Scrigroup - Documente si articole

     

HomeDocumenteUploadResurseAlte limbi doc
BulgaraCeha slovacaCroataEnglezaEstonaFinlandezaFranceza
GermanaItalianaLetonaLituanianaMaghiaraOlandezaPoloneza
SarbaSlovenaSpaniolaSuedezaTurcaUcraineana

AlimentosArteBiologíaComputadorasComunicacionesDeportesDerechoDiferentes
DrogasEconomíaEducaciónGeografíaGramáticaHistoriaIngenieríaLibros
LiteraturaMatemáticasMercadeoMúsicaQuímicaSaludSociologíaTurismo

EJERCICIOS SOBRE EL MODO SUBJUNTIVO

gramática



+ Font mai mare | - Font mai mic



DOCUMENTE SIMILARE



EJERCICIOS SOBRE EL MODO SUBJUNTIVO

1. Oraciones independientes

1.1. Imperativo



a) Repita en forma negativa las siguientes frases:

1) ¡Ven maÑana! No vengas

2) ¡Haz las maletas! No hagas

3) ¡Quitaos los zapatos! No os quitéis

4) ¡Subid al autobús! No subáis

5) ¡Saca las entradas! No saques

6) ¡Pedid instrucciones! No pidáis

7) ¡Abrochaos el abrigo! No os abrochéis

8) ¡Enchufa la nevera! No enchufes

9) ¡Pegad los sellos! No peguéis

10) ¡Llama a la puerta! No llames

b) Alguien tiene un problema y usted le da consejos afirmativos o negativos. No use sólo formas del singular.

Observe: mucho → tanto

muy → tan

Ejemplo: tener problemas con mis padres - (yo) llamar mucho por teléfono

A: Tengo problemas con mis padres.

B: ¿Problemas? ¿Por qué?

A: Porque llamo mucho por teléfono.

B: ¡Pues, hombre, no llames tanto!

1) estar gordo - comer mucho

2) sentirse mal - salir mucho por las noches

3) aburrirse - no jugar nunca a nada

4) suspender una asignatura - estudiar poco

5) andar mal de dinero - gastar mucho en ropa / música/

6) no saber bailar bien - practicar poco

7) llegar siempre tarde a clase - levantarse tarde

8) tener miedo de perder el partido - entrenar poco

1.2. Con adverbios de duda

a) Use el tiempo del indicativo o subjuntivo que convenga a cada frase:

1) Quizás (nevar) nieve el próximo fin de semana.

2) ¡Ojalá (terminar) termine pronto esta conferencia!

3) A lo mejor (estudiar, él) estudia más, pero no es tan inteligente como ella.

4) Quizás Pilar (creer) crea que la engaÑamos, pero se equivoca.

1.3. Deseos y maldiciones

a) Exprese un deseo adecuado a cada frase con 'ojalá' según el ejemplo:

Ejemplo: A: El domingo vamos de excursión si no llueve.

B: ¡Ojalá no llueva!

1) Sara quiere jugar el partido final si el médico no se lo prohíbe.

2) Mis padres me dejan ir a Valencia si apruebo todas las asignaturas.

3) Seguro que José nos hace unas fotos si trae la máquina.

4) Si van al pueblo, Sara se va a aburrir.

5) Si suspende el latín, ¡adiós vacaciones!

6) Si vuelve tarde, sus padres creen que le ha pasado algo.

7) Merche no lo va a pasar bien en la fiesta si no viene su amigo.

8) Les van a ganar las del otro colegio si Sara no puede jugar el partido final.

b) Todos tenemos nuestros deseos. Expréselos en estos casos con 'ojalá':

Ejemplo: A: ¿Sabes que a Rosi la han llevado al hospital?

B: No, no lo sabía. Ojalá no sea nada.

1) Vas a hacer un examen.

2) Tienes una cita con alguien y estás esperando.

3) Quieres hacer una excursión en bicicleta.

4) No has ido a clase y tus padres no lo saben.

5) El profesor está enfermo y no hay clase.

6) Vais a jugar un partido de fútbol.

2. Proposiciones subordinadas

2.1. Sustantivas

2.1.1. Proposiciones con 'que' (=daß)

2.1.1.1. de carácter personal

a)      Repita la primera frase con los verbos que se indican:

1) Veo que trabajas

2) Necesito que trabajes

3) Quiero que trabajes

4) Sé que trabajas

5) Detesto que trabajes

6) Te ordeno que trabajes

7) Reconozco que trabajas

8) Supongo que trabajas

9) Me agrada que trabajes

10) Me interesa que trabajes

b)      Repita la primera frase con los verbos que se indican:

1) Él desea que tú escribas un libro.

2) El espera que tú escribas

3) Le gusta que tú escribas

4) El ve que tú escribes

5) El se entera de que tú escribes

6) Él teme que tú escribas

7) El te prohíbe que tú escribas

8) El te permite que tú escribas

9) El se da cuenta de que tú escribes

10) Él cree que tú escribes

11) El se alegra de que tú escribas

12) Él ruega que tú escribas

c)      Ponga el infinitivo entre paréntesis en el tiempo adecuado del indicativo o del subjuntivo:

1) Creemos que en un futuro próximo (mejorar) mejorarán nuestras relaciones diplomáticas con ese país.

2) Sus enemigos habían dicho de él que (ser) era una persona sin escrúpulos.

3) Me fastidia mucho que ellos (decir) digan esas cosas.

4) Me encanta que alguien me (llevar) lleve el desayuno a la cama.

5) Aquel día el viejo contó que él (ser) había sido capitán de barco.

6) Sólo pide que la sentencia (ser) sea justa.

7) Los científicos comentaron que las reservas minerales de la Tierra (consumirse) se consumirían en un plazo muy breve.

8) Empiezo a pensar que yo (estar) estaba equivocado cuando te dije aquello.

d)      Ponga en forma negativa las siguientes frases:

1) Creo que te has portado como un caballero. No creo que te hayas portado

2) Hemos observado que estos últimos meses ha progresado. No hemos observado que haya progresado

3) He oído que ese senador se va a presentar a las próximas elecciones presidenciales. No he oído que vaya a presentarse

4) Veo que todos estáis de acuerdo. No veo que estéis

5) Me imagino que la casa es nueva. No me imagino que sea

6) Noto que el coche marcha peor que de costumbre. No noto que marche

2.1.1.2. de carácter no personal

a)      Ponga el infinitivo en la forma adecuada:

1) Es fundamental que ellos (adquirir) adquieran algunos conocimientos básicos antes de especializarse.

2) Estaba plenamente demostrado que él (ser) era culpable.

3) Era verdad que la tormenta (derribar) había derribado el árbol.

4) Puede que él (conseguir) consiga eso.

5) Es una verdadera vergüenza que no (haber) haya más parques en la ciudad.

6) Es evidente que (deber) debe haber una solución.

7) Es probable que el tren (llegar) llegue con retraso.

8) Es sorprendente que (ocurrir) ocurran cosas así.

SUBORDINADAS SUSTANTIVAS

I. Transforme así (es decir, utilizando formas del subjuntivo) las siguientes frases:

Creo que esto es Madrid → No creo que esto sea Madrid

1. Era verdad que había estado mal  No era verdad que hubiera estado

2. Era seguro que habría llegado con un buen coche No era seguro que hubiese llegado

3. Opinaba que los niÑos eran simpáticos No opinaba que fueran

4. Es verdad que ha venido No es que haya venido

5. Parecía que iba a salir el sol No parecía que fuera a salir

6. Decía que había estado en China No decía que hubiera estado

7. Creí que se quedaba aquí No creí que se quedara

8. Me había dicho que vendría hoy No me había dicho que viniera

9. Luis creía que le enviaríamos dinero L. no creía que le enviáramos

10. Era cierto que había estudiado ruso No era que hubiera estudiado

11. Pensaba que habríamos esperado  No pensaba que hubiéramos esperado

12. Creo que a las tres y media ya habré comido No creo que haya comido

II. Sustituya los infinitivos por las formas verbales apropiadas.

Noto que (nosotros no ser) no somos bienvenidos aquí.

No noto que (haber) haya nada raro.

He oído que (vosotros, llegar) habéis / habíais llegado ya.

Nunca he oído que aquí (haber) hubiese pinos.

Veo que lo que digo no (ser) es bien recibido.

No veo que (opinar) opinen todos ustedes lo mismo.

Creo que Luis (estar) está en un error.

No creo que (usted, conocer) conozca a mi esposa.

Imagino que todos (estar) están contentos.

No imaginaba que (usted, pensar) pensara eso.

Parece que (hacer) hará buen tiempo.

No parece que (haber) haya mucha gente.

Me parece que (estar) está lloviendo.

No me parece que (tú, engordar) hayas engordado

Supongo que ya (estar, tú) estás listo.

No suponía que Ana (estar) estuviera aquí.

Pensábamos que Madrid (ser) era una bonita ciudad.

Nunca he pensado que las matemáticas (ser) fueran difíciles.

Creía que Luis (estar) estaba abusando de mi generosidad.

No creo que (llegar) haya llegado tu tío.

Jamás he dicho que Felipe (ser) fuese tacaÑo.

He dicho que Eduardo (ser) es un ingenuo.

No había afirmado que (tener) tuviera miedo.

Negaba que sus padres (ser) fueran millonarios.

No te aseguro que te (ellos, recibir) reciban maÑana.

III. Sustituya los infinitivos por las formas verbales apropiadas:

No es imposible que hoy (llover) llueva

Nos ha pedido que (venir) viniéramos a hablar con él.

Te ruego que (prestar) prestes atención.

Es normal que (nevar) nieve en enero.

No es normal que (nevar) nieve en julio.

Deja que Luis (explicarse) se explique por favor.

Me gustaba que la gente (ser) fuera tan simpática.

Me parece extraÑo que no me (ellos, llamar) llamen / hayan llamado

El sargento le ordenó que (cortarse) se cortase el pelo al cero.

Es una pena que tú no (darse cuenta) te des cuenta de lo que te quiere todo el mundo.

Dudo que Octavio (conseguir) consiga aprobar.

Le recomendaré que (ir) vaya a verles.

Es seguro que hoy (llover) llueve

Sí nos creemos que tu (leer) has leído La Celestina.

Sabía que nosotros (lavar) lavaríamos los platos.

Me disgusta que Pablo (pensar) piense solo en tonterías.

No está bien que (tú, salir) salgas con ese vestido.

No nos permitían que (nosotros, llegar) llegásemos tarde por la noche.

Te prohíbo que (tú, decir) digas esas cosas.

Me parece una grosería que (tú, comer) comas aquí.

Es posible que el casero (visitarnos) nos visite hoy.

Me apena que tus primos (discutir) discutan continuamente.

Le extraÑó que (ellas, decir) dijeran tales barbaridades.

Es lamentable que aún (haber) haya hambre en el mundo.

Conviene que ustedes (escuchar) escuchen esto.

Siento mucho que tu madre no (poder venir) pueda venir

Es estupendo que (ellas, estar) estén aquí.

Me duele que (ellos, hablar) hablen mal de mí.

Le suplico que (usted, recibirme) me reciba

Sabían que (nosotros, esperar) esperaríamos en una cafetería.

No me gusta que (tú, cantar) cantes por la calle.

Estaba seguro de que (tú, comprender) comprenderías lo que me pasa.

Me apetece que (ellos, venir) vengan

Es natural que Roberto (pensar) piense así; es un conservador.

He descubierto que (gustarme) me gusta la música moderna.

Estoy seguro de que (ellos, proponerte) propondrán que (ir) vayas a verlos.

Nos dijeron que (venir) viniéramos temprano.

Le dije a Laurita que ya (yo, no quererla) la quería

Es verdad que Juan (estar) está loco.

Es probable que el cartero (pasar) haya pasado ya.

Ha sido una faena que (nosotros, no poder ir) no pudiéramos ir

Es una idiotez que (tú, esperar) esperes

Te aconsejo que (tú, no hacer) no hagas el vándalo.

Te recomiendo que (tú, sacar) saques ese chucho de aquí.

Me fastidia que (ellos, poner) pongan esos programas en la televisión.

IV. Dé el tiempo adecuado de subjuntivo que exija el contexto:

Quiero que (tú ponerte) te pongas el sombrero nuevo.

Preferiría que me lo (ellos enviar) enviaran a casa.

Nos mandarán que (nosotros llevar) llevemos este paquete.

Les encargué que (ellos comprar) comprasen jamón serrano.

Me permite Vd. que (yo fumar) fume

La huelga de autobuses impidió que (nosotros ir) fuéramos a trabajar.

Dejé que (ellas hacer) hicieran lo que quisieran.

Nos alegramos de que (vosotras encontrarse) os encontréis bien.

Me extraÑa que no (ellos haber) hayan contado nada de lo ocurrido.

Sentimos mucho que no (Vd. haber) haya sacado la oposición.

Tiene miedo de que (cambiar) cambie la situación.

Le gusta mucho que le (ellos traer) traigan el desayuno a la cama.

Siempre me molesta que (ellos empujar) empujen en el metro.

Dudo que (ella saber) sepa tanto como dice.

A esa chica le fastidia que le (echar) echen piropos por la calle

Esperamos que (Vd. acordarse) se acuerde de nosotros.

Le pedí que me (dar) diese su número de teléfono.

Me sorprendió mucho que (estar) estuviera la casa vacía.

No le apetecía que (nosotros salir) saliéramos juntos.

V. Ponga los infinitivos en cursiva en un tiempo correcto del subjuntivo.

(Yo) quería que (ustedes) estar estuvieran contentos y vivir vivieran bien.

Le dije que buscarse se buscase un sustituto cuanto antes.

Era esencial que todos los testigos presentarse se presentaran al juicio.

Hizo falta que intervenir interviniera la policía y los bomberos.

Me alegró mucho que (les) conceder concediesen la beca para Suecia.

Resulta increíble que haber haya personas tan poco atentas y serviciales.

El guarda les prohibió que arrancar arrancasen las flores del parque.

Indícale al camarero que traer traiga la cuenta.

Todos tenían un poco de miedo de que la situación cambiar cambiase

Le rogué que subirme me subiera el sueldo, ni siquiera me escuchó.

Preferiría que (Vds.) no ser fueran tan habladores.

Sentí mucho que (ustedes) no estar estuvieran el día de nuestra boda.

Había pensado en que os venir vinierais a casa a charlar un rato.

(Fue una) lástima que se apagar apagase la luz en el momento más in­teresante.

Ya era hora de que (vosotros) aparecer aparecierais

El cura se negó a que (ellos) usar usaran el patio de la iglesia.

Era condición indispensable que el ganador obtener obtuviese un por 100 de los votos.

No es verdad que últimamente la vida subir haya subido bastante en ese país.

VI. Coloque los verbos en cursiva en la forma correcta del presente de indicativo o del subjuntivo, según convenga.

He observado que (usted) estar está un poco pálido estos días. ¿Qué

pasarle le pasa

No creo que (él) tener tenga la osadía de presentarse aquí.

Noto que su pulso ser es normal. (Usted) no tener tiene que pre­ocuparse.

Temo que no resultar resulte tan bien como (usted) decir dice

Creo que (yo) ganar gano lo suficiente para permitirme estos lujos.

Dice que todos sus compaÑeros estar están locos, y no se da cuenta de que el loco ser es él.

Haz el favor de decirle que dejarme me deje en paz.

Veo que (usted) ir progresando va progresando poco a poco; eso satisfacerme me satisface

Espero que todo solucionarse   se solucione a satisfacción general.

Sentimos mucho que (usted) haberse   haya perdido el primer acto.

Siento que estarme me estoy poniendo enfermo y me ir va a dar algo.

Hace (como) que estimarme estima mucho cuando necesita dinero.

Me duele un poco que (tú) tratarme me trates así.

No merece la pena que nos preocupar preocupemos por tan poca cosa.

Me temo que no resultar resulte tan sencillo como parece.

Nos alegra que (tú) ganar ganes lo suficiente para permitirte esos lujos.

Reconozco que Laurea ser es una chica estupenda y que valer   vale la pena .

Por fortuna nos fijamos a tiempo en que el disco estar estaba rojo.

Le recomendamos (a usted) que ser sea más discreto en sus afirmaciones.

VII. Haga de las dos frases una sola como en el ejemplo (atención: “lo” sobra)

Ejemplo: No ponen la radio alta. Yo se lo he pedido.

Yo les he pedido que no pongan la radio alta.

No puede venir. Es una pena.

Ya no juega al baloncesto. El médico se lo ha prohibido.

Saca buenas notas. Sus padres se alegran.

¿Ha hecho Juan Ramón estas fotos? No lo creo.

No quieren venir a la fiesta. Me fastidia mucho.

Sara está enfadada. Es probable.

Nos invitan al cine. Me parece muy bien.

No le han llegado las fotos. Es muy posible.

¿Por qué dices esas cosas? No me gusta nada.

10. En verano voy a Valencia. Mis padres me lo van a permitir.

11. ¿Es verdad lo que estás diciendo? ¡Es imposible!.

12. A su hermano le dejan más libertad. A Sara le da rabia.



Politica de confidentialitate | Termeni si conditii de utilizare



DISTRIBUIE DOCUMENTUL

Comentarii


Vizualizari: 1218
Importanta: rank

Comenteaza documentul:

Te rugam sa te autentifici sau sa iti faci cont pentru a putea comenta

Creaza cont nou

Termeni si conditii de utilizare | Contact
© SCRIGROUP 2024 . All rights reserved