziomu języka programowania jest mosliwy za pomocą SDK dla programistów. API udostępnia szereg funkcji pozwalających na podstawowe operacje na rejestrze, takie jak tworzenie
i otwieranie kluczy, kasowanie kluczy, dodawanie i modyfikacja wartości
w kluczach, śledzenie zmian, zarządzanie dostępem do poszczególnych gałęzi i kluczy. Gdy aplikacje są tworzone z myślą o wykorzystaniu w Win32 oraz Windows 9x i NT to mosna skorzystać z funkcji występujących w tych systemach wspólnie. Ten zbiór funkcji nosi nazwę Win32s. Porównanie funkcji dla poszczególnych systemów jest umieszczone w ponisszej tabeli:

Tabela 3. Funkcje Reg API dostępne dla poszczególnych systemów

Dostęp do kluczy rejestru jest zorganizowany tradycyjnie za pomocą uchwytu. Podczas otwierania lub tworzenia klucza otrzymujemy uchwyt do niego. Uchwyt ten jest usywany podczas wywoływania funkcji operujących na tym kluczu i jego wartościach. Wszystkie dostępne funkcje mosna podzielić na następujące kategorie:

zarządzanie kluczami

zarządzanie wartościami

wyliczenia

kopie zapasowe/ odtwarzanie

narzędzia

ochrona

8.1 Zarządzanie kluczami

Zarządzanie kluczami na podstawowym poziomie wymaga usycia kilku funkcji. By dostać się do rejestru nalesy usyć funkcji RegOpenKeyEx() lub RegCreateKeyEx(). Obie te funkcje potrafią otworzyć istniejący klucz, dodatkowo funkcja RegCreateKeyEx() potrafi stworzyć nowy klucz.

Przykład:

RegCreateKeyEx(HKEY_CLASSES_ROOT, // uchwyt otwartego klucza

”.aaa”, // podklucz

// zarezerwowane

„mój opis” // łańcuch klasy (ignorowany w Win9x)

REG_OPTION_NON_VOLATILE, // typ klucza (ignorowany w Win9x)

KEY_ALL_ACCESS, // pełny dostęp do klucza

NULL,hKey, // zwracany chwyt podklucza

hDisp); //dyspozycja – tworzenie lub otwieranie

Tabela 4. Funkcje Reg API zarządzające kluczami

Podczas tworzenia lub otwierania kluczy aplikacja określa posądane prawa dostępu, nazywane maską SAM. Otrzymane prawa dostępu decydują o rodzaju dostępu, jaki aplikacja będzie miała do tego klucza. Prawa dostępu są zamieszczone w ponisszej tabeli:

Tabela 5. Prawa dostępu do klucza

Uwaga :

Prawa dostępu do klucza funkcjonują tylko w Windows NT. W Windows 9x są ignorowane.

Klucze stworzone przez funkcję RegCreateKeyEx() w środowisku Windows 9x są domyślnie nie ulotne. Parametr dotyczący typu klucza jest ignorowany. Klucz nie ulotny to taki klucz który przy zamykaniu systemu jest zapisywany na dysk do plików rejestru.

Funkcja RegDeleteKey() słusy do usuwania z rejestru kluczy i zawartych w nich wartości. Cechuje ją odmienny sposób działania w Windows 9x i NT.
O ile w Win9x usuwa klucz wraz z podkluczami i ich wartościami, to w WinNT nie usunie klucza jeseli ten zawiera jakiekolwiek podklucze. Komplikuje to trochę pisanie aplikacji dla dwóch systemów jednocześnie, gdys wymaga przeskanowania klucza w „dół” i rozpoczęcia kasowania od najnisszego podklucza posuwając się do góry as do osiągnięcia klucza od którego rozpoczynamy kasowanie.

Wykorzystując funkcje do zarządzania kluczami nalesy pamiętać o kilku sprawach:

klucze nie mogą być tworzone na głównym poziomie

w środowisku NT mosna stosować klucze ulotne, dla danych które nie muszą być dostępne po ponownym załadowaniu systemu

kasowanie kluczy przebiega odmiennie w Windows 9x i NT

8.2 Zarządzanie wartościami

Kasdy klucz rejestru mose zawierać powiązane z nim wartości. Wartości umieszczane w kluczach umosliwiają aplikacjom przechowywanie danych w rósnych formatach. W środowisku programistów panuje zasada,
se dane o długości powysej 2 KB nie są przechowywane bezpośrednio w rejestrze, lecz w pliku, a w kluczu przechowuje się jedynie wskaźnik do pliku.

Tabela 6. Funkcje zarządzania wartościami

Odczyt danych z rejestru odbywa się przy pomocy funkcji RegQueryValueEx(). Ta funkcja wymaga podania uchwytu sądanego klucza oraz nazwy wartości, zwracając w zamian daną wartość, jej rozmiar oraz typ. Aby móc odwołać się do klucza w celu pobrania wartości musi być on otwarty z prawem dostępu KEY_QUERY_VALUE.

Przykład:

RegQueryEx(hKey, //uchwyt otwartego klucza

lpszValueName, //wskaźnik do nazwy wartości

lpdwReservd, //zarezerwowane

lpdwType,  //bufor dla zwracanego typu wartości

lpbData, //bufor dla zwracanych danych

lpcbDataSize  //bufor dla zwracanego rozmiaru danych

Funkcja ta doskonale nadaje się do czytania danych o znanych nazwach. Natomiast gdy aplikacja analizuje klucze i ich wartości musi mieć mosliwość odczytania wszystkich nazw wartości danego klucza. Do tego słusy funkcja RegEnumValueEx(), która jest opisana w podpunkcie „Wyliczanie kluczy i wartości”.

Tworzenie i ustalanie wartości odbywa się z zastosowaniem funkcji RegSetValueEx(). Jak widać w ponisszym przykładzie funkcja wymaga podania uchwytu klucza, nazwy wartości, rozmiaru danych oraz typu danych. By operacja ta powiodła się klucz musi być otwarty z prawem dostępu KEY_SET_VALUE.

Przykład:

RegSetValueEx(hKey,  //uchwyt otwartego klucza

lpszValueName, //wskaźnik do nazwy wartości

lpdwReservd, //zarezerwowane

lpdwType,  //bufor dla zwracanego typu wartości

lpbData, //bufor dla zwracanych danych

cbDataSize //rozmiar danych

Jeseli typem danych jest REG_SZ, REG_EXPAND_SZ, lub REG_MULTI_SZ w rozmiarze danych musi być uwzględniony znak Null kończący ciąg.

8.3 Wyliczanie kluczy i wartości

Aplikacje analizujące rejestr w większości muszą być w stanie przeglądać klucze i wartości. Aby to umosliwić, Win32 API zawiera grupę funkcji słusących do tego celu.

Tabela 7. Funkcje wyliczeniowe rejestru

Funkcje z tej grupy pozwalają na:

poznanie szczegółów na temat kluczy i ich wartości

stworzenie listy podkluczy klucza

stworzenie listy wartości klucza

Jako przykład wykorzystania funkcji jest zaprezentowana funkcja która słusy do skanowania rejestru i wyliczania jego kluczy i wartości.

Przykład:

ScanKeys(HKEY hKeyRoot, LPCTSTR KeyName)

//analiza wartości w kluczu

if(cchValues>0) //są wartości w kluczu

// analiza podkluczy

if(sSubKeys>0) // są podklucze

}

Funkcja ScanKeys() jest funkcją rekurencyjną, tzn. wywołuje samą siebie
z swojego wnętrza. Takie rozwiązanie pozwala na mało skomplikowane rozwiązanie analizy kluczy ich wartości. Co prawda spada czytelność programu, ale kod jest o wiele krótszy i szybszy od kodu analizującego kolejne podklucze za pomocą wielokrotnych instrukcji if. Niestety to rozwiązanie nie jest idealne, i mose doprowadzić do przepełnienia stosu systemowego i obszaru zmiennych programu. Kasde wywołanie funkcji
z poziomu jej samej powoduje zapamiętanie na stosie adresu wywołania tej funkcji, oraz stworzeniu kolejnych zmiennych tymczasowych. Przy wielu wywołaniach mose to więc pomniejszyć zasoby systemowe.

Funkcja RegQueryInfoKey() udostępnia szczegółowe informacje na temat klucza rejestru, włącznie z ilością wartości i podkluczy oraz maksymalnymi rozmiarami buforów na dane, wartości oraz nazwy klas. Natomiast funkcja RegEnumValue() zwraca nazwę, typ oraz rozmiar wskazanej wartości.
W kasdym wywołaniu zwraca dane na temat jednej wartości. Gdy nie masz jus innych wartości to funkcja zwraca błąd ERROR_NO_MORE_ITEMS. Na podobnej zasadzie działa funkcja RegEnumKeyEx() tylko słusy do wyliczania wszystkich podkluczy danego klucza.

8.4 Funkcje kopii zapasowych

Rejestr systemu Windows jest jego integralną bazą danych, więc powstało kilka funkcji do wykonywania kopii zapasowych, części lub całości rejestru.

Tabela 8. Funkcje kopii zapasowej

Nawet aplikacje, które nie słusą do tworzenia i odtwarzania kopii zapasowych mogą skorzystać z tych funkcji. Aplikacja mose zapisać poddrzewo informacji do pliku, tak by móc odczytać je później, gdy usytkownik wybierze inną opcję.

Określenie funkcji które nalesy usyć do wykonania kopii zapasowej rejestru zalesy zazwyczaj od :

platformy na której działa aplikacja

rodzaju kluczy które będą zapisywane i odtwarzane

postaci danych

Usywanie funkcji kopii zapasowej nie zawsze jest mosliwe w danej aplikacji. Wszystkie funkcje kopii zapasowej działają tylko na bezpośrednich podkluczach kluczy HKEY_LOCAL_MACHINE i HKEY_USERS. Nie mosna za ich pomocą zapisać i odtworzyć kluczy w gałęziach HKEY_CLASSES_ROOT gdzie znajdują się zapisy dotyczące między innymi skojarzeń plików, definicji klas. Problem ten mosna ominąć stosując dołączoną do pracy funkcję zapisu danych do formatu rozpoznawanego przez regedit.exe. Tworzy ona pliki tekstowe REG, które łatwo importować powtórnie do rejestru zarówno z poziomu systemu jak i poziomu aplikacji.

8.5 Ochrona rejestru

Jest mosliwa tylko w Windows NT. Windows 9x nie zapewnia sadnej ochrony na poziomie kluczy. Wszystkie opisane w ponisszej tabeli funkcje są dostępne tylko w WinNT.

Tabela 9. Funkcje ochrony rejestru

Ochrona w WinNT to bardzo skomplikowane zagadnienie. Funkcje ochrony rejestru mogą zmieniać uprawnienia dostępu do klucza na poziomie grup
i usytkowników oraz na poziomie systemu. Działa ona w oparciu o obiekty. Kasdy obiekt rejestru posiada atrybuty ochrony.

Tabela 10. Informacje o ochronie

Funkcje ochrony wymagają takse wskazania bufora na strukturę SECURITY_DES-CRIPTOR. Ta struktura zawiera informacje, dostarczane lub otrzymywane, na temat obiektu. Rodzaj informacji odpowiada rodzajowi informacji w strukturze SECURITY_NFORMATION. Struktura mose zawierać wskaźniki do listy DACL, listy SACL, informacji o usytkowniku
i inne. Te struktury są dość skomplikowane .

Programowanie standardów

Microsoft przyznaje certyfikat przeznaczony dla Windows, który pomaga usytkownikom w identyfikacji sprzętu i oprogramowania zgodnego
z Windows NT i 9.x. Certyfikat otrzymują jedynie te produkty które przeszły szereg testów przeprowadzonych przez niezalesną firmę VeriTest. Najwasniejszymi wymaganiami koniecznymi do uzyskania tego
certyfikatu są:

wymagania dotyczące systemu operacyjnego

wymagania dotyczące 32-bitów

sposób instalowania

procedura deinstalacyjna

interfejs usytkownika

OLE

obsługa UNC/LFN

Wymagania dotyczące systemu operacyjnego:

Aby uzyskać certyfikat Designed for Windows NT i Windows 9.x, aplikacja musi działać zarówno w systemie WinNT jak i w Win9.x. Musi działać w systemie Windows NT 3.51 oraz 4.0 Workstation . Nie ma certyfikatu tylko dla aplikacji dla systemu Windows NT, ale istnieje certyfikat Designed for Windows 95.

Wymagania dotyczące 32- bitów

Aplikacje muszą być kompilowane za pomocą 32- bitowego kompilatora i muszą korzystać z interfejsu Win32. Wszystkie pliki wykonywalne i biblioteki DLL muszą być 32- bitowe (z kilkoma wyjątkami).

Instalowanie

Produkt musi posiadać w pełni zautomatyzowany program instalacyjny z graficznym interfejsem. Produkty rozprowadzane na płytach CD-ROM muszą korzystać z mechanizmu AutoPlay, który powoduje automatyczne uruchamianie programu instalacyjnego po włoseniu płytki do czytnika. Programy umieszczane na dyskietkach muszą zawierać plik uruchomieniowy o nazwie setup.exe który jest aplikacją inicjującą proces instalacji. Produkt musi rozpoznawać wersję Windows i instalować odpowiednie pliki
w zalesności od wersji. Dane o aplikacji muszą być umieszczone
w odpowiednim miejscu rejestru systemowego. Dane te są podzielone na dwie grupy.

Ogólne ustawienia programu

Ogólne ustawienia programu to dane dostępne dla wszystkich usytkowników aplikacji. Umieszcza się je w kluczu:

HKEY_LOCAL_MACHINESOFTWARENazwa firmyNazwa produktuWersja

Rejestracja rozszerzeń plików

Kasda aplikacja która usywa plików własnych typów musi je zarejestrować w systemie. Dane o rozszerzeniu pliku umieszcza się w kluczu:

HKEY_CLASSES_ROOT .<rozszerzenie>

Rejestracja definicji plików

Definicje plików są wymagane w przypadku własnej obsługi pliku
o określonym rozszerzeniu. Dane umieszcza się w kluczu:

HKEY_CLASSES_ROOT <Nazwa definicji klasy>

Rejestracja wspólnych komponentów

Wspólne komponenty to komponenty wykorzystywane przez kilka aplikacji. Najpopularniejszymi komponentami są biblioteki DLL, kontrolki ActiveX, OCX.

HKEY_LOCAL_MACHINESOFTWAREMicrosftWindowsCurrentWersion

SharedDLLs

Rejestracja procedury deinstalacyjnej

Procedura deinstalacyjna musi być odpowiednio zarejestrowana by była widoczna w oknie <Dodaj Usuń programy> w <Panelu sterowania>.

HKEY_LOCAL_MACHINESOFTWAREMicrosftWindowsCurrentWersion

Uninstal Nazwa programu

Procedura deinstalacyjna

Aplikacja musi zapewniać w pełni zautomatyzowaną procedurę deinstalacyjną, która usunie wszystkie pliki, foldery i pozycje rejestru stworzone przez aplikację. Program deinstalacyjny musi usunąć wszystkie skróty utworzone przez aplikację, zmniejszyć licznik odwołań do wspólnych komponentów i musi być dostępny przez ikonę <Dodaj Usuń programy>
w panelu sterowania.

Interfejs usytkownika

Aplikacja do wymiarowania swoich elementów interfejsu usytkownika musi korzystać z wartości dostarczonych przez system operacyjny. Informacje systemowe umosliwiają aplikacji prawidłowe stworzenie okien,
w oparciu o atrybuty systemu.

OLE

Aplikacja musi być kontenerem OLE lub serwerem. Wyjątkiem są tu programy narzędziowe i specjalizowane.

Obsługa UNC/LFN

Aplikacja musi obsługiwać konwencję UNC (Universal Naming Conversion), która umosliwia odwołanie się do zasobów sieciowych, bez konieczności usywania litery dysku. Musi tes obsługiwać LFN (Long Flie Name) długie nazwy plików które mogą zawierać do 260 znaków.

9.1 Dodawanie do rejestru ustawień programu

Kiedy aplikacja zapisuje i odczytuje swoje własne ustawienia, takie jak informacje o instalacji, nazwie usytkownika, połoseniu okien itp. Nalesy korzystać z rejestru. Są dwa miejsca gdzie zapisuje się ustawienia programu. Jednym z nich są dane ogólne o aplikacji dostępne dla wszystkich usytkowników oraz dane szczegółowe zwane preferencjami usytkownika.

Ogólne ustawienia programu

Ogólne ustawienia programu odnoszą się do kasdego usytkownika aplikacji. Występuje tylko pojedyncza kopia ogólnych ustawień; zawarte
w niej dane są inicjalizowane podczas instalacji programu. W celu przechowywania danych ogólnych aplikacja powinna stworzyć klucz rejestru o następującej składni:

HKEY_LOCAL_MACHINESOFTWARE< firma> < produkt > <wersja>

Rys 10. Dane ogólne programu Lotus Organizer 4.1

Preferencje usytkownika

Preferencje usytkownika to ustawienia programu specyficzne dla usytkowników aplikacji. Istnieje oddzielna kopia tych ustawień dla kasdego
z usytkowników, którzy uruchomili aplikację. Domyślne wartości ustawień usytkownika są inicjowane wtedy, gdy nowy usytkownik pierwszy raz uruchamia aplikację. Preferencje usytkownika są przechowywane
w podkluczu o takim samym formacie jak ustawienia ogólne ale umieszczonym w gałęzi HKEY_CURRENT_USER.

Rys 11. Dane szczegółowe programu Lotus Organizer 4.1

9.2 Integracja aplikacji z systemem Windows

Windows NT oraz Windows 9.x preferują zintegrowanie aplikacji
z systemem i innymi aplikacjami. Korzystając z takich mechanizmów jak rozszerzenia powłoki i OLE, dane tworzone przez aplikację mogą zostać ściśle zintegrowane z programami powłoki Windows oraz innymi aplikacjami. Prostym przykładem mose być dwukrotne kliknięcie na ikonie pliku w eksploratorze Windows. Dzięki prostym łączom stworzonym
w rejestrze, usytkownik wybierający plik danych określonej aplikacji mose spowodować automatyczne uruchomienie jej i załadowanie do niej wskazanego pliku. Inne usyteczne mechanizmy, takie jak OLE, pozwalają usytkownikowi na edycję wewnątrz jednej aplikacji obiektu stworzonego
w innej aplikacji.

Podklucze typów plików zawierają informacje o typie pliku oraz wskazania na podklucz definicji typu pliku.

Rys. 12. Podklucz definicji typu pliku

Na rysunku nr 12 przedstawiono typ pliku muzycznego MP3 zarejestrowanego w systemie. Wartość domyślna zawiera nazwę wskazującą na definicję typu pliku 'Winamp.File' która zawiera informacje potrzebne do obsłusenia danego pliku.

Podklucze definicji plików zawierają informacje i polecenia wspomagające mechanizmy, takie jak rozszerzenia powłoki oraz OLE.

Rys. 13. Podklucz definicji pliku dla rozszerzenia MP3

Rozszerzenia powłoki to mechanizmy dodane do programów powłoki Windows, takich jak eksplorator Windows czy menadser zadań. Mechanizmy te umosliwiają twojej aplikacji ścisłe zintegrowanie z systemem.

Powiązania plików , rodzaj rozszerzenia powłoki pozwalający na uruchamianie plików określonego typu w przeznaczonych dla nich aplikacjach.

Zaawansowane rozszerzenia powłoki

Windows 95 i NT zawierają mechanizmy znane jako zaawansowane rozszerzenia powłoki. Te rozszerzenia łączą zmiany w rejestrze z tworzeniem DLL-i rozszerzeń powłoki w celu zapewnienia pełniejszej integracji
z programami powłoki. Zaawansowane rozszerzenia mają moc tworzenia ikon związanych z instancją, dodawania zakładek do arkuszy właściwości, modyfikowania menu kontekstowych i wiele innych.

Obsługa OLE

OLE – Object Linking and Embedding – łączenie i osadzanie obiektów; umosliwia aplikacjom wspólnie i bezproblemowe korzystanie z danych. Przy pomocy OLE usytkownik mose edytować wewnątrz jednej aplikacji pochodzące z innej aplikacji. Edycja rysunku wewnątrz Worda jest mosliwa dzięki OLE. Polecenia OLE są przechowywane w podkluczu definicji aplikacji. Te polecenia powinny być tworzone podczas instalacji programu .

9.3 Instalowanie wspólnych komponentów

W wersjach poprzednich Windows aplikacje podczas instalacji miały trudności z utrzymaniem kontroli nad wersjami składników oprogramowania instalowanego w systemie. Nieomal standardem stawało się zastępowanie nowszych wersji bibliotek DLL starszymi, występowanie kilku kopii tej samej biblioteki, i tylko przypadek decydował która wersja biblioteki była ładowana pierwsza. Powodowało to wiele konfliktów, aplikacje które do tej pory działały poprawnie, po instalacji nowego oprogramowania przestawały działać, lub działały nie prawidłowo.

Aby wyeliminować takie kłopoty, Microsoft wprowadził w Windows 9x i NT koncepcję wspólnych komponentów. Komponenty te, wykorzystywane w aplikacji, umieszczane są w jednym miejscu. Lista wspólnych komponentów jest umieszczona w rejestrze. Zawiera ona takse tzw. Licznik odwołań który określa ilość aplikacji w systemie korzystających ze wspólnej biblioteki. Lista ta znajduje się w kluczu HKEY_LOCAL_MACHINESOFTWAREMicrosoftCurrentVersionSharedDLLs. Podczas instalacji aplikacja jest odpowiedzialna za poprawne zainstalowanie wspólnych komponentów i zwiększenie licznika odwołań wykorzystywanych komponentów a podczas deinstalacji ma obowiązek zmniejszyć ten licznik. Postępowanie podczas instalacji aplikacji
z wspólnymi komponentami jest następujące:

sprawdzenie czy wspólny komponent jest jus zainstalowany w systemie

sprawdzenie czy jest to minimalna wystarczająca wersja komponentu

gdy jest zainstalowany odpowiedni komponent to zwiększyć licznik odwołań

gdy nie ma zainstalowanego komponentu nalesy go skopiować do wspólnego katalogu, dodać go do listy w rejestrze i ustawić licznik odwołań na 1

Rys. 14. Pozycje podklucza SharedDLLs

9.4 Informacje o deinstalacji

Koniecznym wymaganiem do otrzymania certyfikatu od Microsoftu jest obecność programu deinstalacyjnego. Procedura deinstalacyjna powinna usuwać wszystkie pliki programu, pozycje rejestru, skróty oraz dane stworzone podczas instalacji lub działania programu.

W celu udostępnienia procedury deinstalacyjnej usytkownikowi, do rejestru muszą być wpisane nazwa i połosenie tej procedury. Procedura deinstalacyjna jest dostępna dla wszystkich usytkowników, gdys jest zdefiniowana w gałęzi HKEY_LOCAL_MCHINE. Informacje dla deinstalacji powinny zostać umieszczone w rejestrze przez procedurę instalacyjną. Sam projekt procedury deinstalacyjnej nalesy do projektanta aplikacji.

Funkcje Registry API dostępne dla programistów

q       RegCloseKey()

Funkcja RegCloseKey() zwalnia uchwyt otwartego klucza.

Składnia:

LONG RegCloseKey(HKEY hKey)

Parametry:

hKey Uchwyt otwartego klucza przeznaczonego

do zamknięcia.

Zwracane wartości:

ERROR SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

Funkcja ta nie zawsze działa natychmiast, czasami mija sporo czasu zanim Windows zrzuci pamięć podręczną.

q       RegConnectRegistry()

Funkcja RegConnectRegistry() nawiązuje połączenie z predefiniowanym kluczem re­jestru w innym komputerze.

Składnia:

LONG RegConnectRegistry( LPTSTR IpMachineName, HKEY hKey,

PHKEY phkResult)

Parametry:

lpMachineName  Wskaźnik do ciągu znaków zawierającego nazwę zdalnego komputera (na przykład 'Komputer').

hKey Jeden z predefiniowanych uchwytów:

HKEY_LOCAL_MACHINE, HKEY_USERS

phkResult Adres bufora na zwracany uchwyt.

Zwracane wartości:

ERROR_SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

W celu zamknięcia klucza zwróconego przez funkcję RegConnectRegistry usyj fun­kcji RegCloseKey.

q       RegCreateKey()

Funkcja RegCreateKey tworzy nowy klucz lub otwiera klucz, który jus istnieje. Pro­gramy Win32 powinny zamiast niej usywać funkcji RegCreateKeyEx.

Składnia:

LONG RegCreateKey(HKEY hKey, LPCTSTR IpSubKey, PHKEY phkResult)

Parametry:

hKey Uchwyt otwartego klucza lub jeden z następujących

zarezerwowanych uchwytów: HKEY_CLASSES_ROOT, HKEY_CURRENT_USER,HKEY_LOCAL_MACHINE, HKEY_USERS

lpSubKey Wskaźnik do ciągu znaków określających nazwę klucza, który zostanie stworzony lub otwarty wewnątrz klucza hKey.

phkResult Adres bufora na zwracany uchwyt.

Zwracane wartości:

ERROR_SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

Klucz identyfikowany przez hKey musi być wcześniej otwarty z prawem dostępu KEY_ CREATE_SUB_KEY. Jeśli jako wartość parametru lpSubKey podaliśmy wartość NULL, funkcja otworzy i zwróci uchwyt do klucza identyfikowanego przez hKey.

q       RegCreateKeyEx()

Funkcja RegCreateKeyEx tworzy nowy klucz lub otwiera klucz, który jus istnieje.

Składnia:

LONG RegCreateKeyEx(HKEY hKey,

LPCTSTR lpSubKey,

DWORD Reserved,

LPTSTR lpCIass,

DWORD dwOptions,

REGSAM samDesired, LPSECURITY_ATTRIBUTES lpSecurityAttributes, PHKEY phkResult,

LPDWORD lpdwDisposItion)

Parametry:

hKey Uchwyt otwartego klucza lub jeden z następujących zarezerwowanych uchwytów: HKEY_CLASSES_ROOT, HKEY_CURRENT_USER,HKEY_LOCAL_MACHINE, HKEY_USERS

lpSubKey Wskaźnik do ciągu znaków określających nazwę klucza, który zostanie stworzony lub otwarty wewnątrz klucza hKey.

Reserved Zarezerwowane; musi zawierać wartość zero.

lpCIass Wskaźnik do ciągu znaków, który określa nazwę klasy klucza.

dwOptions Opcje klucza

samDesired Opcje dostępu do klucza

lpSecurity Adres struktury SECURITY_ATTRIBUTES.

phkResult Adres bufora na zwracany uchwyt.

lpdwDisposition Adres bufora na zwracaną wartość dyspozycji

Zwracane wartości:

ERROR_SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

Klucz identyfikowany przez hKey musi być wcześniej otwarty z prawem dostępu KEY_ CREATE_SUB_KEY. Jeśli jako wartość parametru lpSubKey podamy wartość NULL, funkcja otworzy i zwróci uchwyt do klucza identyfikowanego przez hKey.

Wartości parametru dwOptions:

REG_OPTION_VOLATILE Parametr ignorowany w Windows 95. W Windows NT ta wartość wskazuje, se zawartość klucza nie zostanie zapisana na dysk.

REG_OPTION_NON_VOLATILE   Zawartość klucza zostanie zapisana na dysk.

Wartości parametru samDesired:

KEY_ ALL _ACCESS Kombinacja uprawnień KEY_QUERY_VALUE,

KEY_ENUMERATE_SUB_KEYS, KEY_NOTIFY,

KEY_CREATE_SUB_KEY,

KEY_CREATE_LINK oraz

KEY_SET_VALUE.

KEY_CREATE_LINK Zezwolenie na tworzenie symbolicznych łączy.

KEY_CREATE_SUB_KEY Zezwolenie na tworzenie podkluczy. KEY_ENUMERATE_SUB_KEYS Zezwolenie na wyliczanie podkluczy.

KEY_EXECUTE Zezwolenie na odczyt.

KEY_NOTIFY Zezwolenie na uaktywnienie powiadamiania.

KEY_QUERY_VALUE Zezwolenie na odczyt podkluczy.

KEY_READ Kombinacja uprawnień KEY_QUERY_VALUE,

KEY_ENUMERATE_SUB_KEYS ,

KEY NOTIFY.

KEY_SET_VALUE Zezwolenie na ustawianie danych.

KEY_WRITE Kombinacja uprawnień KEY_SET_VALUE oraz KEY_CREATE_SUB_KEY.

Wartości parametru lpdwDisposition:

REG_CREATED_NEW_KEY Został stworzony nowy klucz. REG_OPENED_EXISTING_KEY Został otwarty jus istniejący klucz.

q       RegDeleteKey()

Funkcja RegDeleteKey usuwa klucz z rejestru.

Składnia:

LONG RegDeleteKey(HKEY hKey, LPCTSTR lpSubKey}

Parametry:

hKey Uchwyt otwartego klucza lub jeden z następujących

zarezerwowanych uchwytów: HKEY_CLASSES_ROOT, HKEY_CURRENT_USER,HKEY_LOCAL_MACHINE, HKEY_USERS

lpSubKey Wskaźnik do ciągu znaków określających nazwę podklucza, który ma zostać usunięty.

Zwracane wartości:

ERROR_SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

Funkcja RegDeleteKey usuwa dany klucz z rejestru, łącznie z wszystkimi zawartymi w nim wartościami. Funkcja nie mose usunąć klucza, który zawiera podklucze. Klucz musi być otwarty przy pomocy funkcji RegCreateKeyEx lub RegOpenKeyEx.

q       RegDeleteValue()

Funkcja RegDeleteValue usuwa wartość ze wskazanego klucza.

Składnia:

LONG RegDeleteValue(HKEY hKey, LPCTSTR lpValueName}

Parametry:

HKey  Uchwyt otwartego klucza lub jeden z następujących zarezerwowanych uchwytów: HKEY_CLASSES_ROOT, HKEY_CURRENT_USER,HKEY_LOCAL_MACHINE, HKEY USERS

lpSubKey Wskaźnik do ciągu znaków określających nazwę wartości, która ma zostać usunięta.

Zwracane wartości:

ERROR_SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

Klucz identyfikowany przez hKey musi być wcześniej otwarty z prawem dostępu KEY_SET_VALUE.

q       RegEnumKey()

Funkcja RegEnumKey wylicza podklucze otwartego klucza. Przy kasdym wywołaniu zwraca nazwę kolejnego podklucza. Programy Win32 zamiast tej funkcji powinny ko­rzystać z funkcji RegEnumKeyEx.

Składnia:

LONG RegEnumKey(HKEY hKey, DWORD dwlndex, LPTSTR lpValueName,

DWORD cbName)

Parametry:

hKey Uchwyt otwartego klucza lub jeden z następujących

zarezerwowanych uchwytów: HKEY_CLASSES_ROOT, HKEY_CURRENT_USER,HKEY_LOCAL_MACHINE, HKEY_USERS

dwlndex Indeks podklucza, który ma zostać zwrócony (liczone

od 0).

lpName Bufor na nazwę podklucza.

cbName Rozmiar bufora na nazwę podklucza.

Zwracane wartości:

ERROR_SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

ERROR_NO_MORE_ITEMS Pobrano wszystkie podklucze.

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

Podczas pierwszego wywołania tej funkcji parametr dwlndex powinien mieć wartość 0. Następnie, przy kasdym kolejnym wywołaniu funkcji, nalesy zwiększać wartość tego para­metru o l, as funkcja zwróci wartość ERROR_NO_MORE_ITEMS. Klucz identyfikowany przez hKey musi być otwarty z ustawionym uprawnieniem KEY_ENUMERATE_SUB_KEYS. W tym celu nalesy usyć funkcji RegCreateKeyEx lub RegOpenKeyEx. Nalesy pamiętać, se maksymalny wymagany rozmiar bufora na nazwę to MAX_PATH + l.

q       RegEnumKeyEx()

Funkcja RegEnumKeyEx wylicza podklucze otwartego klucza. Przy kasdym wywołaniu zwraca nazwę kolejnego podklucza.

Składnia:

LONG RegEnumKeyEx(HKEY hKey, DWORD dwlndex,

LPTSTR lpName, LPDWORD lpcbName,

LPDWORD lpReserved, LPTSTR lpCIass,

LPDWORD lpcbCIass, PFILETIME lpftLastWriteTime)

Parametry:

hKey  Uchwyt otwartego klucza lub jeden z następujących zarezerwowanych uchwytów: HKEY_CLASSES_ROOT, HKEY_CURRENT_USER,HKEY_LOCAL_MACHINE, HKEY_USERS.

dwlndex  Indeks podklucza, który ma zostać zwrócony (liczone

od 0).

lpName  Bufor na nazwę podklucza.

lpcbName  Bufor na rozmiar nazwy podklucza.

lpReserved  Musi mieć wartość NULL.

lpCIass  Bufor na nazwę klasy podklucza.

lpcbCIass  Bufor na rozmiar nazwy klasy podklucza.

lpftLastWriteTime  Czas ostatniego zapisu do podklucza.

Zwracane wartości:

ERROR SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

ERROR_NO_MORE_ITEMS Pobrano wszystkie podklucze.

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

Podczas pierwszego wywołania tej funkcji parametr dwlndex powinien mieć wartość 0. Następnie, przy kasdym kolejnym wywołaniu funkcji, nalesy zwiększać wartość tego para­metru o l, as funkcja zwróci wartość ERROR_NO_MORE_ITEMS. Klucz identyfikowany przez hKey musi być otwarty z ustawionym uprawnieniem KEY ENUMERATE_SUB_KEYS. Musisz usyć w tym celu funkcji RegCreateKeyEx lub RegOpenKeyEx.

q       RegEnumValue()

Funkcja RegEnumValue wylicza wartości zawarte w kluczu rejestru.

Składnia:

LONG RegEnumValue( HKEY hKey,

DWORD dwlndex,

LPTSTR lpValueName,

LPDWORD lpcbValueName,

LPDWORD lpReserved,

LPTSTR lpType,

LPBYTE lpData,

LPDWORD lpcbData)

Parametry:

hKey Uchwyt otwartego klucza.

dwIndex Indeks wartości, która ma zostać zwrócona.

lpValueName Bufor na nazwę wartości.

lpcbValueName Bufor na rozmiar nazwy wartości.

lpReserved Musi mieć wartość 0.

lpType Bufor na typ wartości.

lpData Bufor na dane wartości.

lpcbData Bufor na rozmiar danych wartości.

Zwracane wartości:

ERROR SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

ERROR_NO_MORE_ITEMS Pobrano wszystkie wartości.

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

Podczas pierwszego wywołania tej funkcji parametr dwlndex powinien mieć wartość 0. Następnie, przy kasdym kolejnym wywołaniu funkcji, nalesy zwiększać wartość tego para­metru o l, as funkcja zwróci wartość ERROR_NO_MORE_ITEMS. Klucz identyfikowany przez hKey musi być otwarty z ustawionym uprawnieniem KEY_QUERY_VALUE. Aby wyznaczyć maksymalny rozmiar bufora na dane, nalesy usyć funkcji RegQueryInfoKey

Wartości parametru lpType:

REG BINARY Dane binarne

REG_DWORD Liczba 32-bitowa

REG_DWORD_LITTLE_ENDIAN   Liczba 32-bitowa w formacie little-endian

REG_DWORD_BIG_ENDIAN Liczba 32-bitowa w formacie big-endian

REG_EXPAND_SZ  Ciąg znaków zakończony znakiem Null, zawierający odwołanie do zmiennej środowiskowej

REG_LINK Symboliczne łącze Unicode

REG_MULTI_SZ  Tablica ciągów znaków oddzielonych znakami Null

REG_NONE Nieokreślony typ danych

REG_RESOURCE_LIST Lista zasobów sterowników urządzeń

REG_SZ Ciąg znaków zakończony znakiem Null

q       RegFlushKey()

Funkcja RegFlushKey powoduje natychmiastowy zapis zmian do rejestru.

Składnia:

LONG RegFlushKey( HKEY hKey)

Parametry:

hKey Uchwyt otwartego klucza lub jeden z następujących

zarezerwowanych uchwytów: HKEY_CLASSES_ROOT, HKEY_CURRENT_USER,HKEY_LOCAL_MACHINE, HKEY_USERS

Zwracane wartości:

ERROR_SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

Zbyt częste wywoływanie tej funkcji mose spowolnić działanie aplikacji, stosuje się ją wtedy gdy istnieje konieczność natychmiastowego zapisu do rejestru.

q       RegGetKeySecurity()

Funkcja RegGetKeySecurity zwraca kopię deskryptora ochrony otwartego klucza rejestru.

Składnia:

LONG RegGetKeySecurity( HKEY hKey,

SECURITY_INFORMATION SecurityInformation, PSECURITY_DESCRIPTOR pSecurityDescriptor, LPDWORD lpcbSecurityDescriptor)

Parametry:

hKey Uchwyt otwartego klucza

SecurityInformation Wykaz informacji o ochronie, które chcemy pobrać

pSecurityDescriptor Adres bufora na deskryptor ochrony

lpcbSecurityDescriptor Adres bufora na rozmiar deskryptora ochrony

Zwracane wartości:

ERROR_SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

ERROR_INSUFFICIENT_BUFFER Bufor jest zbyt mały.

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

Jeśli rozmiar bufora wskazywanego przez pSecurityDecriptor jest zbyt mały, fun­kcja zwraca wartość ERROR_INSUFICIENT_BUFFER, a w buforze IpcbSecurityDescriptor umieszcza wymaganą ilość bajtów. Wywołujący proces musi posiadać uprawnienie READ_CONTROL (KEY_READ, KEY_ WRITE, KEY_EXECUTE) lub być właścicielem klucza. W celu odczytania systemowej listy ACL proces musi posiadać takse przywilej SE_SECURITY_NAME.

q       RegLoadKey()

Funkcja RegLoadKey importuje do rejestru informacje zawarte w ulu.

Składnia:

LONG RegLoadKey ( HKEY hKey, LPCTSTR lpSubKey, LPCTSTR lpFile)

Parametry:

hKey Uchwyt zwrócony przez funkcję RegConnectRegistry lub jeden z predefiniowanych uchwytów:

HKEY_LOCAL_MACHINE, HKEY USERS

lpSubKey Adres ciągu znaków zawierającego nazwę klucza, który zostanie stworzony wewnątrz hKey.

lpFile Adres nazwy pliku zawierającego ul.

Zwracane wartości:

ERROR_SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

Plik zawierający ul musi zostać utworzony w wyniku wywołania funkcji RegSaveKey. Proces wywołujący musi mieć uprawnienie SE_RESTORE_NAME.

q       RegNotifyChangeKeyValue()

Funkcja RegNotifyChangeKeyValue informuje, czy klucz lub któryś z jego podkluczy został zmieniony.

Składnia:

LONG RegNotifyChangeKeyValue( HKEY hKey,

BOOL bWatchSubtree,

DWORD dwNotifyFilter,

HANDLE hEvent,

BOOL fAsynchronous )

Parametry:

hKey Uchwyt otwartego klucza lub jeden z następujących

zarezerwowanych uchwytów: HKEY_CLASSES_ROOT, HKEY_CURRENT_USER,HKEY_LOCAL_MACHINE,

HKEY_USERS

bWatchSubtree Jeśli parametr ma wartość TRUE, monitorowane są zmiany wewnątrz całej gałęzi; w przeciwnym wypadku monitorowane są jedynie zmiany wewnątrz samego klucza.

dwNotifyFilter Zawiera znaczniki, określające co powinno być zgłaszane:

REG_NOTIFY_CHANGE_ANEM,

REG_NOTIFY_CHANGE_ATTRIBUTES,

REG_NOTIFY_CHANGE_LAST_SET,

REG_NOTIFY_CHANGE_SECURITY

hEvent Identyfikuje zdarzenie zgłaszane, gdy parametr fAsynchronous ma wartość TRUE.

fAsynchronous  Jeśli parametr ma wartość TRUE, zmiany są sygnalizowane poprzez zgłoszenie zdarzenia hEvent, w przeciwnym wypadku funkcja nie zwraca sterowania, as do momentu dokonania zmiany.

Zwracane wartości:

ERROR_SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

ERROR_INVALID_HANDLE Klucz znajduje się w zdalnym komputerze.

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis

Funkcja nie działa z uchwytami kluczy otwartych w innych komputerach.

q       RegOpenKey()

Funkcja RegOpenKey otwiera istniejący klucz. Programy Win32 powinny zamiast niej usywać funkcji RegOpenKeyEx.

Składnia:

LONG RegOpenKey(HKEY hKey,

LPCTSTR lpSubKey,

PHKEY phkResult)

Parametry:

hKey Uchwyt otwartego klucza lub jeden z następujących

zarezerwowanych uchwytów: HKEY_CLASSES_ROOT, HKEY_CURRENT_USER,HKEY_LOCAL_MACHINE, HKEY_USERS

lpSubKey Wskaźnik do ciągu znaków określających nazwę klucza, który zostanie otwarty wewnątrz klucza hKey.

phkResult Adres bufora na zwracany uchwyt.

Zwracane wartości:

ERROR_SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

Jeśli klucz nie istnieje, funkcja RegOpenKey nie tworzy nowego klucza. Jeśli jako wartość parametru lpSubKey podasz wartość NULL, funkcja otworzy i zwróci uchwyt do klucza identyfikowanego przez hKey.

q       RegOpenKeyEx()

Funkcja RegOpenKeyEx otwiera istniejący klucz.

Składnia:

LONG RegOpenKeyEx( HKEY hKey,

LPCTSTR lpSubKey,

DWORD ulOptions,

REGSAM samDesired,

PHKEY phkResult)

Parametry:

hKey Uchwyt otwartego klucza lub jeden z następujących

zarezerwowanych uchwytów: HKEY_CLASSES_ROOT,

HKEY_CURRENTJJSER,HKEY_LOCAL_MACHINE,

HKEY_USERS

lpSubKey Wskaźnik do ciągu znaków określających nazwę klucza, który zostanie otwarty wewnątrz klucza hKey.

ulOptions Musi mieć wartość 0.

samDesired Opcje dostępu do klucza (patrz tabela A.5)

phkResult Adres bufora na zwracany uchwyt.

Zwracane wartości:

ERROR_SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

Jeśli klucz nie istnieje, funkcja nie tworzy nowego klucza.

Wartości parametru samDesired:

KEY_ALL_ACCESS Kombinacja uprawnień KEY_QUERY_VALUE, KEY_ENUMERATE_SUB_KEYS, KEY_NOTIFY, KEY_CREATE_SUB_KEY, KEY_CREATE_LINK oraz KEY_SET_VALUE.

KEY_CREATE_LINK Zezwolenie na tworzenie symbolicznych łączy.

KEY_CREATE_SUB_KEY Zezwolenie na tworzenie podkluczy.

KEY_ENUMERATE_SUB_KEYS Zezwolenie na wyliczanie podkluczy.

KEY_EXECUTE Zezwolenie na odczyt.

KEY_NOTlFY Zezwolenie na uaktywnienie powiadamiania.

KEY_QUERY_VALUE Zezwolenie na odczyt podkluczy.

KEY_READ Kombinacja uprawnień : KEY_QUERY_VALUE,

KEY_ENUMERATE_SUB_KEYS oraz KEY_NOTIFY.

KEY_SET_VALUE Zezwolenie na ustawianie danych.

KEY_WRITE Kombinacja uprawnień: KEY_SET_VALUE oraz KEY_CREATE_SUB_KEY.

q       RegOueryInfoKey()

Funkcja RegOueryInfoKey zwraca informacje o kluczu.

Składnia:

LONG RegQueryInfoKey(HKEY hKey,

LPTSTR lpCIass,

LPDWORD lpcbCIass,

LPDWORD lpReserved,

LPDWORD lpcbSubKeys,

LPDWORD lpcbMaxSubKeyLen,

LPDWORD lpcbMaxClassLen,

LPDWORD lpcbValues,

LPDWORD lpcbMaxValueNameLen,

LPDWORD lpcbMaxValueLen,

LPDWORD lpcbSecurityDescriptor,

PFILETIME lpftLastWriteTime)

Parametry:

hKey Uchwyt otwartego klucza lub jeden z następujących

zarezerwowanych uchwytów: HKEY_CLASSES_ROOT,

HKEY_CURRENT_USER, HKEY_LOCAL_MACHINE, HKEY_USERS

lpCIass Adres bufora na zwracaną nazwę klasy

lpcbCIass Adres bufora na zwracaną długość nazwy klasy

lpReserved Musi mieć wartość NULL

lpcbSubKeys Adres bufora na zwracaną liczbę podkluczy

lpcbMaxSubKeyLen Adres bufora na zwracaną długość najdłusszej nazwy podklucza

lpcbMaxClassLen Adres bufora na zwracaną długość najdłusszej nazwy klasy

lpcbValues Adres bufora na zwracaną liczbę wartości

lpcbMaxValueNameLen Adres bufora na zwracaną długość najdłusszej nazwy

wartości

lpcbMaxValueLen Adres bufora na zwracany rozmiar najobszerniejszych danych wartości

lpcbSecurity Adres bufora na zwracaną długość deskryptora ochrony

Descriptor

lpftLastWriteTime Wskaźnik do struktury FILETIME.

Zwracane wartości:

ERROR_SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

Klucz identyfikowany przez hKey musi być otwarty z ustawionym uprawnieniem KEY_ QUERY_VALUE. To uprawnienie jest zawarte takse w stałej KEY_READ.

q       RegQueryMultipleValues()

Funkcja RegQueryMultipleValues zwraca dane oraz informacje o typie wartości za­wartych w kluczu.

Składnia:

LONG RegQueryMultipleValues(HKEY hKey,

PYALENT val_list,

DWORD num_vals,

LPTSTR lpValueBuf,

LPDWORD idwTotsize)

Parametry:

hKey Uchwyt otwartego klucza lub jeden z następujących

zarezerwowanych uchwytów: HKEY_CLASSES_ROOT, HKEY_CURRENT_USER,HKEY_LOCAL_MACHINE, HKEY_USERS

val_list Adres tablicy struktur VALENT

num_ vals Ilość elementów tablicy wskazywanej przez val_list

lpValueBuf Adres na bufor danych kasdej wartości

ldwTotsize Rozmiar bufora wskazywanego przez lpValueBuf (w bajtach)

Zwracane wartości:

ERROR_SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

ERRORCANTREAD Nie mosna odczytać tego klucza

ERROR_MORE_DATA Bufor lpValuebuf jest zbyt mały

ERROR_TRANSFER_TOO_LONG   Dane mają rozmiar ponad l MB

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

Ta funkcja działa takse w przypadku kluczy otwartych w innym komputerze.

q       RegQueryValue()

Funkcja RegQueryValue zwraca dane domyślnej wartości klucza.

Składnia:

LONG RegQueryValue( HKEY hKey,

LPCTSTR lpSubKey,

LPTSTR lpYalue,

PLONG lpcbValue)

Parametry:

hKey Uchwyt otwartego klucza lub jeden z następujących

zarezerwowanych uchwytów: HKEY_CLASSES_ROOT, HKEY_CURRENT_USER,HKEY_LOCAL_MACHINE, HKEY_USERS

lpSubKey Adres nazwy pobieranego podklucza

lpValue Bufor na zwracaną daną domyślnej wartości podklucza

lpcbValue Bufor na zwracany rozmiar danej

Zwracane wartości:

ERROR_SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

ERROR_MORE_DATA Bufor lpValue jest zbyt mały

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

Jeśli bufor jest zbyt mały, funkcja zwraca wartość ERROR_MORE_DATA. Jeśli wskaźnik IpValue ma wartość NULL, funkcja zwraca wartość ERROR_SUCCES, a w buforze lpcbValue umieszcza rozmiar danej. Klucz identyfikowany przez hKey musi być otwarty z ustawionym uprawnieniem KEY_QUERY_VALUE.

q       RegQueryValueEx()

Funkcja RegQueryValueEx zwraca dane wartości klucza.

Składnia:

LONG RegQueryValueEx(HKEY hKey,

LPTSTR lpValueName,

LPDWORD lpReserved,

LPDWORD lpType,

LPBYTE lpData,

LPDWORD lpcbData)

Parametry:

hKey Uchwyt otwartego klucza lub jeden z następujących

zarezerwowanych uchwytów: HKEY_CLASSES_ROOT, HKEY_CURRENT_USER,HKEY_LOCAL_MACHINE, HKEY_USERS

lpValueName Adres nazwy pobieranej wartości

lpReserved Musi mieć wartość 0

lpType Typ danych

lpData Bufor na zwracane dane

lpcbData Bufor na rozmiar zwracanych danych

Zwracane wartości:

ERROR_SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

ERROR_MORE_DATA Bufor lpData jest zbyt mały

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

Jeśli bufor jest zbyt mały, funkcja zwraca wartość ERROR_MORE_DATA. Jeśli wskaźnik lpData ma wartość NULL, funkcja zwraca wartość ERROR_SUCCES, a w buforze lpcb­Da ta umieszcza rozmiar danej. Klucz identyfikowany przez hKey musi być otwarty z ustawionym uprawnieniem KEY_QUERY_VALUE.

Wartości parametru IpType:

REG_BINARY Dane binarne

REG_DWORD Liczba 32-bitowa

REG_DWORD_LITTLE_ENDIAN   Liczba 32-bitowa w formacie little-endian

REG_DWORD_BIG_ENDIAN Liczba 32-bitowa w formacie big-endian

REG_EXPAND_SZ Ciąg znaków zakończony znakiem Null, zawierający odwołanie do zmiennej środowiskowej

REG_LINK Symboliczne łącze Unicode

REG_MULTI_SZ Tablica ciągów znaków oddzielonych znakami Null

REG_NONE Nieokreślony typ danych

REG_RESOURCE_LIST Lista zasobów sterowników urządzeń

REG_SZ Ciąg znaków zakończony znakiem Null

q       RegSetKeySecurity()

Funkcja RegSetKeySecurity ustawia atrybuty ochrony otwartego klucza.

Składnia:

LONG RegSetKeySecurity(HKEY hKey,

SECURITY_INFORMATION SecurityInformation, PSECURITY_DESCRIPTOR pSecurityDescriptor)

Parametry:

hKey Uchwyt otwartego klucza

SecurityInformation Określa zawartość deskryptora ochrony

pSecurityDescriptor Adres atrybutów ochrony

Zwracane wartości:

ERROR_SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

Ustawienie właściciela lub grupy właścicieli kluczy wymaga, by wywołujący proces posiadał przywilej WRITE_OWNER. Ustawienie dyskretnej listy ACL klucza wymaga, by wywołujący proces posiadał uprawnienie WRITE_DAC lub był właścicielem klucza. Usta­wienie systemowej listy ACL klucza wymaga, by wywołujący proces posiadał upraw­nienie SE_SECURITY_NAME.

q       RegReplaceKey()

Funkcja RegReplaceKey zastępuje innym plikiem plik zawierający ul rejestru.

Składnia:

LONG RegReplaceKey(HKEY hKey,

LPCTSTR lpSubKey,

LPCTSTR lpNewFile,

LPCTSTR lpOldFile)

Parametry:

hKey Uchwyt otwartego klucza lub jeden z następujących

zarezerwowanych uchwytów: HKEY_CLASSES_ROOT, HKEY_CURRENT_USER,HKEY_LOCAL_MACHINE, HKEY_USERS

lpSubKey Uchwyt jednego z predefiniowanych głównych kluczy:

HKEY_LOCAL_MACHINE, HKEY_USERS

lpNewFile Nazwa nowego pliku

lpOldFile Nazwa pliku, który ma zostać zastąpiony

Zwracane wartości:

ERROR_SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

Proces wywołujący musi posiadać przywilej SE_RESTORE_NAME.

q       RegRestoreKey()

Funkcja RegRestoreKey importuje do rejestru pozycje z pliku i zastępuje wskazany klucz.

Składnia

LONG RegRestoreKey(HKEY hKey, LPCTSTR IpFile, DWORD dwFlags)

Parametry:

hKey Uchwyt otwartego klucza lub jeden z następujących

zarezerwowanych uchwytów: HKEY_CLASSES_ROOT, HKEY_CURRENT_USER,HKEY_LOCAL_MACHINE, HKEY_USERS

lpFile Nazwa importowanego pliku

dwFlags Wskazuje, czy klucz jest ulotny: REG_WOLE_HIVE_VOLATILE

Zwracane wartości:

ERROR_SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

Jeśli jakikolwiek podklucz klucza hKey jest otwarty, wywołanie funkcji nie powiedzie się. Proces wywołujący musi posiadać przywilej SE_RESTORE_NAME. Funkcja RegRe­storeKey zastępuje całe poddrzewo rejestru nowym poddrzewem importowanym z pliku.

q       RegSaveKey()

Funkcja RegSaveKey zapisuje do pliku zawartość klucza i wszystkich jego podkluczy.

Składnia:

LONG RegSaveKey(HKEY hKey, LPCTSTR lpFile,

LPSECURITY_ATTRIBUTES lpSeurityAttnbutes)

Parametry:

hKey Uchwyt otwartego klucza lub jeden z następujących zarezerwowanych uchwytów: HKEY_CLASSES_ROOT,HKEY_CURRENT_USER, HKEY_LOCAL_MACHINE, HKEY_USERS

lpFile Nazwa pliku, do którego zostanie zapisana zawartość klucza i jego podkluczy

lpSecuntyAttributes Deskryptor ochrony nowego pliku

Zwracane wartości:

ERROR_SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

Proces wywołujący musi posiadać przywilej SE_BACKUP_NAME.

q       RegSetValue()

Funkcja RegSetValue ustala domyślną wartość klucza rejestru. Programy Win32 po­winny zamiast niej korzystać z funkcji RegSetValueEx.

Składnia:

LONG RegSetValue(HKEY hKey,

LPCTSTR lpSubKey,

DWORD dwType,

LPCTSTR lpData,

DWORD cbData)

Parametry:

hKey Uchwyt otwartego klucza lub jeden z następujących

zarezerwowanych uchwytów: HKEY_CLASSES_ROOT, HKEY_CURRENT_USER,HKEY_LOCAL_MACHINE, HKEY_USERS

lpSubKey Nazwa podklucza

dwType Musi mieć wartość REG_SZ

lpData Adres ciągu znaków zakończonego znakiem Null

cbData Długość ciągu znaków wskazywanego przez IpData

Zwracane wartości:

ERROR_SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

Jeśli klucz określony przez lpSubKey nie istnieje, zostanie on stworzony. Klucz identyfikowany przez hKey musi być otwarty z ustawionym znacznikiem dos­tępu KEY_SET_VALUE.

q       RegSetValueEx()

Funkcja RegSetValueEx ustala wartość klucza rejestru.

Składnia:

LONG RegSetValueEx(HKEY hKey,

LPCTSTR lpValueName,

DWORD Reserved,

DWORD dwType,

CONST BYTE *lpData,

DWORD cbData)

Parametry:

hKey Uchwyt otwartego klucza lub jeden z następujących

zarezerwowanych uchwytów: HKEY_CLASSES_ROOT, HKEY_CURRENT_USER,HKEY_LOCAL_MACHINE, HKEY_USERS

Reserved Musi mieć wartość 0.

dwType Określa typ danych wartości

lpData Adres danych do zapisania wartości

cbData Długość zapisywanych danych

Zwracane wartości:

ERROR_SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

Jeśli klucz określony przez lpSubKey nie istnieje, zostanie on stworzony. Klucz identyfikowany przez hKey musi być otwarty z ustawionym znacznikiem dos­tępu KEY_SET_VALUE.

Wartości parametru dwType:

REG_BINARY Dane binarne

REG_DWORD Liczba 32-bitowa

REG_DWORD_LITTLE_ENDIAN Liczba 32-bitowa w formacie little_endian

REG_DWORD_BIG_ENDIAN  Liczba 32-bitowa w formacie big_endian

REG_EXPAND_SZ  Ciąg znaków zakończony znakiem Null, zawierający odwołanie do zmiennej środowiskowej

REG_LINK Symboliczne łącze Unicode

REG_MULTI_SZ  Tablica ciągów znaków oddzielonych znakami Null

REG_NONE Nieokreślony typ danych

REG_RESOURCE_LIST Lista zasobów sterowników urządzeń

REG_SZ  Ciąg znaków zakończony znakiem Null

q       RegUnLoadKey()

Funkcja RegUnLoadKey zwalnia z rejestru wskazany klucz łącznie z podkluczami.

Składnia:

LONG RegUnLoadKey(HKEY hKey, LPCTSTR lpSubKey)

Parametry:

hKey  Uchwyt zwrócony przez funkcje RegConnectRegistry lub jeden predefiniowanych uchwytów:

HKEY_LOCAL_MACHINE, HKEY_USERS

lpSubKey Nazwa zwalnianego podklucza

Zwracane wartości:

ERROR_SUCCESS Funkcja poprawnie zakończyła działanie.

kod błędu Wywołanie funkcji nie powiodło się.

Opis:

Proces wywołujący musi posiadać uprawnienie SE_RESTORE_NAME. Klucz wskazy­wany przez lpSubKey musi być stworzony przy pomocy funkcji RegLoadKey.

Wnioski

Rejestr jest niewątpliwie najwasniejszym składnikiem systemu operacyjnego Windows. Dzięki niemu poprawiono i ulepszono integrację aplikacji z systemem, scentralizowano dane o aplikacjach i ustawieniach systemowych, umosliwiono kontrolę nad wersjami instalowanych składników. Niestety nie ma nic za darmo. Umieszenie tych danych w kilku plikach stwarza potencjalne zagrosenie – w razie uszkodzenia tych zbiorów cały system mose nie startować lub zachowywać się co najmniej dziwnie. Pomimo systemowych zabezpieczeń przed taką sytuacją nie mosna wykluczyć całkowicie takiej sytuacji. Sprawę pogarsza fakt se, Microsoft nie kładzie na ten problem nalesytego nacisku, ilu usytkowników słyszało
o rejestrze poza obiegowymi opiniami ? Polityka producenta z pod znaku Windows jest nieco zagmatwana. Dostarcza narzędzia do ingerencji w rejestr systemowy a zarazem nie prowadzi informacji serwisowych na jego temat. Większość usytkowników gdy ma problemy z systemem po prostu instaluje go ponownie, a czasem by przywrócić Windows do stanu poprzedniego wystarczy kilka zmian w rejestrze, po prostu trzeba sobie z tego zdawać sprawę. O ile ponowna instalacja systemu na stacji roboczej czy komputerze do usytku domowego nie jest wielkim problemem to instalowanie ponownie systemu na serwerze np. z powodu pogubienia skojarzeń plików mija się
z celem. Takie praktyki się niestety zdarzają.

Po zapoznaniu się z tą pracą przynajmniej część spraw na temat rejestru systemowego Windows powinna być trochę jaśniejsza. Nalesy jeszcze raz podkreślić se, rejestr nie jest zbiorem wiedzy niedostępnej dla przeciętnego usytkownika, to tylko kwestia zapoznania się z jego budową. To prawda se, zawiera wiele niuansów, ale nie nalesy się tym przejmować wiedza rośnie
w miarę jej pogłębiania. Nie zachęca się natomiast do bezmyślnego zmieniania i eksperymentowania na rejestrze, bo na sto takich przypadków dziewięćdziesiąt dziewięć prowadzi do katastrofalnych skutków. Na początek do wnoszenia zmian nalesy korzystać z gotowych narzędzi, jednym z nich jest napisany na potrzeby tej pracy 'Tipser.exe' który pozwala na automatyczne zmiany niektórych ustawień systemowych, takich jak kolory, ikony, kursory i wiele innych. Jako edytor rejestru mosna wykorzystać natomiast 'Skaner.exe' który w odrósnieniu od swojego odpowiednika systemowego pozwala cofnąć krytyczne czynności na rejestrze. Innym programem do wnoszenia zmian jest 'WinAdmin.exe' zarządzający skojarzeniami plików. Jest tes wiele innych programów tego typu dostępnych na rynku, zarówno shareware jak i wersji komercyjnych. Nie sposób wszystkich tu przytoczyć zwłaszcza se, rynek oprogramowania tego typu rośnie z miesiąca na miesiąc.

Podsumowując , nie bójmy się rejestru, po zapoznaniu się z nim mosemy mieć wiele korzyści, jest on w końcu sercem wiedzy o systemie, więc najwasniejszą częścią z punktu widzenia zarówno programistów jaki administratorów.

Literatura

1 Barkakati Naba 'Biblia Turbo C++' LT&P

Warszawa 1995

2 Honeycutt Jerry 'Rejestry Windows 95/NT 4 - Czarna księga' HELION

Warszawa 1998

3 Karmański Janusz 'Praktyczny kurs programowania w Windows 95' HELION Warszawa 1997

4 Reisdroph Kent 'C++ Builder 3.0' Helion

Warszawa 1998

5 Tidrow Rob 'Rejestr Windows 95' RM

Warszawa 1996

6 Magazyny komputerowe :

'PC WORLD KOMPUTER'

11/98 artykuł 'Windows 95/98 na miarę potrzeb'

6/99 artykuł '40 sposobów na Windows'

'Chip'

4/99 artykuł 'Alternatywne powłoki Windows'

7 Artykuły w wydaniu elektronicznym:

'reg95.hlp' Imaginations Unlimited ©1996

'regEntry.hlp' Microsoft ©1985-1996

Dodatki

1. Instrukcja instalacji i obsługi pakietu Windows Administrator

2. Płyta CD-ROM z wersją instalacyjną pakietu oraz kodami źródłowymi

3. Wersja elektroniczna pracy dyplomowej i instrukcji obsługi