SYJAMSKO-BIRMAŃSKA WOJNA

SYJAMSKO-BIRMAŃSKA WOJNA 1549. Sy­jam albo inaczej Ajutthaja (Tajlandia) ob­serwował z obawą działania birmańskiego króla Taungu Tabinswetha (1512-1550) (patrz birmańska wojna domowa 1535-1540). Tabinsweth rozpoczął próbę podboju Syja­mu od wtargnięcia wojsk birmańskich na ziemię syjamską pod pretekstem odwetu za atak na Tawaj w południowej Birmie. Siły birmańskie wspierane przez najemników portugalskich pomaszerowały na wschód przez Przełęcz Trzech Pagód i dotarły do Kanchana Buri i Ajutthaji, stolicy Syjamu, którą oblegali przez cztery miesiące (1549). Walcząc w męskich szatach straciły życie królowa syjamska Surijodaja (zm. 1549) i jej córka; syn króla Syjamu, Rameszwara (zm. 1564), oraz zięć króla Maha Dhammaradża zostali wzięci do niewoli, uwolniono ich później w zamian za zagwarantowanie bez­piecznego odwrotu wojskom birmańskim, które z powodu wyczerpania zapasów żyw­ności wycofały się, mimo że nie zdobyły stolicy. Przygnębiony porażką, nie radzący sobie z opanowaniem własnego niespokoj- nego kraju, Tabinsweth popadł w alkoholizm. W1550 wybuchło powstanie Monów w Pegu (Dolna Birma); książę Monów zamordował Tabinswetha i obwołał się królem. Szwagier Tabinswetha, Bajinnaung (1515-1581), zgniótł powstanie i zasiadł na tronie.