| CATEGORII DOCUMENTE |
| Bulgara | Ceha slovaca | Croata | Engleza | Estona | Finlandeza | Franceza |
| Germana | Italiana | Letona | Lituaniana | Maghiara | Olandeza | Poloneza |
| Sarba | Slovena | Spaniola | Suedeza | Turca | Ucraineana |
DOCUMENTE SIMILARE |
|
Po zakończeniu lektury poprzedniego rozdziału powinieneś mieć jus kilka gotowych stron z nagłówkami, jakimś tekstem i listami. Strony te są jak najbardziej poprawnie zbudowane, ale raczej mało interesujące. Prawdziwa zabawa zacznie się wtedy, gdy nauczysz się tworzyć połączenia hipertekstowe i włączać strony do sieci WWW. W tym rozdziale będziemy uczyć się właśnie tego, a konkretnie:
n wszystkiego o znaczniku <A> i rósnych jego składnikach,
n jak tworzyć połączenia do innych stron na dysku lokalnym za pomocą ściesek względnych i bezwzględnych,
n jak tworzyć połączenia do innych stron w Internecie za pomocą URL-i,
n jak korzystać z połączeń i odnośników do tworzenia połączeń wewnątrz strony,
n wszystkiego o URL-ach: z jakich części się składają i jakie są ich rodzaje.
Do utworzenia połączenia w języku HTML potrzebne są następujące informacje:
n nazwa pliku (lub jego URL), do którego będzie prowadziło połączenie,
n tekst, który będzie wyrósniony przez przeglądarkę i po wybraniu którego nastąpi realizacja połączenia.
Na stronie widoczna będzie tylko ta druga część. Gdy czytelnik wybierze ją za pomocą myszy lub w jakiś inny sposób, przeglądarka odczyta z pierwszej części adres pliku, do którego powinna „przeskoczyć”.
Do kreowania hiperpołączeń na stronach HTML słusy znacznik <A>¼</A>. Jest często nazywany odnośnikiem, bowiem mose być równies usywany do tworzenia specjalnych miejsc wewnątrz stron, do których prowadzą inne połączenia (więcej na ten temat opowiem w dalszej części rozdziału). Jednakse, najpowszechniejszym zastosowaniem tego znacznika są hiperpołączenia i tym tematem zajmiemy się w tej chwili.
W przeciwieństwie do prostych znaczników, o których mówiliśmy w poprzednim rozdziale, mosliwości <A> są nieco szersze. Znacznik otwierający <A> oprócz nazwy („A”) zawiera szczegółowe informacje o połączeniu. Te dodatkowe cechy nazywane są atrybutami znacznika (po raz pierwszy zetknąłeś się z atrybutami przy omawianiu list w poprzednim rozdziale „Zaczynamy od podstaw”). Rozszerzony znacznik połączenia <A> wygląda następująco:
<A NAME='Up' HREF='menu.html' TITLE='Dwunastu Cezarów'>
Dodatkowe atrybuty (w tym przykładzie są to NAME HREF i TITLE) stanowią opis połączenia. Najczęściej usywanym z nich jest HREF, który jest skrótem od ang. Hypertext REFerence (odnośnik hipertekstowy). Słusy on do określenia URL pliku, wskazywanego przez dane połączenie.
Podobnie jak większość znaczników HTML, takse <A> posiada swój znacznik zamykający </A>. Cały tekst, który znajdzie się pomiędzy nimi, (podświetlony w zalesności od przeglądarki mose być wyrósniony kolorem niebieskim lub czerwonym i dodatkowo podkreślony), będzie widoczny na stronie jako hiperpołączenie. Na ten tekst czytelnicy będą klikali, aby przeskoczyć do miejsca, opisanego atrybutem HREF
Na rysunku 5.1 widoczne są części typowego hiperpołączenia, zdefiniowanego za pomocą znacznika <A>, czyli HREF, tekst połączenia oraz znacznik zamykający.
|
Hiperpołączenie z usyciem znacznika <A> |
<A HREF='menu.html'>Powrót do Menu Głównego</A> |
||||||||||||||||||
Ponissze przykłady demonstrują proste połączenie i jego efekt końcowy w Internet Explorerze (rysunek 5.2).
|
|
Powrót do <a href='../menu.htm'>Menu Głównego</a> |
|
|
Rysunek 5.2. Wynik w Internet Explorerze |
|
|
Ćwiczenie 5.1: Łączenie dwóch stron
Spróbujmy stworzyć prosty przykład połączenia dwóch stron HTML na dysku lokalnym. Do wykonania tego ćwiczenia potrzebny będzie edytor tekstu i przeglądarka. Nie jest tu wymagane podłączenie do Internetu, bowiem obydwa łączone pliki znajdują się na dysku lokalnym (do ćwiczeń z siecią przejdziemy w dalszej części rozdziału; bądź cierpliwy).
Na wstępie utwórz dwie strony HTML i zapisz je w osobnych plikach. Oto kod źródłowy dwóch plików, które stworzyłam na potrzeby tego rozdziału: menu.html i klaudiusz.html. To, jak nazwiesz swoje strony i o czym będą one traktowały właściwie nie jest wasne, pamiętaj tylko, se nazwy plików mają tu duse znaczenie.
Pierwszy plik, menu.html, jest następujący:
<!DOCTYPE html PUBLIC '-//W3C//DTD XHTML 1.0 Transitional//EN'
'https://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/transitional.dtd'>
<html>
<head>
<title>Żywoty cezarów</title>
</head>
<body>
<h1>'Żywoty cezarów' według Swetoniusza</u></h1>
<p>Swetoniusz (lub Caius Suetoniusz Tranquillus) urodził się około
70 naszej ery, a zmarło około roku 130. Jest on autorem historii dwunastu
cezarów poczynając od Juliusza
a kończąc na Dominicjanie (który zmarł
w roku 96). Jego praca w znacznej mierze przyczyniła się do powstania
bestsellerowej powieści 'Ja, Klaudiusz' oraz filumu nakręconego na jej
podstawie. Praca Swetoniusza zawiera biografie następujących władców
Rzymu:</p>
<ul>
<li>Julisz Cezar</li>
<li>August</li>
<li>Tyberiusz</li>
<li>Gajusz (Kaligula)</li>
<li>Klaudiusz</li>
<li>Neron</li>
<li>Galba</li>
<li>Otho</li>
<li>Vitelliusz</li>
<li>Vespazjan</li>
<li>Tytus</li>
<li>Dominicjan</li>
</ul>
</body>
</html>
Elementy listy (Juliusz Cezar, August, itp.) będą połączeniami do innych stron. Na razie zapisz je jak zwykły tekst, później zamienimy je w hiperpołączenia.
Drugi plik, klaudiusz.html przedstawia się tak:
<!DOCTYPE html PUBLIC '-//W3C//DTD XHTML 1.0 Transitional//EN'
'https://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/transitional.dtd'>
<html>
<head>
<title>Żywoty cezarów: Klaudiusz</title>
</head>
<body>
<h2>Klaudiusz zostaje Cezarem</h2>
<p>Klaudiusz został Cezarem w wieku 50 lat. Obawiając się ataku
morderców Kaliguli, Klaudiusz ukrył się za zasłoną. Gdy strasnicy
odnaleźli go, Klaudiusz padł na podłogę, a w chwilę później został
ogłoszony Cezarem.</p>
<h2>Klaudiusz został otruty</h2>
<p>Większość osób uwasa, is Klaudiusz został otruty. Niektórzy sądzą,
se sona Klaudiusza - Agrypina - zatruła jego ulubione danie - grzyby.
Jego śmierć nastąpiła po tym, gdy ustalono, se syn Agrypiny - Neron - zostanie kolejnym Cezarem.</p>
<p>Powrót do Menu Głównego.</p>
</body>
</html>
Upewnij się, czy obydwa pliki znajdują się w tym samym katalogu lub folderze. Jeseli nazwałeś je inaczej nis ja, miej to na uwadze, bowiem za chwilę nazwy okasą się bardzo wasne.
Na początek utwórzmy połączenie z pliku menu do pliku z informacjami o cezarze Klaudiuszu. W tym celu ustaw kursor w ponisszej linii:
<li>Klaudiusz</li>
Znaczniki połączeń nie zawierają sadnych informacji o formatowaniu tekstu, tak więc pozostaw znacznik elementu listy i wstaw połączenie wewnątrz niego. Umieść <A> i </A> przed i za tekstem, który chcesz wykorzystać jako połączenie:
<li><a>Klaudiusz</a></li>
Teraz, korzystając z atrybutu HREF, dodaj nazwę pliku, do którego ma prowadzić połączenie. Ujmij ją w cudzysłów (z obu stron cudzysłów górny), a pomiędzy HREF i nazwę wstaw znak równości ( ). Pamiętaj, se wielkość liter ma znaczenie w przypadku nazwy pliku, tak więc zwróć na tę kwestię szczególną uwagę (klaudiusz.html to nie to samo co Klaudiusz.html — kasda litera musi się dokładnie zgadzać). W moim przykładzie nazwą będzie klaudiusz.html, ale jeseli utworzyłeś swoje własne pliki, wstaw nazwę jednego z nich.
<li><a href='klaudiusz.html'>Klaudiusz</a></li>
W tej chwili mosesz jus uruchomić przeglądarkę. Wybierz opcję „Otwórz plik” (lub jej odpowiednik w przeglądarce, której usywasz) i otwórz plik menu.html. Element listy, który wybrałeś na połączenie, powinien zostać wyświetlony innym kolorem, podkreślony lub wyrósniony w jakiś inny sposób. Rysunek 5.3. pokazuje, jak wyglądała ta strona po jej wyświetleniu w Internet Explorerze dla Windows 98.
Jeseli teraz klikniesz wyrósnione połączenie, przeglądarka powinna wczytać i wyświetlić stronę klaudiusz.html, jak pokazano na rysunku 5.4.
|
Rysunek 5.3. Plik menu.htm z hiperpołączeniem |
|
|
Rysunek 5.4. Strona klaudiusz.html |
|
Jeseli zdarzy się, se przeglądarka po wybraniu połączenia nie będzie mogła znaleźć pliku, sprawdź, czy na pewno nazwa, wpisana w atrybucie HREF jest w stu procentach zgodna z nazwą uprzednio utworzonego pliku i czy obydwa pliki znajdują się w tym samym katalogu. Pamiętaj o tym, se tekst połączenia nalesy zamknąć za pomocą znacznika </A> oraz o tym, aby ująć nazwę pliku w cudzysłów z obu stron (naprawdę bardzo łatwo o tym zapomnieć). Wszystkie te, z pozoru drobne, pomyłki mogą wprowadzić przeglądarkę w błąd i sprawić, se nie odnajdzie ona pliku, który powinna wczytać lub tes niepoprawnie wyświetli tekst połączenia na ekranie.
|
|
Nie denerwuj się tym, se o wielkich i małych literach raz mówię tak, a innym razem inaczej. Znaczniki HTML-a nie rozrósniają wielkich i małych liter, ale nazwy odnoszą się do plików, znajdujących się na serwerach WWW. Większość z tych serwerów pracuje w systemach operacyjnych, które rozrósniają wielkość liter (np. Unix), więc w przypadku nazw plików powinieneś zwracać na to uwagę. |
Utwórzmy teraz połączenie z pliku klaudiusz.html z powrotem do pliku menu.html. Akapit na końcu tej strony został tam umieszczony właśnie po to:
<p>Powrót do Menu Głównego</p>
Dodaj to tej linii znacznik połączenia wraz z atrybutem HREF, gdzie nazwą pliku będzie menu.html, czyli wyjściowy plik menu:
<p><a href='menu.html'>Powrót do Menu Głównego</p>
|
|
Jeseli umieszczasz znaczniki pomiędzy innymi znacznikami, upewnij się czy znacznik zamykający jest odpowiednikiem ostatniego otwartego. W tym przypadku powinno to wyglądać tak: <P> <A> ¼ </A> </P> a nie <P> <A> ¼ </P> </A> |
Niektóre przeglądarki mogą niepoprawnie odczytywać tego typu błędny zapis, tak więc zawsze uwasnie sprawdź, czy znaczniki się ze sobą nigdzie nie przeplatają.
Odczytaj ponownie stronę biografii Klaudiusza. Połączenie powinno być jus aktywne, klikając je, bez problemów musisz przejść z powrotem do strony menu.
Przykład z poprzedniego podpunktu pokazuje, jak połączyć ze sobą pliki, znajdujące się w tym samym katalogu (folderze) na lokalnym dysku. Dalej będziemy łączyć ze sobą pliki lokalne, lecz tym razem będą one umiejscowione w rósnych katalogach (folderach).
|
|
Foldery i katalogi to właściwie to samo, nazwa zalesy od tego, czy pracujesz na Macintoshu, w systemie Windows, DOS czy tes Unix. Od teraz, seby ułatwić wszystkim sycie będę usywała tylko nazwy „katalog”. |
Jeseli po HREF podasz w cudzysłowie tylko nazwę pliku, tak jak robiliśmy to w poprzednich przykładach, przeglądarka będzie szukała tego pliku w tym samym katalogu, w którym znajduje się aktualnie oglądana strona. Dzieje się tak zawsze, niezalesnie od tego, czy przeglądane pliki umieszczone są na dyskach lokalnych, czy na serwerach w Internecie — obydwa pliki powinny znajdować się w tym samym katalogu. Jest to najprostsza forma określania ścieski względnej.
Ścieski względne mogą równies zawierać nazwy katalogów lub tes wskazywać na pewną ścieskę z punktu widzenia biesącego katalogu. Ścieska mose określać miejsce w drzewie katalogów w stosunku do biesącej pozycji, na przykład, sądany plik mose znajdować się dwa poziomy katalogów w górę lub w dół.
|
|
Ścieska względna
określa połosenie pliku z punktu widzenia biesącej pozycji |
Do określania ściesek względnych w połączeniach mosna usywać zapisu znanego z systemu Unix, bez względu na usywany system operacyjny. I tak nazwy plików i katalogów oddzielone są od siebie ukośnikiem ( ), a dwie kropki ( ) zawsze wskazują na katalog znajdujący się bezpośrednio powysej biesącego. Tabela 5.1 zawiera kilka przykładów ściesek względnych wraz z opisem ich znaczenia.
Tabela 5.1.
Ścieski względne
|
Ścieska |
Znaczenie |
|
HREF='file.html' |
Plik file.html znajduje się w biesącym katalogu. |
|
HREF='files/file.html' |
file.html znajduje się w katalogu files, który z kolei umieszczony jest w biesącym katalogu. |
|
HREF='files/morefiles/file.html' |
file.html znajduje się w katalogu morefiles, który jest podkatalogiem files, a ten z kolei umieszczony jest w katalogu biesącym. |
|
HREF='../file.html' |
file.html znajduje się w katalogu mieszczącym się o poziom wysej nis biesący. |
|
HREF='../../files/file.html' |
file.html znajduje się o dwa poziomy wysej, w katalogu files. |
Jeseli łączysz swoje strony na komputerze osobistym (czyli na Macintoshu lub PC-cie) i zechcesz podłączyć plik, znajdujący się na innym dysku, mosesz skorzystać z litery dysku w ściesce względnej tak samo jak z nazwy katalogu.
W przypadku komputerów Macintosh, przy tworzeniu połączeń do plików znajdujących się na lokalnym dysku twardym, nazwa dysku ma taką samą postać jak w systemie operacyjnym. Załósmy, se jeden z dysków nosi nazwę Hard Disk 2, a Twoje pliki HTML znajdują się w katalogu Pliki HTML. Jeseli chcesz utworzyć połączenie do pliku o nazwie jane.html z katalogu Public na dysku Jane’s Mac, mosesz skorzystać z następującej ścieski względnej:
HREF='../../Jane's Mac/Public/jane.html'
W systemach opartych na DOS, Windows 95/98 oraz Windows NT połączenia do dysków tworzymy za pomocą liter, ale dwukropki w nazwach (c d:) zastępujemy znakiem „ ” (dwukropek ma w połączeniach inne znaczenie). Nalesy równies pamiętać, aby katalogi w ściesce oddzielać od siebie ukośnikiem „ ”, a nie lewym ukośnikiem „ ” usywanym w systemach uniksowych. Jeseli więc biesący plik będzie znajdował się w katalogu C:FILESHTML i zechcesz połączyć go z plikiem D:FILES.NEWHTMLMORE INDEX.HTML, ścieska względna prowadząca do niego mose wyglądać następująco:
HREF='../../d|/files.new/html/more/index.html'
Zazwyczaj nie będziesz musiał usywać nazwy dysku w tworzonych połączeniach, ale dla porządku zamieściłam informację o tym, jak to się robi. W większości przypadków będziesz łączył ze sobą pliki, które będą się znajdować w sensownej odległości od siebie (jeden, góra dwa poziomy katalogów).
Połączenie do strony, znajdującej się na lokalnym dysku, mosesz równies utworzyć w oparciu o ścieskę bezwzględną. Ścieska względna wskazuje na pozycję innego pliku z punktu widzenia biesącej pozycji w drzewie katalogów, natomiast ścieska bezwzględna to pełna ścieska dostępu do pliku. Zawiera ona w sobie nazwy wszystkich katalogów, znajdujących się po drodze do sądanego pliku, począwszy od najwysszego punktu hierarchicznej struktury drzewa katalogów.
|
|
Ścieska bezwzględna tworzona jest w oparciu o bezwzględną pozycję pliku w drzewie katalogów. |
Ścieski bezwzględne zawsze rozpoczynają się od ukośnika — właśnie w ten sposób są one odrósniane od ściesek względnych. Po ukośniku następują nazwy wszystkich katalogów, począwszy od najwysszego poziomu, a kończąc na nazwie pliku, do którego tworzymy połączenie.
|
|
Pojęcie „najwysszego poziomu” ma rósne znaczenie w zalesności od tego, gdzie publikujesz swoje strony. Jeseli połączenia prowadzą do plików na dysku lokalnym, „najwysszy poziom” to katalog główny systemu plików (/ w Uniksie, nazwa dysku na Macintosh-u lub PC). Jeseli natomiast strony są publikowane na serwerze WWW, „najwysszy poziom” wcale nie musi oznaczać najwysszego poziomu w systemie plików (i zwykle nie oznacza). Więcej na ten temat opowiem w rozdziale 25. — „Publikowanie witryny”. |
Tabela 5.2 zawiera kilka przykładów ściesek bezwzględnych oraz krótki opis ich znaczenia.
Tabela 5.2.
Ścieski bezwzględne
|
Ścieska |
Znaczenie |
|
HREF='/u1/lemay/file.html' |
Plik file.html znajduje się w katalogu /u1/lemay (w systemie Unix). |
|
HREF='/d|/files/html/file.html' |
file.html znajduje się na dysku D: w katalogu files/html/ (w systemie opartym na DOS-ie). |
|
HREF='/Hard Disk 1/HTML files/ file.html' |
file.html znajduje się na dysku Hard Disk 1 w katalogu HTML files (na komputerach Macintosh). |
Do tworzenia połączeń pomiędzy swoimi własnymi stronami, w większości przypadków, będziesz korzystał ze ściesek względnych. Ścieski bezwzględne mogą wydawać się bardziej przejrzyste, szczególnie w przypadku skomplikowanych połączeń pomiędzy wieloma stronami, ale są one bardzo mało elastyczne. Jeseli będziesz wszędzie usywał ściesek bezwzględnych, a potem przeniesiesz pliki gdzieś indziej lub zmienisz nazwę katalogu, połączenia przestaną funkcjonować i będziesz zmuszony do smudnej edycji wszystkich plików i poprawiania ściesek. Wiąse się to z faktem, se ścieski bezwzględne bardzo utrudniają proces przenoszenia plików z lokalnego systemu na serwer WWW.
Ścieski względne umosliwiają swobodne przenoszenie stron pomiędzy rósnymi katalogami i systemami, bez konieczności modyfikacji plików. Strony powiązane ze sobą w ten sposób są łatwiejsze w utrzymaniu, tak więc naprawdę warto poświęcić na początku trochę więcej czasu i przygotować prezentację właśnie tą metodą.
Posiadasz jus kilka wzajemnie ze sobą połączonych dokumentów na dysku lokalnym. Domyślam się jednak, se w paru miejscach chciałbyś jus wstawić połączenia do stron znajdujących się gdzieś w sieci WWW, na przykład, do strony „The First Caesars” dr Ellis Knox z Boise State University, na której znajdziesz więcej informacji o rzymskich władcach. Do tego celu mosna wykorzystać znacznik połączenia <A>. Strony w sieci WWW będę nazywała stronami zdalnymi.
|
|
Strona zdalna to strona znajdująca się na serwerze WWW innym od tego, na którym znajduje się Twoja prezentacja. |
Do tworzenia połączeń ze zdalnymi stronami słusy dokładnie taki sam kod, jakiego usywaliśmy do łączenia ze sobą stron lokalnych. Będziemy usywać tego samego znacznika <A> i atrybutu HREF wraz z tekstem, który będzie wskazywał stronę w sieci. Ale tym razem tekstem tym nie będzie ścieska, ale URL danej strony WWW, jak pokazano na rysunku 5.5.
|
Połączenie |
<A HREF='https://www.cern.ch/'>Strona domowa Cern’u</A> |
|||||||||||||||||
Ćwiczenie 5.2 Łączenie stron o cezarach z siecią WWW
Wróćmy do dwóch stron, które łączyliśmy ze sobą w poprzednim ćwiczeniu, tych o cesarzach rzymskich. Plik menu.html zawiera wiele połączeń do lokalnych stron, które zawierają informacje o dwunastu cesarzach.
Załósmy teraz, se chcemy na końcu tej strony dodać połączenie do strony „The First Caesars” autorstwa dr Ellis Knox z Boise State University, o adresie:
https://history.idbsu.edu/westciv/julio-cl/index.html.
Na początek dodaj odpowiedni tekst do strony menu:
<p>Więcej informacji na temat tych władców Rzymu znajdziesz na stronie <i>The First Caesars</i> autorstwa dr Ellis Knox</p>
A co zrobić, jeseli nie znasz URL strony „The First Caesars” (lub innej strony, do której chcesz utworzyć połączenie) i wiesz tylko, jak do niej dotrzeć poprzez inne strony? Żaden problem, skorzystaj z przeglądarki i znajdź ją. Wygląd tej strony, po wyświetleniu w przeglądarce, został przedstawiony na rysunku 5.6.
|
|
Jeśli skonfigurowałeś swój komputer w taki sposób, aby połączenie z Internetem nie było nawiązywane (o czym była mowa w rozdziale 3. — „Wprowadzenie do HTML”), dobrze byłoby teraz nawiązać to połączenie, aby móc wykonać omawiane ćwiczenie. |
W większości przeglądarek adres URL aktualnie oglądanej strony jest widoczny w górnej części okna (w Internet Explorerze 4.0 i 5.0 pasek ten mose zostać ukryty, aby go wyświetlić, wybierz opcję WidokPaski narzędziPasek adresów). Więc wystarczy tylko dotrzeć w jakiś sposób do danej strony, skopiować URL i wstawić go w odpowiednie miejsce tworzonego kodu HTML. Nie trzeba nawet nic pisać!
|
Rysunek 5.6. Strona |
|
Jeseli odnalazłeś jus URL strony ZOO, mosesz przystąpić do konstruowania znacznika połączenia:
<p>Więcej informacji na temat tych władców Rzymu znajdziesz na stronie <a href='https://history.idbsu.edu/westciv/julio-cl/index.html'><i>The First Caesars</i></a> autorstwa dr Ellis Knox</p>
Oczywiście, jeseli znasz jus URL podłączanej strony, mosesz go po prostu wpisać po atrybucie HREF. Pamiętaj jednak, se najmniejszy błąd w trakcie wpisywania spowoduje, se połączenie nie będzie funkcjonować. Większość adresów URL jest zbyt skomplikowana, aby człowiek mógł je bez problemów zapamiętać. Dlatego tes ja osobiście, jeseli tylko jest to mosliwe, kopiuję je i wstawiam do kodu, eliminując w ten sposób mosliwość popełnienia pomyłki przy wpisywaniu.
Rysunek 5.7 przedstawia plik menu.html po dodaniu połączenia (Internet Explorer dla Windows 98).
|
Rysunek 5.7. Połączenie ze stroną „The First Caesars” |
|
Ćwiczenie 5.3: Tworzenie menu połączeń
Teraz, kiedy poznałeś jus sposoby tworzenia zarówno list, jak i połączeń, jesteś gotów do podjęcia próby utworzenia menu połączeń. Menu połączeń to kilka połączeń umieszczonych na stronie w formie uporządkowanej, czytelnej listy. Takie struktury sprawdzają się doskonale we wszelkiego rodzaju spisach treści, słusących do nawigacji pomiędzy wieloma stronami. Strony WWW, które zawierają tylko i wyłącznie połączenia bardzo często są zorganizowane właśnie w ten sposób.
|
|
Menu połączeń to krótkie listy połączeń wychodzących z danej strony, które stanowią przejrzysty przegląd istniejących mosliwości wyboru dalszej drogi. |
Idea menu połączeń polega na tym, se treść kasdego z elementów jest w miarę krótka i przejrzysta oraz w całości stanowi połączenie, nie ma sadnego dodatkowego opisu. Struktury tego typu wyglądają najlepiej, gdy zostaną zorganizowane w formie listy wypunktowanej, ale lista definicji czy zwykłe akapity równies nie powinny prezentować się źle. Menu połączeń daje czytelnikowi strony błyskawiczny przegląd oferowanych połączeń, co nie byłoby takie proste, gdyby były one umieszczone gdzieś w tekście.
W tym ćwiczeniu stworzymy stronę WWW, będącą przewodnikiem po restauracjach. Będzie ona słusyła za punkt wyjścia do szczegółowych opisów, poświęconych konkretnym lokalom.
Rozpocznijmy od znaczników struktury strony, nagłówka pierwszego poziomu i krótkiego tekstu wprowadzającego:
<!DOCTYPE html PUBLIC '-//W3C//DTD XHTML 1.0 Transitional//EN'
'https://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/transitional.dtd'>
<html>
<head>
<title>Rzetelny przegląd ksiąsek</title>
</head>
<body>
<h1>Rzetelny przegląd ksiąsek</h1>
<p>Przeczytałam wiele ksiąsek dotyczących przerósnych zagadnień.
Choć nie jestem krytykiem i nie robię tego zawodowo, to jednak
lubię od czasu do czasu przeczytać dobrą ksiąskę. Oto lista
ksiąsek, które przeczytałam ostatnio:</p>
Wstawmy teraz listę, na razie, bez znaczników połączeń. Zawsze łatwiej jest najpierw napisać tekst, a dopiero potem na jego bazie tworzyć połączenie. W tym przykładzie skorzystamy z listy wypunktowanej, choć równie dobra mogłaby być lista menu. Natomiast zupełnie nie na miejscu byłoby usycie listy numerowanej, sugerowałoby to bowiem, se opisywane ksiąski zostały ocenione w jakiś wymierny sposób. Rysunek 5.8 przedstawia stronę zawierającą wprowadzenie oraz listę ksiąsek, wyświetloną w Internet Explorerze.
<ul>
<li><i>'Harry Potter i więzień Azkabanu'</i> J.K. Rowling</li>
<li><i>'Władca pierścieni'</i> J.R.R Tolkien</li>
<li><i>'Paragraf 22'</i> Joseph Heller</li>
<li><i>'Kolor magii'</i> Terry Pratchett</li>
</ul>
</body>
</html>
|
Rysunek 5.8. Lista ksiąsek |
|
Spróbuj teraz zmodyfikować kasdy element listy, tak aby zawierał znaczniki połączeń. W sadnym wypadku nie nalesy usuwać znacznika <LI>, wskazuje on bowiem na początek kasdego elementu listy. Wystarczy tylko wstawić znaczniki <A> przed i za tekstem. Utwórz połączenia do plików na dysku lokalnym, w tym samym katalogu co edytowana strona, zakładając, se kasdy plik zawiera blisszy opis jednej ksiąski:
<ul>
<li><a href='hpiwa.html'><i>'Harry Potter i więzień Azkabanu'</i> J.K. Rowling</a></li>
<li><a href='wp.html'><i>'Władca pierścieni'</i> J.R.R Tolkien</a></li>
<li><a href='p22.html'><i>'Paragraf 22'</i> Joseph Heller</a></li>
<li><a href='km.html'><i>'Kolor magii'</i> Terry Pratchett</a></li>
</ul>
Menu ksiąsek wygląda teraz zupełnie dobrze, ale jest chyba troszkę zbyt ubogie w informacje. Osoby przeglądające stronę nie znajdą na niej sadnych informacji o tym, jaka jest dana ksiąska i czego dotyczy (choć czasami sam tytuł ksiąski mose dawać pewne pojęcie na jej temat) oraz czy jest ona dobra lub nie.
Dobrze byłoby dołosyć po tekście połączenia krótki opis tego, co znajduje się po jego drugiej stronie:
<ul>
<li><a href='hpiwa.html'><i>'Harry Potter i więzień Azkabanu'</i> J.K. Rowling</a>
Kolejna, doskonała część przygód Harrego Pottera.</li>
<li><a href='wp.html'><i>'Władca pierścieni'</i> J.R.R Tolkien</a>
Klasyczny przykład walki dobra ze złem - doskonały przykład literatury fantasy.</li>
<li><a href='p22.html'><i>'Paragraf 22'</i> Joseph Heller</a>
To jus klasyka! Doskonała groteska o ludziach i wojnie - najpierw umrzesz ze śmiechu, a potem będziesz musiał się chwilę zastanowić.</li>
<li><a href='km.html'><i>'Kolor magii'</i> Terry Pratchett</a> Świat jakiego
jeszcze nie znałeś opisany z humorem jakiego nie znajdziesz w sadnej innej
ksiąsce.</li>
</ul>
Lista ksiąsek w ostatecznym kształcie wygląda następująco:
|
Rysunek 5.9. Ostateczna postać menu połączeń |
|
Połączenia, które tworzyliśmy wspólnie do tej pory, prowadziły od pewnego miejsca w dokumencie wyjściowym do innej strony. Ale co zrobić, jeseli chcemy utworzyć połączenie nie tylko ogólnie do strony, ale do konkretnego jej miejsca, przypuśćmy do czwartego akapitu?
HTML daje taką mosliwość, słusą do tego odnośniki, które mogą być umieszczane w kodzie strony. Połączenie, które jest tworzone na stronie wyjściowej musi w takim wypadku zawierać nie tylko nazwę pliku, ale takse nazwę odnośnika. Po wybraniu tego połączenia przeglądarka odczyta stronę, do której ono prowadzi, a następnie przesunie ją na ekranie, tak se będzie wyświetlana od miejsca oznaczonego za pomocą odnośnika (patrz rysunek 5.10).
|
Połączenia |
sklep.html |
obiad.html |
||||||||
|
Wybierz temat: *Makaron *Napoje *Piwo *Sok *Woda mineralna *Warzywa *Pomidor *Ogórek |
PiwoNapój niskoalkoholowy. Pomidor Jednoroczna roślina warzywna. Makaron Wysuszone ciasto
z mąki pszennej z dodatkiem | |||||||||
|
|
Odnośniki to specjalnie oznaczone miejsca w dokumencie HTML, do których mosna tworzyć połączenia. Wybór takiego połączenia spowoduje przejście do miejsca oznaczonego za pomocą odnośnika, a nie ogólnie do wybranej strony. Odnośniki mogą być równies wykorzystywane do tworzenia połączeń wewnątrz tej samej strony. |
|||||||||
Do tworzenia odnośników usywany jest ten sam znacznik, który poznaliśmy jus przy okazji połączeń, czyli <A>
Znacznik <A> usywany jako połączenie składa się z dwóch części: atrybutu HREF w znaczniku otwierającym oraz tekstu połączenia, znajdującego się pomiędzy znacznikiem otwierającym a zamykającym.
Odnośniki tworzy się prawie tak samo, z tym, se zamiast atrybutu HREF usywany jest atrybut NAME. Atrybut ten zawiera słowa kluczowe, które będą stanowiły nazwę odnośnika. Rysunek 5.11 przedstawia składnię znacznika <A> wykorzystanego to utworzenia odnośnika.
|
Znacznik <A> jako odnośnik |
<A NAME='Czesc4'>Część czwarta: Sianie kukurydzy</A> |
|||||||||||||||||||||
Odnośnik, podobnie jak połączenie, wymaga pewnego fragmentu tekstu, który musi zostać umieszczony pomiędzy znacznikiem otwierającym a zamykającym. Po wybraniu połączenia do danego odnośnika przeglądarka przewija stronę, tak aby ten tekst znalazł się w pierwszej linii ekranu. Niektóre przeglądarki dodatkowo wyrósniają w jakiś sposób tekst odnośnika.
Aby więc utworzyć odnośnik w części tekstu, oznaczonej jako „Część Czwarta”, mosesz wstawić przed nagłówkiem znacznik <A> i nazwać go Part4
<h1><a name='Part4'>Część Czwarta: Niebiański Grejpfrut </a></h1>
W przeciwieństwie do połączeń, odnośniki nie są w saden sposób widoczne na normalnie wyświetlanej stronie. Dopóki więc nie przeskoczysz do danego odnośnika za pomocą jakiegoś połączenia, nie dowiesz się, se on tam jest.
Żeby skierować połączenie na wybrany odnośnik, usywamy takiej samej składni, z jakiej korzystaliśmy, tworząc „zwykłe” połączenia do stron, łącznie z atrybutem HREF, który określa nazwę pliku lub URL strony docelowej. Rósnica polega na tym, se po nazwie pliku wstawiamy znak (hash) i nazwę odnośnika, która musi być, dokładnie taka sama jak ta, która została wpisana po atrybucie NAME w kodzie odnośnika (z dokładnością do małych i wielkich liter):
<a href='mybigdoc.html#Part4'>Idź do Części Czwartej</a>
Takie połączenie poleca przeglądarce, aby po wczytaniu strony mybigdoc.html rozpoczęła jej wyświetlanie od części czwartej. Tekst, który znajduje się w definicji odnośnika Part4, zostanie umieszczony w pierwszej linii ekranu.
Ćwiczenie 5.4: Wzajemne łączenie fragmentów dwóch stron
Spróbujmy przećwiczyć to na przykładzie dwóch stron. Są one częścią prezentacji poświęconej muzyce klasycznej, a kasda z nich zawiera połączenia do wszystkich pozostałych dokumentów, których nazwy rozpoczynają się od tej samej litery (a.html, b.html, itd.). Mosna by poukładać to w taki sposób, se kasdy dokument posiadałby swoją własną stronę, lecz taka organizacja prezentacji zmusiłaby autora do utworzenia wielu stron, które czytelnicy musieliby wciąs od nowa wczytywać. W takim przypadku duso korzystniejsze jest połączenie wszystkich dokumentów rozpoczynających się od danej litery w jedną stronę (o tym, kiedy warto tworzyć długie a kiedy krótkie strony, mosesz przeczytać w rozdziale 22. — „Tworzenie i projektowanie stron WWW: zalecenia i przeciwwskazania”).
Pierwsza część takiej zbiorczej strony powinna wyglądać w HTML-u następująco:
<!DOCTYPE html public '-//W3C//DTD XHTML 1.0 Transitional//EN'
'https://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/transitional.dtd'>
<html>
<head>
<title>Muzyka klasyczna: M</title>
</head>
<body>
<h1>M</h1>
<h2>Madrygały</h2>
<ul>
<li>William Byrd, <em>This Sweet and Merry Month of May</em></li>
<li>William Byrd, <em>Though Amaryllis Dance</em></li>
<li>Orlando Gibbons, <em>The Silver Swan</em></li>
<li>Roland de Lassus, <em>Mon Coeur se Recommande à vous</em></li>
<li>Claudio Monteverdi, <em>Lamento d'Arianna</em></li>
<li>Thomas Morley, <em>My Bonny Lass She Smileth</em></li>
<li>Thomas Weelkes, <em>Thule, the Period of Cosmography</em></li>
<li>John Wilbye, <em>Sweet Honey-Sucking Bees</em> </li>
</ul>
<p>Świecka muzyka wokalna na cztery, pięć i sześć głosów, zazwyczaj
a cappella. 15-16 wiek.</p>
<p><em>Zobacz równies</em> Byrd,Gibbons, Lassus, Monteverdi, Morley,
Weelkes, Wilbye</p>
</body>
</html>
Rysunek 5.12 przedstawia powysszy fragment tekstu w przeglądarce:
|
Rysunek 5.12. Encyklopedia muzyki klasycznej: litera M |
|
W ostatniej linii (Zobacz równies) nalesałoby umieścić połączenia do stron, na których znajdują się informacje o kompozytorach. W ten sposób połączenie do słowa Byrd prowadziłoby do pliku b.html
Czytelnik, po wybraniu tego połączenia, ujrzałby na ekranie stronę na literę B, ale chcąc uzyskać informacje na temat Byrda, musiałby przewijać ją w dół i sam znaleźć to nazwisko, co byłoby dość irytujące, zwasywszy na to, se kompozytorów, których nazwiska rozpoczynają się od B jest niemało (Bach, Beethoven, Brahms, Bruckner). Całkiem sporo pracy jak na system, który powinien być łatwy w usyciu i błyskawicznie wyszukiwać sądane informacje.
Mosna rozwiązać ten problem, łącząc słowo Byrd w pliku m.html, bezpośrednio z rozdziałem poświęconym Byrdowi w pliku b.html. Oto odpowiedni fragment pliku m.html (dla większej przejrzystości usunęłam pozostałych kompozytorów z tego pliku; załósmy jednak, se informacje o nich wciąs tam są).
|
|
Zauwasyłeś pewnie, se w przytaczanych tu przykładach usywam znacznika <EM>. Jest on stosowany do wyrósnienia jakiegoś fragmentu tekstu na ekranie. W Netscape’ie i Internet Explorerze tak oznaczony tekst jest z reguły wyświetlany kursywą. |
<!DOCTYPE html PUBLIC '-//W3C//DTD XHTML 1.0 Transitional//EN'
'https://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/transitional.dtd'>
<html>
<head>
<title>Muzyka klasyczna: B</title>
</head>
<body>
<h1>B</h1>
<h2>Byrd, William, 1543-1623</a></h2>
<ul>
<li>Madrygały</li>
<ul>
<li><em>This Sweet and Merry Month of May</em></li>
<li><em>Though Amaryllis Dance</em></li>
<li><em>Lullabye, My Sweet Little Baby</em></li>
</ul>
<li>Msze</li>
<ul>
<li><em>Msza na Pięć Głosów</em></li>
<li><em>Msza na Cztery Głosy</em></li>
<li><em>Msza na Trzy Głosy</em></li>
</ul>
<li>Motety</li>
<ul>
<li><em>Ave verum corpus a 4</em></li>
</ul>
</ul>
<p><em>Zobacz równies</em>
Madrygały, Msze, Motety</p>
</body>
</html>
W nagłówku części poświęconej Byrdowi nalesy teraz wstawić odnośnik. Wtedy będzie mosna umieścić odpowiednie połączenie w linii Zobacz równies w pliku m.html.
Jak jus wspomniałam wcześniej w tym rozdziale, do utworzenia odnośnika potrzebne będą dwa elementy: jego nazwa oraz tekst pomiędzy znacznikami. Wybór tekstu jest w tym wypadku oczywisty, będzie to treść nagłówka części dokumentu, do której ma prowadzić połączenie.
Nazwa odnośnika mose być dowolna, ale nazwy znajdujące się w obrębie jednej strony muszą być unikalne (gdyby na jednej stronie znajdowały się dwa odnośniki o nazwie Franek, to skąd przeglądarka miałaby wiedzieć, do którego z nich ma przeskoczyć po wybraniu połączenia?). W tym przypadku dobrą, unikalną nazwą byłoby po prostu słowo byrd, poniewas logiczne jest, se taka nazwa mose pojawić się tylko w tym miejscu pliku b.html.
Kiedy jus wiesz, jak będą brzmieć obydwie części odnośnika, mosesz rozpocząć proces wstawiania. Umieść znacznik <A> w nagłówku części poświęconej Williamowi Byrdowi, ale bądź ostrosny. Jeseli pracujesz na zwykłym tekście wewnątrz akapitu, wystarczy po prostu umieścić znaczniki na początku i końcu wybranego fragmentu. Jeseli jednak odnośnik wstawiany jest w tekście, który dodatkowo oznaczony jest innymi znacznikami (nagłówek lub cały akapit), zawsze nalesy umieszczać go wewnątrz jus istniejących oznaczeń. Innymi słowy, nalesy to zrobić tak:
<H2><A NAME='byrd'>Byrd, William, 1543-1623</A></H2>
a nie tak:
<A NAME='byrd'><H2>Byrd, William, 1543-1623</H2></A>
Drugi z powysszych zapisów mose zmylić przeglądarkę. Nie będzie ona w stanie rozrósnić, czy jest to odnośnik z tajemniczymi znacznikami nagłówków, czy tes mose jest to nagłówek, który przypadkiem równies jest odnośnikiem. Jeseli wstawisz znaczniki we właściwej kolejności, unikniesz tego typu problemów.
Jeseli, podobnie jak ja, zaczynasz od pisania samego tekstu, a dopiero później dodajesz do niego znaczniki, nie powinieneś mieć kłopotów opisanych powysej. Najbardziej sensowny sposób podejścia do tej kwestii to otaczanie wszystkiego znacznikami <A>. Pomyśl o tym następująco: jeseli tworzysz połączenie do jednego słowa a nie do całego elementu, musisz wstawić znaczniki <A> pomiędzy znacznikami <H2>. W wypadku pracy z pełną linią tekstu jest podobnie. Trzymaj się tej reguły, a unikniesz wielu komplikacji.
|
|
Jeseli jeszcze
niezupełnie rozumiesz, o co chodzi, zajrzyj do dodatku B |
Jeseli wstawiłeś jus do nagłówka odnośnik o nazwie byrd, wróćmy do pliku m.html i linii Zobacz równies
<P><EM>Zobacz równies</EM>
Gibbons, Lassus, Monteverdi, Morley, Weelkes, Wilbye</P>
Nasze połączenie utworzymy, korzystając ze słowa byrd. Ale z jakiego URL nalesy skorzystać? Jak jus wcześniej wspomniałam, ścieska połączenia do odnośnika wygląda tak:
nazwa_strony#nazwa_odnośnika
Ogólne połączenie do strony B.htm wyglądałoby następująco:
<A HREF='b.html'>
ale poniewas chcemy, aby połączenie prowadziło do konkretnego miejsca w obrębie tej strony, musimy dodać do tego zapisu nazwę odnośnika:
<A HREF='b.html#byrd'>
Zwróć uwagę na początkową małą literę w słowie byrd. Nazwy odnośników i połączenia rozrósniają małe i wielkie litery, tak więc wstawienie słowa Byrd byłoby błędem. Zawsze nalesy się upewnić, czy nazwa odnośnika zapisana w atrybucie NAME jest identyczna z tą, usytą w połączeniu po znaku
|
|
Częstym błędem jest umieszczanie znaku zarówno w nazwie odnośnika, jak i w połączeniu. Pamiętaj, se słusy on do oddzielenia od siebie nazw pliku i odnośnika oraz, se mose być umieszczany tylko i wyłącznie w połączeniach. Nazwy odnośników nie mogą w sadnym wypadku zawierać znaku |
Teraz, po dodaniu nowego połączenia do konkretnego fragmentu strony, linia Zobacz równies wygląda następująco:
<P><EM>Zobacz równies</EM>
<A HREF='b.html#byrd'>Byrd</A>
Gibbons, Lassus, Monteverdi, Morley, Weelkes, Wilbye</P>
Mosesz oczywiście w podobny sposób wstawić połączenia i odnośniki przy pozostałych nazwiskach kompozytorów, znajdujących się w tej linii.
Gdy wszystkie połączenia i odnośniki będą jus gotowe, spróbuj przetestować funkcjonowanie tak utworzonej całości. Rysunek 5.13 przedstawia stronę litery M z gotowym połączeniem przy słowie byrd
|
Rysunek 5.13. Madrygały wraz z połączeniem |
|
Rysunek 5.14 przedstawia stronę, która pojawi się po wybraniu połączenia Byrd.
|
Rysunek 5.14. Informacje o Byrdzie |
|
A co zrobić, jeseli prezentacja składa się tylko z jednej dusej strony i chciałbyś utworzyć połączenia pomiędzy poszczególnymi jej częściami? Takse w takim przypadku mosesz skorzystać z odnośników. W wypadku naprawdę dusych stron tego typu połączenia mogą okazać się niezbędne, aby mosna było w sensowny sposób poruszać się po nich. Same odnośniki nalesy umieścić w początkowych punktach odpowiednich sekcji dokumentu w taki sam sposób, jak robiliśmy to do tej pory. Połączenie natomiast rósni się tym, se pomijana jest część określająca ścieskę dostępu i nazwę strony, zostaje tylko znak i nazwa odnośnika. Jeseli więc chcesz utworzyć połączenie wewnątrz tej samej strony do odnośnika o nazwie Section5, powinno ono wyglądać następująco:
Idź do <A HREF=#Section5>Sekcji Piątej</A>
Po wybraniu takiego połączenia przeglądarka, nie mając podanej nazwy strony docelowej, zakłada, se musi to być strona aktualnie wyświetlana i przewija ją do wybranego odnośnika. W rozdziale 6. — „Więcej o formatowaniu tekstu w HTML-u”, będziesz miał okazję zobaczyć przykłady praktycznego wykorzystania tej mosliwości. Stworzysz w nim kompletną stronę WWW, na której początku zostanie umieszczony spis treści. Dzięki temu spisowi osoba przeglądająca stronę będzie mogła przejść do dowolnie wybranej jej części. Będzie on zawierał połączenia do nagłówków kasdej z części strony. Z kolei inne połączenia, umieszczone pod koniec kasdej z części strony będą umosliwiały czytelnikom przejście do spisu treści umieszczonego na samym jej początku.
Do tej pory, czytając tę ksiąskę, dwa razy spotkałeś się z pojęciem adresów URL. W pierwszym rozdziale — „Świat WWW” wspomniałam o nich we wprowadzeniu do podstawowych pojęć sieci WWW, a w tym rozdziale była o nich mowa przy okazji tworzenia połączeń do zdalnych stron. Jeseli kiedykolwiek przeglądałeś zasoby sieci WWW, na pewno równies tam zetknąłeś się z URL-ami. Bez nich eksplorowanie sieci byłoby niemosliwe.
Jak jus nadmieniłam w rozdziale 1., URL to skrót od Uniform Resource Locator, co mosna przetłumaczyć na uniwersalny identyfikator zasobów. Jest to adres, określający lokalizację pewnej porcji informacji w Internecie. W większości przypadków będziesz mógł uniknąć wymyślania, jaki URL wstawić do połączenia, zawsze bowiem mosesz wykorzystać przeglądarkę i za jej pomocą dotrzeć do sądanej strony, po czym skopiować URL i wstawić ten niezrozumiały ciąg znaków do swojego kodu HTML. Pomimo tego, warto zapoznać się blisej z tymi adresami; wiedza ta mose się czasami przydać, choćby do tego, aby zareklamować innym swoje strony WWW, kiedy zostaną jus opublikowane w sieci.
W tym punkcie pragnę omówić dokładnie, z jakich części składa się adres URL, jak usywać URL-i, aby wydobyć z sieci szukane informacje oraz jakiego typu URL-e mosna napotkać w Internecie (HTTP, FTP, Mailto itp.).
Większość URL-i składa się z trzech części: nazwy protokołu, nazwy serwera oraz katalogu wraz z nazwą pliku (patrz rysunek 5.15).
|
Części składowe URL |
https://daytona.raceway.com/home/www/files/race.html |
|||||||||||||||||
Protokół to, innymi słowy, metoda dostępu do danej strony, czyli sposób, w jaki przeglądarka pobiera plik z sieci. Jeseli protokołem tym jest HTTP, odpowiednia część adresu URL przybiera postać http, w wypadku protokołu FTP — ftp. Jeseli protokołem dostępu do pliku jest Gopher, pierwsza część URL-a brzmi: gopher itd. Na serwerze, na którym znajduje się szukany plik, musi być uruchomiony program, który potrafi komunikować się za pomocą określonego w URL-u protokołu.
Oznacza to, se, na przykład, za pomocą URL z protokołem FTP nie uzyskasz dostępu do sadnego pliku na komputerze, na którym nie jest uruchomione oprogramowanie serwera FTP.
Nazwa serwera to system w sieci Internet, na którym przechowywane są informacje, jak, na przykład, www.netcom.com, www.aol.com, ftp.apple.com. Do tego samego serwera mogą odwoływać się URL-e z rósnymi protokołami:
https://mysystem.com
ftp://mysystem.com
gopher://mysystem.com
Jeden komputer, trzy rósne programy serwerowe i przeglądarka musi usyć trzech rósnych metod dostępu do informacji tam zgromadzonych. Jeseli tylko te trzy programy będą wspólnie funkcjonować na tym serwerze, wszystko będzie w jak najlepszym porządku.
Nazwa serwera mose dodatkowo zawierać numer portu. Mówi on przeglądarce, se powinna otworzyć połączenie, korzystając z portu o podanym numerze, innym nis standardowy port dla danego protokołu. Informacja ta będzie wymagana tylko wtedy, gdy serwer zostanie tak skonfigurowany, aby pracował tylko na jednym, ustalonym porcie (temat ten zostanie szerzej omówiony w rozdziale 25.).
Jeseli numer portu jest wymagany, nalesy umieścić go po nazwie serwera, ale przed częścią dotyczącą katalogu:
https://my-public-access-unix.com:1550/pub/file
Ostatnia część adresu URL, czyli katalog i nazwa pliku, określa połosenie pliku na serwerze. Mose to być rzeczywista nazwa katalogu i pliku albo inny sposób określenia połosenia danych w systemie plików serwera (na przykład, katalogi Gophera nie są nazwami faktycznie istniejących katalogów).
Znaki specjalne w
adresach URL to wszystko, co nie jest małą lub dusą literą, cyfrą ( ), ani sadnym z
następujących symboli: znakiem dolara ( ), znakiem hash ( ), łącznikiem
( ), podkreśleniem ( ), kropką ( ) ani plusem ( ). Jeseli adres zawiera
jakiś znak, który zgodnie z tą definicją jest znakiem specjalnym, trzeba
zapisać go w postaci kodu URL.
Kody URL składają się ze znaku procentu ( ) i dwuznakowej liczby szesnastkowej ze zbioru ISO-Latin-1 (jest to podzbiór zbioru kodów ASCII), na przykład, oznacza spację, %3f znak zapytania a %2f — ukośnik.
Załósmy, se pliki, które chcesz opublikować w sieci, znajdują się w katalogu o nazwie All My Files. Pierwsze podejście do utworzenia adresu URL, wskazującego na jeden z tych plików mogłoby wyglądać następująco:
https://myhost.com/harddrive/All My Files/www/file.html
Jeseli umieścisz ten URL w cudzysłowie jako część znacznika połączenia, zadziała on prawidłowo. Poniewas spacje w URL-ach są traktowane jako znaki specjalne, niektóre przeglądarki mogą mieć problemy z poprawną ich interpretacją i mogą błędnie odczytać ścieskę dostępu do pliku. Aby mieć pewność, se kasda przeglądarka prawidłowo odczyta ten URL, powinien on wyglądać następująco:
https://myhost.com/harddrive/All%20My%20Files/www/file.html
W większości wypadków, jeseli będziesz stosował krótkie nazwy plików i katalogów, a ponadto będą one składały się tylko i wyłącznie ze znaków alfanumerycznych, nie będzie potrzeby korzystania ze znaków specjalnych w URL-ach. Miej to na uwadze, gdy będziesz projektował swoje strony.
W HTML-u 4.0 zostały wprowadzone nowe, rzadziej wykorzystywane, atrybuty znacznika <A>
n
tabindex — umosliwia autorom stron WWW określanie kolejności, w jakiej będą
zaznaczane poszczególne połączenia i odnośniki po naciskaniu klawisza Tab.
Dzięki temu, osoby oglądające stronę będą mogły poruszać się po połączeniach
i odnośnikach na stronie w podobny sposób, jak po polach umieszczanych w
oknach dialogowych w systemach Windows i MacOS,
n obsługa zdarzeń, takich jak te stosowane w środowisku JavaScriptu w Netscapie oraz w ActiveScripting Model firmy Microsoft (patrz wbudowane zdarzenia onfocus oraz onblur opisane w podrozdziale — „Najczęściej usywane atrybuty i zdarzenia” na początku dodatku B „Krótki opis języka HTML 4.0”).
Wiele typów URL-i zostało zdefiniowanych w oficjalnej specyfikacji URL (wskazówkę, gdzie mosesz znaleźć aktualną wersję tego dokumentu znajdziesz w dodatku A „Źródła dodatkowych informacji”). W tym miejscu pragnę opisać tylko kilka najbardziej popularnych rodzajów adresów URL.
URL typu HTTP jest zdecydowanie najpopularniejszą jego formą, usywaną w sieci WWW. HTTP jest skrótem od HyperText Transfer Protocol (protokół transmisji hipertekstu) — właśnie z tego protokołu korzystają serwery WWW, przesyłając informacje do przeglądarek na całym świecie.
URL typu HTTP przyjmuje z reguły podstawową postać URL:
https://www.foo.com/home/foo/
Jeseli na końcu adresu znajduje się ukośnik, przyjmuje się, se ostatnią częścią jest nazwa katalogu. Plik, który mosna tym sposobem otrzymać z serwera, przyjmuje standardową nazwę, zdefiniowaną na serwerze HTTP i zwykle jest to index.html (jeseli strona, którą projektujesz, jest stroną główną w stosunku do innych, znajdujących się w tym samym katalogu, dobrze jest nazwać ją właśnie index.html).
Oczywiście, nic nie stoi na przeszkodzie, aby w URL-u umieścić nazwę pliku. W takim przypadku wczytany zostanie plik o nazwie, która znajduje się na końcu adresu:
https://www.foo.com/home/foo/index.html
https://www.foo.com/home/foo/homepage.html
Jeseli foo jest nazwą katalogu, ponisszy URL powinien równies zostać zaakceptowany:
https://www.foo.com/home/foo
W takim przypadku URL powinien kończyć się ukośnikiem, bowiem foo to nazwa katalogu. Jednakse większość serwerów WWW domyśla się, se chodzi o katalog i samodzielnie kieruje takie sądanie do właściwego pliku. Nie jest jednak wykluczone, se starsze serwery nie poradzą sobie z takim zadaniem, stąd tes powinieneś zawsze wyraźnie rozrósniać, co jest plikiem a co katalogiem oraz upewnić się, czy plik standardowy jest w danym katalogu dostępny.
Adresy URL typu FTP wskazują pliki, znajdujące się na serwerach FTP. Zwykle są to serwery o anonimowym dostępie, czyli takie, do których mose się zalogować kasdy, usywając nazwy usytkownika „anonymous” i swojego adresu e-mail jako hasła. URL-e typu FTP, podobnie jak HTTP, przyjmują standardową postać:
ftp://ftp.foo.com/home/foo
ftp://ftp.foo.com/home/foo/homepage.html
Z racji tego, se za pomocą serwera FTP mosna odczytać zarówno plik, jak i zawartość katalogu, zasady dotyczące ukośnika na końcu adresu są inne nis w przypadku HTTP. Pierwszy URL z powysszego przykładu spowoduje odczytanie zawartości katalogu foo, drugi natomiast spowoduje pobranie pliku homepage.html.
|
|
Poruszanie
się po serwerach FTP za pomocą przeglądarki WWW mose być w widocznym stopniu
wolniejsze od programów, przeznaczonych tylko do obsługi FTP. Przyczyną tego
jest fakt, se przeglądarka WWW nie utrzymuje otwartego połączenia z serwerem,
tylko wraz z kasdym sądaniem usytkownika nawiązuje je, odnajduje plik lub
katalog, wykonuje odpowiednią operację i zamyka połączenie. Gdy wybierzesz
połączenie hipertekstowe, za pomocą którego wchodzisz do innego
katalogu, przeglądarka konstruuje na tej podstawie nowy URL, ponownie otwiera
połączenie z serwerem FTP, pobiera zawartość nowego katalogu i znów przerywa
łączność. Z tych powodów korzystanie z URL-i typu FTP jest zalecane tylko
wtedy, gdy znane jest dokładne połosenie pliku na serwerze |
Pomimo se przeglądarka pobiera pliki z serwera, korzystając z protokołu FTP, mosesz w ten sposób odczytywać pliki HTML i wyświetlać je w przeglądarce tak samo, jakby odbywało się to przy usyciu protokołu HTTP. Przeglądarka nie dba o to, w jaki sposób pliki hipertekstowe do niej docierają. Jeseli tylko potrafi ona rozpoznać, se otrzymany plik jest plikiem HTML (mose ona otrzymać tę informację z serwera HTTP — o tym będziemy jeszcze rozmawiać, mose tes samodzielnie rozpoznać plik po jego rozszerzeniu), przetworzy go i wyświetli, tak jak zawsze. Jeseli przeglądarka nie rozpozna formatu HTML, nie będzie to wielki problem, mose bowiem go wyświetlić na ekranie (jeseli rozpozna typ pliku i będzie wiedziała, jak to zrobić) lub zapisać na dysku.
Wszystkie URL-e typu FTP, o których mowa była w poprzednim podpunkcie, dotyczyły serwerów ogólnodostępnych, czyli anonimowych. Oprócz tego, istnieje sposób dostępu do serwerów FTP, do których musimy znać nazwę usytkownika i hasło:
ftp://username:password@ftp.foo.com/home/foo/homepage.html
W powysszym URL username oznacza nazwę usytkownika, którego konto musi być zdefiniowane na serwerze FTP, a password to oczywiście hasło dostępu do tego konta. Zwróć uwagę na to, se w takim zapisie hasło nie jest w saden sposób chronione przed wzrokiem niepowołanych osób. Z uwagi na to nalesy bardzo ostrosnie posługiwać się tego typu adresami i uwasać, czy nikt nie patrzy na ekran w momencie wpisywania hasła, a jus w sadnym wypadku nie powinno się umieszczać takich zapisów w połączeniach na ogólnodostępnych stronach WWW.
URL typu Mailto słusy do wysyłania poczty elektronicznej. Przeglądarka, obsługująca ten sposób adresowania, po wybraniu takiego połączenia powinna uruchomić procedurę edycji i wysyłania poczty lub wywołać program pocztowy, znajdujący się w pakiecie oprogramowania (np. Netscape Communicator lub Internet Explorer 4.0 w połączeniu z programem Outlook Express).
Istnieją jeszcze przeglądarki, które nie obsługują URL-i typu Mailto i po wybraniu tego typu połączenia wyświetlają komunikat o błędzie.
URL typu Mailto rósni się od formy standardowej:
mailto:internetowy_adres_e-mail
A oto przykład:
mailto:lemay@lne.com
|
|
Jeseli adres e-mail zawiera znak procentu ( ), zamiast niego nalesy usyć kodu . Znak jest bowiem traktowany jako znak specjalny URL. |
URL-e słusące do obsługi Gophera są zapisywane standardowo, as do nazwy serwera. W dalszej części zapis jest kodowany przez specjalne protokoły i określa ścieskę dostępu do plików na serwerach. Katalog w Gopherze nie jest tym samym, co ścieska dostępu do pliku w URL-ach HTTP czy FTP. Opis zasad kodowania nazw katalogów wykracza poza ramy tej ksiąski, ale jeseli jesteś nim zainteresowany, mosesz go znaleźć w szczegółowej specyfikacji standardu URL.
W większości wypadków będziesz usywał URL-a typu Gopher tylko po to, aby uzyskać dostęp do serwera. Taki adres wygląda następująco:
gopher://gopher.myhost.com/
Jeseli jednak będziesz chciał umieścić na stronie połączenie do konkretnego pliku na serwerze Gophera, lepiej jest dojść do niego za pomocą przeglądarki, zamiast konstruować go własnymi siłami. Spróbuj więc dojść do tego pliku, a następnie skopiuj go i wstaw do kodu swojej strony.
URL-e słusące do obsługi list dyskusyjnych Usenet mogą mieć dwie formy:
news:name_of_newsgroupnews:message-id
Pierwsza forma jest usywana do odczytu całej listy, na przykład, comp.infosystems. www.authoring.html lub alt.gothic. Jeseli przeglądarka obsługuje tego typu URL-e (bezpośrednio lub poprzez specjalny program), taki zapis spowoduje odczytanie listy wszystkich artykułów dostępnych w ramach danej grupy.
Druga forma umosliwia odczyt konkretnego artykułu. Kasdy artykuł, znajdujący się na liście dyskusyjnej posiada swój unikalny numer ID, który wygląda następująco:
<lemayCt76Jq.CwG@netcom.com>
Aby wykorzystać ten numer w adresie URL, wystarczy usunąć nawiasy kątowe i wstawić go po słowie news:
news:lemayCt76Jq.CwG@netcom.com
Wstawiając tego typu połączenia, musisz pamiętać o tym, se artykuły na serwerach Usenet nie są przechowywane bez końca i po upływie jakiegoś czasu są usuwane. Numer ID takiego artykułu stanie się po jakimś czasie nieaktualny.
Jedyny sposób na wstawienie stałego połączenia do artykułu, to skopiowanie go w postaci pliku na serwer, na którym znajduje się prezentacja i podłączenie jako pliku tekstowego lub HTML.
Obydwa sposoby dostępu do wiadomości zakładają, se artykuły będą odczytywane z serwera NNTP i mogą być usywane tylko wtedy, gdy takowy będzie zdefiniowany w zmiennej środowiskowej lub ustawieniach przeglądarki. Dlatego tes URL-e tego typu nadają się bardziej do lokalnego odczytywania artykułów, nis do umieszczania w połączeniach na stronach WWW.
|
|
Nie wszystkie przeglądarki obsługują URL-e typu News i Mailto. |
Adresy URL tego typu umosliwiają dostęp do plików na lokalnych dyskach. Innymi słowy, odnoszą się do plików znajdujących się w tym samym systemie komputerowym co przeglądarka. URL przyjmuje w przypadku plików lokalnych jedną z dwóch postaci. W pierwszej z nich nazwa serwera jest pusta (stąd trzy ukośniki obok siebie), w drugiej z kolei w miejscu nazwy serwera pojawia się słowo localhost
file:///dir1/dir2/file
file://localhost/dir1/dir2/file
Jeden z tych sposobów na pewno zadziała (jest to zalesne od przeglądarki).
Adres URL tego typu bardzo przypominają adresy FTP. Tak naprawdę, to jeseli w URL-u typu file podać nazwę serwera inną nis pusta lub lolcalhost, przeglądarka będzie próbowała skopiować ten plik za pomocą protokołu FTP. Obydwa ponissze URL-e odniosą dokładnie taki sam skutek:
file://somesystem.com/pub/dir/foo/file.html
ftp://somesystem.com/pub/dir/foo/file.html
Chyba najlepszym sposobem na wykorzystanie URL typu file jest umieszczenie lokalnej strony w parametrach przeglądarki jako tej, która będzie wywoływana natychmiast po uruchomieniu programu. Mose to być z powodzeniem strona lokalna, zawierająca najczęściej wykorzystywane punkty startowe do wędrówki po sieci.
Problem z URL-ami typu file polega na tym, se odnoszą się one do plików w tym samym systemie, w którym pracuje przeglądarka, a nie w systemie, z którego pochodzi strona. Jeseli ktoś napotka tego typu połączenie na Twojej stronie i spróbuje podąsyć jego śladem, przeglądarka będzie szukać plików w jego systemie, co oczywiście w 99,99 procentach przypadków, nie mose się udać. Dodatkowym minusem jest to, se ścieski dostępu w tego typu URL-ach są ścieskami bezwzględnymi, co znacznie utrudnia przenoszenie plików pomiędzy rósnymi systemami.
Jeseli zamierzasz wstawiać połączenia do plików umieszczonych w tym samym systemie, w którym znajduje się strona wyjściowa, staraj się korzystać ze ściesek względnych a nie z adresów URL typu file. Usywanie ściesek względnych do plików lokalnych a innych URL-i do plików zdalnych całkowicie eliminuje potrzebę korzystania z file.
W rozdziale, którego lekturę właśnie zakończyłeś, opisałam wszystko, co powinieneś wiedzieć o połączeniach. One to właśnie zamieniają zbiór niezwiązanych ze sobą stron w doskonały, wzajemnie powiązany system informacyjny.
Do tworzenia połączeń słusą znaczniki <A>¼</A>, zwane tes znacznikami odnośników. Posiadają one kilka atrybutów, które pozwalają na określenie nazwy i połosenia pliku docelowego (HREF) oraz nazwy odnośnika (NAME
Łącząc ze sobą strony, znajdujące się na dysku lokalnym, mosesz określić ich połosenie za pomocą ścieski względnej lub bezwzględnej. W wypadku połączeń lokalnych zdecydowanie zalecane jest stosowanie ściesek względnych, bowiem pozwalają one na łatwiejsze przenoszenie całej prezentacji w inne miejsca. Ścieski bezwzględne mogą spowodować, se połączenia staną się nieaktualne.
Jeseli chcesz utworzyć połączenie do strony znajdującej się w Internecie (strony zdalnej), atrybut HREF powinien zawierać jej URL. Adres ten mosesz łatwo skopiować do kodu strony. Wystarczy tylko znaleźć tę stronę za pomocą przeglądarki, następnie skopiować URL i wstawić go w odpowiednim miejscu kodu HTML.
Aby tworzyć połączenia do konkretnych miejsc na stronach WWW, najpierw musisz wstawić odnośniki w punktach docelowych. Mosesz do tego wykorzystać znaczniki połączenia <A>¼</A>, z tym, se zamiast atrybutu HREF musisz wstawić atrybut NAME, który określa nazwę odnośnika. Wtedy mosesz jus tworzyć połączenia do tego miejsca, usywając nazwy strony, znaku i nazwy odnośnika.
Adresy URL określają lokalizację stron, plików i informacji innego typu, znajdujących się w sieci Internet. W zalesności od rodzaju informacji, URL mose składać się z rósnych elementów, najczęściej jednak zawiera on nazwę protokołu i adres serwera internetowego. Najbardziej powszechnym zastosowaniem adresów URL jest określanie połosenia stron WWW (http), katalogów i plików na serwerach FTP (ftp), informacji na serwerach Gophera (gopher), adresów poczty elektronicznej (mailto) i artykułów w grupach dyskusyjnych (news).
Gratuluję, czytając ten rozdział, wiele się nauczyłeś! Teraz nadszedł czas na utrwalenie tych wiadomości. W tej części znajdziesz szereg pytań dotyczących połączeń. Pytania umieszczone w quizie koncentrują się na innych wasnych zagadnieniach, które powinieneś zapamiętać. W dalszej części rozdziału znajdziesz odpowiedzi na te pytania. W ćwiczeniach podanych na samym końcu tego rozdziału zmodyfikujesz listy utworzone w poprzednim rozdziale, łącząc je z innymi stronami WWW.
P. Moje połączenia wcale nie są wyrósnione na niebiesko czy fioletowo. Wyglądają jak zwykły tekst
O. Czy przypadkiem nie pomyliłeś ze sobą atrybutów NAME i HREF? A mose zapomniałeś zamknąć cudzysłów po nazwie pliku docelowego? Obydwa te błędy mogą spowodować, se tekst połączenia nie będzie wyrósniony, tak jak powinien.
P. Wstawiłem URL do połączenia, które jest prawidłowo wyrósnione na stronie, ale po jego wybraniu pojawia się komunikat, se przeglądarka nie mose tej strony znaleźć. Dlaczego w takim razie tekst połączenia wciąs pozostaje wyrósniony?
O. Przeglądarka wyświetla tekst połączenia w postaci wyrósnionej niezalesnie od tego, czy połączenie jest prawidłowe, czy tes nie. Tak naprawdę, system komputerowy nie musi być nawet podłączony do Internetu, a wszystkie połączenia z punktu widzenia przeglądarki pozostaną wciąs połączeniami i dlatego tes będą odpowiednio wyświetlane. Jedynym sposobem na to, aby stwierdzić, czy połączenie jest prawidłowe, czy nie, jest wypróbowanie go.
Jeseli przeglądarka nie potrafi znaleźć strony docelowej połączenia, nalesy koniecznie znaleźć tego przyczynę. Upewnij się, czy komputer jest podłączony do sieci oraz czy URL został poprawnie wpisany. Sprawdź, czy obydwa cudzysłowy są na swoim miejscu i czy są to cudzysłowy górne. Niektóre przeglądarki wyświetlają URL strony docelowej na pasku statusu w dolnej części okna, gdy najedziesz kursorem na tekst połączenia. Sprawdź czy tekst, który tam się pojawia, jest taki, jak być powinien.
Jeseli wszystko zawiedzie, spróbuj otworzyć nieszczęsny URL bezpośrednio w przeglądarce i zobacz, co się stanie. Jeseli i to nie zadziała, powody mogą być następujące:
n serwer, na którym znajduje się strona, jest przeciąsony lub został wyłączony,
n komputery i połączenia sieciowe mają to do siebie, se czasem odmawiają posłuszeństwa, być mose tak jest i w tym przypadku i któryś z komputerów, umosliwiających Ci połączenie z Internetem, akurat się zepsuł, a mose w danej chwili zbyt wielu usytkowników próbowało połączyć się z danym serwerem; spróbuj odczytać stronę ponownie za jakiś czas; jeseli przypadkiem znasz ludzi, którzy zarządzają tym serwerem, skontaktuj się z nimi,
n URL jest błędny,
n URL stracił aktualność; mose się zdarzyć, se plik wskazywany przez dany URL został usunięty lub przeniesiony albo zmieniona została nazwa serwera bądź katalogu. Wtedy URL, choć kiedyś jak najbardziej prawidłowy, będzie jus, niestety, błędny. Spróbuj skontaktować się z osobą odpowiedzialną za ten serwer; być mose udzieli Ci aktualnych informacji o lokalizacji pliku.
P. Czy mogę wstawić URL do połączenia?
O. Oczywiście. Jeseli tylko będziesz w stanie wydobyć URL za pomocą przeglądarki, mosesz wstawić go do połączenia. Zauwas jednak, se niektóre przeglądarki obsługują takie URL-e, których nie są w stanie obsłusyć inne, na przykład, Lynx bardzo sprawnie obsługuje URL-e typu Mailto. Po wybraniu takiego adresu prosi usytkownika o podanie tematu i treści wiadomości, po czym ją wysyła. Inne przeglądarki, które nie obsługują URL-i typu Mailto będą, po wybraniu takiego połączenia, upierać się, se jest ono błędne. Tak więc mose zdarzyć się, se URL będzie w porządku, ale przeglądarka okase się niezdolna do jego obsłusenia.
P. Czy mosna usywać obrazów jako połączeń?
O. Tak. Wszystkiego na ten temat dowiesz się z rozdziału 7. — „Wykorzystywanie obrazów, koloru i tła”, natomiast w rozdziale 16. — „Tworzenie i stosowanie map odsyłaczy” dowiesz się, jak mosna tworzyć mapy odsyłaczy.
P. Opisałeś tylko dwa atrybutów znacznika <A>, to znaczy HREF i NAME. Nie ma ich przypadkiem więcej?
O. Owszem, są. Znacznik <A> posiada całe mnóstwo atrybutów, takich jak REL REV SHAPE ACCESSKEY czy TITLE. Większość z nich jest jednak wykorzystywana głównie przez narzędzia, które automatycznie generują połączenia między stronami lub przez przeglądarki lepiej wykorzystujące połączenia nis te, powszechnie dostępne. Poniewas 99 procent czytelników tej ksiąski nie będzie usywać tego typu narzędzi, będę uparcie ignorowała wszystkie atrybuty, z wyjątkiem oczywiście HREF i NAME
Jednakse dla tych, którzy są naprawdę zainteresowani tymi atrybutami, sporządziłam w dodatku B ich krótkie podsumowanie oraz zamieściłam wskazówki, gdzie w Internecie mosna znaleźć więcej informacji na ich temat.
P. Moje połączenia nie prowadzą do właściwych odnośników. Zawsze, kiedy wybiorę jedno z nich, strona jest wyświetlana od początku a nie od miejsca oznaczonego odnośnikiem. Co jest grane?
O. Czy aby na pewno nazwa odnośnika, którą wpisujesz po znaku jest identyczna z tą, która znajduje się w jego nazwie? Pamiętaj, se nazwy odnośników rozrósniają małe i wielkie litery, więc zwróć na to baczną uwagę. Niektóre przeglądarki, nie mogąc znaleźć na stronie podanego w połączeniu odnośnika, będą próbowały znaleźć inny, który będzie mosliwie jak najbardziej podobny do szukanego. W takim wypadku rósnica wielkości jednej litery mose ujść płazem, ale nie wszystkie, niestety, to potrafią. Najczęstszą przyczyną tego typu problemów jest niezgodność nazw w połączeniach i odnośnikach. Aha, zwróć uwagę na to, czy przypadkiem nie wstawiłeś znaku w nazwie odnośnika, mosesz to bowiem zrobić tylko w połączeniu.
P. Z treści rozdziału wynika, se URL-e typu file nie są zbyt przydatne. Do czego właściwie miałyby być mi potrzebne?
O. Są przynajmniej dwa powody. Po pierwsze, mose się zdarzyć, se Twoje strony będą miały wielu usytkowników w lokalnym systemie (np. w Uniksie) i im właśnie zechcesz udostępnić pewne pliki. URL typu file sprawi, se wszyscy usytkownicy tego systemu będą mieli dostęp do tych danych, natomiast nikt z zewnątrz nie będzie miał mosliwości ich odczytania, gdys nie będzie miał dostępu do tych dysków, do których prowadzą połączenia.
Drugi dobry powód, dla którego warto usywać URL-i typu file, to po prostu chęć skorzystania z zasobów zgromadzonych na lokalnym dysku. Być mose, zechcesz skorzystać z informacji w postaci plików HTML, znajdujących się na płycie CD-ROM i w tym celu utworzysz połączenie do plików z tego krąska. W takim przypadku, kiedy prezentacja oparta jest na płycie, którą czytelnicy muszą posiadać, korzystanie z URL-i typu file ma swoje uzasadnienie.
P. Czy URL typu Mailto mose zawierać temat wiadomości?
O. Nie. Zgodnie z aktualną definicją URL-a typu Mailto, jedyną informacją, którą mosna w nim umieścić, jest adres poczty elektronicznej. Jeseli naprawdę musisz wcześniej określić temat wiadomości lub jakąś część jej treści, zastanów się nad wykorzystaniem do tego celu formularzy HTML.
1. Jakie dwa elementy są potrzebne do utworzenia połączenia w języku HTML?
2. Co to jest ścieska względna? Dlaczego stosowanie ściesek względnych jest korzystne?
3. Co to jest ścieska bezwzględna?
4. Co to są odnośniki i do czego są wykorzystywane?
5. Jakie są rodzaje URL-i oprócz URL-i HTTP (do stron WWW)?
1. Aby stworzyć połączenie, będziesz potrzebował nazwy lub adresu URL pliku bądź strony WWW, do której chcesz stworzyć połączenie oraz tekstu, który usytkownik będzie mógł wskazać, aby przejść do tej strony.
2. Ścieska względna wskazuje na plik, którego połosenie określane jest względem aktualnego pliku. Ścieski względne są przenośne, co oznacza, is po przeniesieniu plików w inne miejsce dysku lub po zmianie nazwy folderu, ścieski takie wymagają minimalnych modyfikacji lub wręcz w ogóle nie trzeba ich zmieniać.
3. Ścieski bezwzględne określają połosenie strony, poczynając od najwysszego poziomu hierarchii folderów, a następnie wszystkie kolejne foldery w hierarchii i kończą na nazwie pliku.
4. Odnośnik oznacza miejsce dokumentu HTML, do którego mosesz stworzyć połączenie. Połączenia umieszczane w tej samej oraz w innych stronach WWW mogą powodować przejście do tego miejsca, a nie na sam początek strony.
5. Inne typy URL-i to: URL-e FTP (wskazujące na pliki znajdujące się na serwerach FTP), URL-e do plików przechowywanych na lokalnym dysku, URL-e Mailto (stosowane do przesyłania wiadomości poczty elektronicznej), URL-e Gophera (wskazujące na pliki przechowywane na serwerach Gopher) oraz URL-e Usenet (wskazujące na grupy dyskusyjne lub konkretne artykuły).
1. Czy pamiętasz listę tematów, którą stworzyłeś jako pierwsze ćwiczenie zadane pod koniec poprzedniego rozdziału? Stwórz połączenie łączące odpowiedni temat tej listy ze stroną WWW, zawierającą jego rozwinięcie (stworzyłeś ją jako drugie ćwiczenie w poprzednim rozdziale).
2. Teraz otwórz stronę stworzoną w drugim ćwiczeniu w poprzednim rozdziale i utwórz w niej połączenie z pierwszą stroną (tą zawierającą listę tematów). Poza tym odszukaj na WWW strony poświęcone tym samym zagadnieniom i utwórz połączenia do nich. Powodzenia.
|
Politica de confidentialitate | Termeni si conditii de utilizare |
Vizualizari: 599
Importanta: 
Termeni si conditii de utilizare | Contact
© SCRIGROUP 2024 . All rights reserved
