ANGIELSKO-HOLENDERSKA WOJNA NA JAWIE

ANGIELSKO-HOLENDERSKA WOJNA NA JA­WIE 1810-1811. Generał-gubernator Ho­lenderskich Indii Wschodnich, Herman Willem Daendels (1762-1818) ufortyfikował Jawę (część Indonezji) w obawie przed atakiem Brytyjczyków (patrz napoleońskie wojny 1803-1815). W 1810 ekspedycja angiel­skiej Kompanii Wschodnioindyjskiej pod dowództwem Gilberta Elliota, hrabiego Minto (1751-1814), gubernatora general­nego Indii, podbiła francuskie wyspy Bur-bon (Reunion) i Mauritius w archipelagu Maskarenów, posiadłości holenderskiej Ko­mpanii Wschodnioindyjskiej na Ambonie, oraz Moluki. Następnie Elliot skierował się na Jawę, w sierpniu 1811 zajął port Batawia (Dżakarta) i zmusił Holendrów w Semarang do poddania się 17 września 1811. Brytyj­czycy zyskali Jawę, Palembang (na Suma­trze), Makasar (Celebes) i Timor. Wicegu-bernatorem Jawy został mianowany sir Tho-mas Stamford Raffles (1781-1826), który skończył z dokuczliwymi metodami admi­nistracyjnymi Holendrów, zliberalizował system dzierżawy ziemi i rozwinął handel. W 1816, na podstawie ugody kończącej wojny napoleońskie, Brytyjczycy oddali Ho­lendrom Jawę i inne posiadłości w Indiach Wschodnich. Patrz także jawy wielka woj­na 1815-1830, naningu wojna i83i-is32.